Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Dotarliśmy zatem do końca drugiej sprawy prowadzonej przez inspektor Akane Tsunemori. Musi ona teraz podjąć bardzo trudną decyzję odnośnie przestępcy i systemu Sybilli, któremu ten zagraża. Na drodze stanie jej jednak niespodziewany przeciwnik, o którym czytelnicy widzą od dawna, ale sama Tsunemori dotąd go, a raczej ją, ignorowała. Mowa o szefowej całego programu, która w dużym stopniu stworzyła Sybillę, a obecnie od lat łamie jej zasady w imię swoich poronionych eksperymentów i kontroli społeczeństwa.

Muszę przyznać, że finał całej sprawy mnie nie zaskoczył. No może jedna śmierć była nieco zaskakująca, ale tylko dlatego, że spodziewałem się jej znacznie wcześniej. Co zaś się tyczy relacji Tsunemori z głównym prowodyrem całego zamieszania, to jakoś wydawało mi się logicznym, że w pewnym stopniu dziewczyna stanie po jego stronie. Sama w poprzedniej sprawie miała ostry problem z Sybillą i zaakceptowaniem jej sposobu działania. Zatem osądzenie systemu musiało nastąpić, szczególnie, że nasz "antagonista" jest w istocie kolektywem. To sprawiało, że oba byty musza się wzajemnie zmierzyć i podważyć pewne prawa, dotąd uznawane za autorytarne.

Tak czy inaczej sprawa dobiegła końca i spokojnie można by poprowadzić nową. Te są dostępne choćby w serii anime, która mocno odbiega od tego co poznałem w mangach. Z pewnością kiedyś po film sięgnę, ale nie miałbym nic przeciwko, gdyby Akane Tsunemorii i jej zespół (w sensie, ci którzy przeżyli) wrócili w komiksach w nowej odsłonie. Może sprawie, która raz na zawsze podważyłaby sens istnienia Sybilli, albo zmieniła ją jeszcze bardziej niż to miało miejsce w "Psycho-Pass 2".

Dotarliśmy zatem do końca drugiej sprawy prowadzonej przez inspektor Akane Tsunemori. Musi ona teraz podjąć bardzo trudną decyzję odnośnie przestępcy i systemu Sybilli, któremu ten zagraża. Na drodze stanie jej jednak niespodziewany przeciwnik, o którym czytelnicy widzą od dawna, ale sama Tsunemori dotąd go, a raczej ją, ignorowała. Mowa o szefowej całego programu, która w...

Podsumowując te pięć tomików, na które składa się Psycho-Pass 2, mogę powiedzieć, że była to kolejna ciekawa przygoda, choć delikatnie słabsza niż poprzedniczka. Mamy tu wiele elementów wspólnych, choćby chęć zniszczenia Sybilli. Nowością jest próba doprowadzenia Akane do zmętnienia. Choć szczerze mówiąc, ten wątek bardziej traktuję, jako pokazanie siły psychicznej główniej bohaterki i jej wiary w system. Było zaskakująco, było niebezpiecznie, ale zabrakło w tym wszystkim wyraźniejszych postaci, które nadałyby temu wszystkiemu tego niepowtarzalnego charakteru, który poznaliśmy podczas lektury Inspektor Akane Tsunemori.

Cała recenzja tutaj: http://recenzjemystic.blogspot.com/2020/02/saru-hashino-psycho-pass-committee.html

Podsumowując te pięć tomików, na które składa się Psycho-Pass 2, mogę powiedzieć, że była to kolejna ciekawa przygoda, choć delikatnie słabsza niż poprzedniczka. Mamy tu wiele elementów wspólnych, choćby chęć zniszczenia Sybilli. Nowością jest próba doprowadzenia Akane do zmętnienia. Choć szczerze mówiąc, ten wątek bardziej traktuję, jako pokazanie siły psychicznej główniej...

Psycho Pas 2 to druga część omawianej już przeze mnie mangi wydanej pod tytułem („Inspektor Akane Tsunemori” ). Są nowi bohaterowie, nowi przestępcy, nowe pytania. Nadal jest brutalnie, mocno i biorąc pod uwagę, że doprawiłam się jeszcze pierwowzorem w postaci anime, mój zachwyt jest jeszcze większy.

W pełni zdaję sobie sprawę, że gdybym zapoznała się wcześniej z anime moja ocena dla „Inspektor Akane Tsunemori” byłaby bardziej oschła. Manga pomija lub przedstawia nie co inaczej kilka elementów – niewiele acz jednak (może to „pierdoły” jednak zmieniają troszkę odbiór tego co widzimy). I mój wewnętrzny terrorysta się obudził. Wolałabym, aby ilość tomów była większa tak, aby wszystko się elegancko zmieściło, ale przyznaję bez bicia – zanim obejrzałam anime nie odczuwałam, aby coś było nie tak, więc na dobrą sprawę nie jest źle.

Nadal uważam, że jest dobra i jeżeli szukacie czegoś w klimacie dystopii, to jak najbardziej warto sięgnąć po Psycho Pass. Jeżeli nie macie zamiaru oglądać pierwowzoru, to nie macie się, o co martwić. Jak ma się wam spodobać, to się wam spodoba. A jeżeli skusicie się anime, to nie macie się, o co martwić, jeżeli tylko nie macie tak jak ja manii tropienia różnic. To straszne, gdy ma się coś takiego – nie polecam.

Po tym nie, co chaotycznym stępie zajmijmy się trochę fabułą i bohaterami. Bardzo mnie cieszy, że postacie nie są czarno – białe. Dobre mają okropne wady, a te złe… potrafią pomimo złych zamiarów sprawić, że się je rozumie. Może nawet w pewnym momencie pojawia się taka myśl, taka chęć, taki szept mówiący, aby to właśnie im kibicować. Bo gdzieś w głębi pojawia się uczucie, że gość ma rację. Robi straszne rzeczy – temu zaprzeczyć nie można – wybiera bardzo dyskusyjne metody, na które odruchowo reagujemy wewnętrznym sprzeciwem, lecz…no właśnie pojawia się pytanie: czy cel uświęca środki?

Sakuya Tougane jest przerażający. Oczywiście nie od razu wiemy jak bardzo, lecz podświadomie już przy pierwszym poznaniu czujemy, że jest z nim coś nie tak. Świetna postać. Chora, zaburzona do granic możliwości, ale stanowiąca mocne ogniwo całości.

Główna bohaterka bardzo się rozwija. Nie mamy pustego kloca, który jak ma być dobry i nieskazitelny, to taki będzie, ale dziewczynę z krwi i kości. Ma swoje słabości i z nimi walczy. Bardziej lub mniej skutecznie jednak zmagania te są ciekawe. Dobrze narysowana i nie będąc moją ulubioną postacią mimo wszystko przyciąga, tak abym zadawała pytanie „i co dalej?”.

Do tego mamy kilka starych twarzy jak spec od profilowania, analityczka, egzekutorzy z pierwszej części jak moja ulubiona postać – Kunizuka. Nie wiem, dlaczego, to ją właśnie najbardziej lubię – mam słabość do takich typów.

Porównując te dwie części bardziej podobał mi się Makishima niż Kirito, a z utajonych największe emocje wzbudziły we mnie momenty z Rikako – głównie przez najbardziej spektakularne i szokujące „dzieła”. Jednak druga część ma coś lepszego niż pierwsza, choć dotyczy to anime – najlepszą scenę z tłem muzycznym. Majstersztyk.

Fabuła również mi się bardzo podobała. Co prawda jest jedna rzecz, która nie do końca do mnie trafia, a której nie mogę opisać, aby zbyt dużo nie zdradzić, jednak nie umniejsza to mojej sympatii dla Psycho Passa. Polecam każdemu, kto chce rozpocząć swoją przygodę z mangą. Nie wiem na ile zadowoli prawdziwych koneserów, ale dla mnie była kawałkiem dobrej rozrywki niepozbawionej tematów do rozmyślań i refleksji. Zakończenie daje nadzieję na kontynuacje. Mam nadzieję, że kiedyś, takowa będzie.

Psycho Pas 2 to druga część omawianej już przeze mnie mangi wydanej pod tytułem („Inspektor Akane Tsunemori” ). Są nowi bohaterowie, nowi przestępcy, nowe pytania. Nadal jest brutalnie, mocno i biorąc pod uwagę, że doprawiłam się jeszcze pierwowzorem w postaci anime, mój zachwyt jest jeszcze większy.

W pełni zdaję sobie sprawę, że gdybym zapoznała się wcześniej z anime...

W przeciwieństwie do wspomnianej wcześniej mangi Inspektor Akane Tsunemori (zapraszam również do przeczytania recenzji tego tytułu),tomikowe wydanie Psycho – Pass 2, pojawiło się na rynku dużo później niż anime. Niestety ma to swoje negatywne konsekwencje. Wydawanie mangi i anime w tym samym czasie ma duży sens, dzieła te wtedy mogą się uzupełniać i przenikać na wielu płaszczyznach. Im dalej odbiegamy czasowo od momentu premiery pierwowzoru, tym bardziej zatraca się sens takowej publikacji. Kilka tygodni to jeszcze wymiar czasowy możliwy do akcentacji, ale kilka miesięcy i więcej to już delikatna przesada. Emocje związane z danym tytułem wtedy już opadają a zainteresowanie papierową edycją, staje się marginalne. Tak niestety jest w przypadku recenzowanego dzieła. Załóżmy jednak, że niektórzy miłośnicy tego rodzaju popkultury, nie mieli przyjemność oglądać telewizyjnej wersji i skupiali swoją uwagę tylko na mandze.


PP2 (Psycho – Pass 2) ewoluowało z powieści łączącej w ciekawy sposób, wiele różnych gatunków w typowy psychologiczny thriller. Główny antagonista w przeciwieństwie do Makishimy jest o wiele mniej wysublimowany. Nie ma tutaj zbyt wielu momentów, które miałby wymusić na czytelniku chwilę refleksji nad jego poczynaniami (chociaż jest w nich pewna złożoność). Dużo bladziej wypadają również nowi członkowie Biura Bezpieczeństwa. Pojawia się spora liczba nowych postaci, które nie wnoszą jednak nic specjalnego do samego dzieła. Osoby znane z pierwszej części, również stanowią tutaj tylko tło dla pozostałych wydarzeń. Szkoda, że nie zdecydowano się na rozwinięcie właśnie tego obiecującego elementu historii. Przecież ich poprzednia duża sprawa miała na niektórych naprawdę ogromny wpływ i musiała zostawić ślady w ich psychice. Po części zostało to zaprezentowane jedynie w postaci inspektor Akane, która dzięki przeszłości ukształtowała swoje obecne postrzeganie świata. Fabuła od samego początku do końca trzyma określony poziom, jednak większych wzlotów, mogących pobudzić ciekawość czytelnika. Znajdziemy tutaj jedynie jeden-dwa momenty, w których scenariusz może być odrobinę zaskakujący. Odbija się to na całości historii, która wydaje się nazbyt płaska, na dodatek niektóre jej elementy są nazbyt „futurystyczne”, przez co bardzo mało realne w odbiorze. Ciekawym dodatkiem do głównego śledztwa, są za to wewnętrzne intrygi w Biurze Bezpieczeństwa. Pomysł mający potencjał, który jednak nie został odpowiednio wykorzystany i rozwinięty.

Niestety niewiele dobrego można napisać na temat warstwy artystycznej dzieła. Ilustracje Hikaru Miyoshi (Inspektor Akane Tsunemori) stały na naprawdę wysokim poziomie i można było na ich temat napisać wiele dobrego. Tutaj niestety Saru Hashino, nie sprostał powiężonemu mu zadaniu. Niektóre kadry są nazbyt sterylne inne zaś przesączone wieloma elementami, co wpływa na ich czytelność. Nierówność rysunków to jeszcze sprawa, którą jakoś idzie przeboleć, ale cieniowanie to już element, który dość mocno pogrąża artystę.

Cała recenzja na stronie: Popkulturowy Kociołek

https://gameplay.pl/news.asp?ID=116322

W przeciwieństwie do wspomnianej wcześniej mangi Inspektor Akane Tsunemori (zapraszam również do przeczytania recenzji tego tytułu),tomikowe wydanie Psycho – Pass 2, pojawiło się na rynku dużo później niż anime. Niestety ma to swoje negatywne konsekwencje. Wydawanie mangi i anime w tym samym czasie ma duży sens, dzieła te wtedy mogą się uzupełniać i przenikać na wielu...

Szczerze, cieszę się, że cykl został zakończony. Moim zdaniem Psycho-Pass #2 w dużym stopniu ustępuje pierwszej serii... Choć graficznie wciąż jest na wysokim poziomie.

Szczerze, cieszę się, że cykl został zakończony. Moim zdaniem Psycho-Pass #2 w dużym stopniu ustępuje pierwszej serii... Choć graficznie wciąż jest na wysokim poziomie.

Dobrze, że to już koniec. Kompleks boga i Sybilli był taki wymuszony.

Dobrze, że to już koniec. Kompleks boga i Sybilli był taki wymuszony.