2 to maksymalna ocena jaką jestem w stanie dać tej książce. Mam wrażenie, że książkę napisano, aby przypodobać się ówczesnej władzy w ZSRR. Fińscy snajperzy przedstawieni jako siedzący na drzewach z wypchanymi pieniędzmi torbami, nieporadni żołnierze niemieccy i jeszcze głupsi oficerowie. Autorowi wszystko się podoba, na nic nie narzeka, wszystko przyjmuje z wdzięcznością i wszystko robi "ku chwale ZSRR". Wisienką na torcie była dla mnie relacja ze znajomości z piękną dziewczyną, którą poznał w szpitalu. Ów dziewczę interesowało najbardziej ilu faszystów zabił nasz bohater. Straszna propaganda.

2 to maksymalna ocena jaką jestem w stanie dać tej książce. Mam wrażenie, że książkę napisano, aby przypodobać się ówczesnej władzy w ZSRR. Fińscy snajperzy przedstawieni jako siedzący na drzewach z wypchanymi pieniędzmi torbami, nieporadni żołnierze niemieccy i jeszcze głupsi oficerowie. Autorowi wszystko się podoba, na nic nie narzeka, wszystko przyjmuje z wdzięcznością i...

Jestem w trakcie lektury. Fińskie "kukułki" skłoniły mnie do zajrzenia na tą stronę w celu zapoznania się z opiniami innych. Co więcej zacząłem szukać czy ktoś taki jak snajper Jewgienij Nikołajew w ogóle istniał,

Autorem angielskiej wersji książki jest z kolei Joseph Pilyushin.

Obu panów nie wymienia się w oderwaniu od "Czerwonego Snajpera".

Coś mi chyba umyka... ale jeżeli autor nie pisał pod pseudonimem to raczej nie mamy tutaj do czynienia z autobiografią. Raczej ktoś postanowił napisać powieść historyczną i wsadza do niej to co zasłyszał w sowieckiej propagandzie. Może jakiś "dzielny" oficer tyłowy o którym wspominał Nikulin w swoim świetnym "Soldacie", który zadekował się w jakiejś kuchni czy sztabie... Może faktycznie był w NKVD i dzięki temu jakoś przetrwał.

Najbardziej wartościowy w tej książce jest wstęp, który napisała osoba obeznana z historią strzelców wyborowych. Z reszty dałoby się coś wyłowić... tylko czy warto przebijać się przez te "fińskie kukułki" i "grubych faszystów"?

Jestem w trakcie lektury. Fińskie "kukułki" skłoniły mnie do zajrzenia na tą stronę w celu zapoznania się z opiniami innych. Co więcej zacząłem szukać czy ktoś taki jak snajper Jewgienij Nikołajew w ogóle istniał,

Autorem angielskiej wersji książki jest z kolei Joseph Pilyushin.

Obu panów nie wymienia się w oderwaniu od "Czerwonego Snajpera".

Coś mi chyba umyka... ale...

Czerwona propaganda do kwadratu, fińscy snajperzy z worami pieniędzy wdrapujący się na drzewa i sami się do nich przykuwający (po jaką cholerę?),Niemcy którzy są tak głupi, ślepi i pozbawieni czucia, ze jak we dwóch niosą ciężki worek i jeden z nich oberwie od snajpera to drugi się wcale nie kryje tylko jeszcze na martwego kolegę krzyczy, każdy oficer niemiecki jest gruby i nie może wydostać się z kosza motocykla czy innej pułapki etc bredni jest tu tyle, że mam spore wątpliwości czy autor choć jeden z opisywanych przypadków widział na oczy.

Czerwona propaganda do kwadratu, fińscy snajperzy z worami pieniędzy wdrapujący się na drzewa i sami się do nich przykuwający (po jaką cholerę?),Niemcy którzy są tak głupi, ślepi i pozbawieni czucia, ze jak we dwóch niosą ciężki worek i jeden z nich oberwie od snajpera to drugi się wcale nie kryje tylko jeszcze na martwego kolegę krzyczy, każdy oficer niemiecki jest gruby...

„Wspomnienia z frontu wschodniego”.

Kolejna wydana nakładem Wydawnictwa RM ciekawa publikacja, mająca na celu przybliżyć polskiemu czytelnikowi szczególnie interesujące aspekty II wojny światowej, w jej rozmaitych odsłonach i aktach.

Tym razem będzie to autobiograficzna opowieść Jewgienija Nikołajewa, jednego z najskuteczniejszych radzieckich strzelców wyborowych (przypisuje mu się 324 potwierdzone trafienia) tego straszliwego, dwudziestowiecznego, konfliktu.

To opowieść o straszliwych latach wojny, determinacji, sile przetrwania, dramatycznych wyborach, okrucieństwie, przekraczającym wszelkie ludzkie wyobrażenie i wszechobecności śmierci, która z czasem po prostu powszednieje.

Śledzimy bojowy szlak naszego bohatera i jego wykuwającą się w ogniu walk o Leningrad żołnierską legendę, obserwując z jego perspektywy ówczesny teatr wojennych zmagań, szczególnie w tym bardzo osobistym, snajperskim aspekcie. Autor przybliża nam specyfikę tego rodzaju walki, kładących duży nacisk na typowo militarne aspekty służby: wliczając w to wyczerpujący trening, metodykę działań, taktykę, techniki kamuflażu, uzbrojenie, optykę. odporność psychiczną itd.

Jego wojenne losy są odbiciem dramatycznych historii wielu jego rodaków, rozgrywających się w ekstremalnie trudnych, okupacyjnych, warunkach oraz wstrząsającym świadectwem przeżyć, które stały się ich udziałem. Wnosi wiele nowych informacji do znanego nam obrazu wojennej rzeczywistości, szczególnie iż jest to relacją z tzw. „pierwszej ręki”.

Oczywiście, z racji tego że mamy do czynienia ze wspomnieniami radzieckiego żołnierza, prezentują one określony nurt myślenia i światopoglądu, czasem trudno akceptowany z naszej, nadwiślańskiej, perspektywy. Ów język, niekiedy, przypominający, do złudzenia, pozbawione cienia finezji, propagandowe, komunistyczne agitki, tak charakterystyczne dla tej słusznie minionej epoki, psuje miejscami i wypacza odbiór zawartych w lekturze treści.

Żałuje trochę iż nie stać było autora na większy obiektywizm, wszak wiemy doskonale iż okrucieństwo, brutalności i ludzkie wynaturzenie było udziałem obu stron konfliktu, nie tylko niemieckiej. Tym bardziej że jako przebywając na pierwszej linii frontu żołnierz jednostek NKWD (dziś nie jest tajemnicą jakimi metodami posługiwały się te formacje i jak bardzo unurzane były we krwi niewinnych ofiar) niejednokrotnie musiał być świadkiem wielu aktów zbrodni i bestialstwa, dokonywanych przez hitlerowskie i sowieckie oddziały.
Mimo tych mankamentów książka Jewgienija Nikołajewa „Czerwony snajper” z całą pewnością znajdzie uznanie wśród wszystkich miłośników historii II wojny światowej oraz militariów.

„Wspomnienia z frontu wschodniego”.

Kolejna wydana nakładem Wydawnictwa RM ciekawa publikacja, mająca na celu przybliżyć polskiemu czytelnikowi szczególnie interesujące aspekty II wojny światowej, w jej rozmaitych odsłonach i aktach.

Tym razem będzie to autobiograficzna opowieść Jewgienija Nikołajewa, jednego z najskuteczniejszych radzieckich strzelców wyborowych...

Czytałem niejedne wspomnienia żołnierzy, ale takiej ilości propagandowych treści jeszcze nie spotkałem. Autorem jest były żołnierzem NKWD i Smierszu. Wiarygodność wspomnień jest wątpliwa, ale najgorszy jest styl. Przede wszystkim styl. Atak Niemców w czerwcu – zawsze zdradliwy, Niemiec – to faszysta, faszystowski gad, itp. Dowódca - każdy surowy ale sprawiedliwy i zawsze jest wzorem dla swych żołnierzy, jak ojczyzna – to obowiązkowo z dużej litery i umiłowana. Treść też zadziwiająca, przykładem historia o fińskich „kukułkach”. Za wielkie pieniądze godzili się być zrzucani na zaplecze Armii Czerwonej, tam ktoś, a może sami, przykuwali się łańcuchami do drzew i ostrzeliwali kierowców, a następnie palili te samochody. Nie wyjaśnia czy palili w łańcuchach czy „ktoś” ich rozkuwał? Tylko rzadko pojawia się jakaś nutka autentyczności, wymyka się np. zdanie; „Wydawało się nam wówczas – bezustannie głodnym – że Niemcy są karmieni przez okrągłą dobę.” Dwie gwiazdki za możność obcowania z historią propagandy ZSRR.

Czytałem niejedne wspomnienia żołnierzy, ale takiej ilości propagandowych treści jeszcze nie spotkałem. Autorem jest były żołnierzem NKWD i Smierszu. Wiarygodność wspomnień jest wątpliwa, ale najgorszy jest styl. Przede wszystkim styl. Atak Niemców w czerwcu – zawsze zdradliwy, Niemiec – to faszysta, faszystowski gad, itp. Dowódca - każdy surowy ale sprawiedliwy i zawsze...