Ken Holmes już jako chłopiec interesował się anatomią i to odróżniało go od rówieśników. W wieku ośmiu lat zaczął chodzić na polowania i ciekawiło go nie tylko jak wygląda oskórowane zwierzę, ale też co dzieje się z wystrzeloną w niego kulą. Często przyglądał się rannym lub martwym zwierzętom i dedukował co złego im się przydarzyło. W gimnazjum marzył, aby zostać lekarzem lub weterynarzem, jednak wymagałoby to wielu lat studiów, co było sporym mankamentem. Właśnie wtedy dziadek podpowiedział mu, że mógłby zostać koronerem i ta rada okazała się strzałem w dziesiątkę.

W Stanach Zjednoczonych – w tym w hrabstwie Marin – koroner nie musi bowiem legitymować się żadnym wykształceniem medycznym, nie wspominając o dyplomie lekarza. Musi jedynie mieć zdaną maturę, nie być karany oraz ukończyć 21 lat, choć niektóre hrabstwa nie wymagają nawet tego. Dzięki temu Holmes szybko mógł skupić się na pracy, zaczynając od praktyk w zakładzie pogrzebowym, gdzie zdobył kwalifikacje balsamisty. To właśnie one okazały się kluczowe w późniejszej rywalizacji z innymi kandydatami na stanowisko trzeciego śledczego w biurze koronera hrabstwa Marin, które w ostateczności dostał właśnie Ken.

W książce znajdziemy różnorodne sprawy, przy których pracował Holmes w swej prawie czterdziestoletniej karierze. Niektóre szokują brutalnością i bezwzględnością, inne budzą politowanie nad ludzką głupotą i nieodpowiedzialnością, a w jeszcze inne aż trudno uwierzyć.

Najbardziej zapadł mi w pamięci przypadek pewnej sekty, w której mężczyzna tak zmanipulował i zdominował kobiety (w dodatku wykształcone!), że wychowywały swe dzieci w skrajnym ubóstwie i tragicznych warunkach, bez dostępu do naturalnego światła... Dzieci NIGDY nie wychodziły na dwór, przez co miały ogromny niedobór witaminy D i ich kości nie wykształciły się prawidłowo, przez co część z nich dosłownie pełzała po podłodze, niczym nieludzkie stwory z najstraszniejszych horrorów...

I choć wszystkie sprawy zawarte w lekturze były intrygujące i urozmaicone, to według mnie największym atutem tej pozycji są jakże bogate przemyślenia Holmesa na temat życia i śmierci. Jeśli książka potrafi mnie dogłębnie poruszyć, długo nie może wyjść z głowy i zmusza mnie do własnych refleksji, to wtedy wiem, że z czystym sumieniem mogę ją nazwać wyjątkową. „Sprawa dla koronera” właśnie taka jest i dlatego gorąco ją Wam polecam.

Ken Holmes już jako chłopiec interesował się anatomią i to odróżniało go od rówieśników. W wieku ośmiu lat zaczął chodzić na polowania i ciekawiło go nie tylko jak wygląda oskórowane zwierzę, ale też co dzieje się z wystrzeloną w niego kulą. Często przyglądał się rannym lub martwym zwierzętom i dedukował co złego im się przydarzyło. W gimnazjum marzył, aby zostać lekarzem...