Kreska wydaje się kierowana do młodszych odbiorców, ale fabuła jest brutalna i bezwzględna. tym bardziej uderza i zaskakuje.

Kreska wydaje się kierowana do młodszych odbiorców, ale fabuła jest brutalna i bezwzględna. tym bardziej uderza i zaskakuje.

Oscar Martin, znakomity rysownik, który znaczną część życia zawodowego spędził rysując Tom'a i Jerry'ego oraz komiksy dla Disney'a, potrzebował odreagować. Zaczął realizować swój własny projekt. Napisał i narysował Solo. Jak spojrzycie na okładkę to kreska zasugeruje, iż mamy do czynienia z czymś co znamy i jest to kierowane dla młodszego czytelnika. Nic bardziej mylnego. Jest to komiks (seria) w pełni przeznaczony dla dorosłego odbiorcy.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2607-solo-tom-1-swiat-kanibali-oscar-martin

Oscar Martin, znakomity rysownik, który znaczną część życia zawodowego spędził rysując Tom'a i Jerry'ego oraz komiksy dla Disney'a, potrzebował odreagować. Zaczął realizować swój własny projekt. Napisał i narysował Solo. Jak spojrzycie na okładkę to kreska zasugeruje, iż mamy do czynienia z czymś co znamy i jest to kierowane dla młodszego czytelnika. Nic bardziej mylnego....

Niczym żucie (po raz dziesiąty) zużytej gumy balonowej. Ile można wałkować post-apokaliptyczny krajobraz po katastrofie ekologicznej? Ile można przerabiać Millerowski świat: pustynny moloch wykuty przez ,,Mad Maxa'' z lat 70. XX wieku? No ile, no? Nie pomaga cartoonowy feeling produkcji. Bezduszna, astmatyczna atmosfera przygniata słabością scenariusza wyjętego z niechcianych rolek filmowych. Wszystko to w quasi-medytacyjnej oprawie monologicznej. Wewnętrzny głos bohatera, który pragnie oderwać się od natury zabijania, choć bez zabijania nikt nie przetrwa. Jeśli lubicie antropomorficzne historyjki - nie ma sprawy, ale nie widzę powodów, dla których mielibyście się katować opowieścią rodem z pulpowych magazynów. Lepiej zajrzeć do australijskich filmów klasy B - tam przynajmniej nikt nie posługuje się nadętą narracją, nie próbuje małpować klasyki oraz sztucznie nadawać filozofii historii, którą można streścić w dwóch zdaniach.

Niczym żucie (po raz dziesiąty) zużytej gumy balonowej. Ile można wałkować post-apokaliptyczny krajobraz po katastrofie ekologicznej? Ile można przerabiać Millerowski świat: pustynny moloch wykuty przez ,,Mad Maxa'' z lat 70. XX wieku? No ile, no? Nie pomaga cartoonowy feeling produkcji. Bezduszna, astmatyczna atmosfera przygniata słabością scenariusza wyjętego z...

Solo. Świat kanibali nie jest komiksem dla osób o słabych nerwach. Od pierwszych stron uderza brutalność, krew, kanibalizm i jałowe krajobrazy, przez które przebija się nuta disneyowskiego stylu.

Oscar Martin to artysta, który w swoim dorobku ma pracę nad tak kanonicznymi postaciami, jak kot Tom i mysz Jerry. Ich przygody pamięta chyba każdy wychowany na kreskówkach lat 90-tych. Teraz jednak hiszpański rysownik znacznie podnosi poprzeczkę, tworząc historię, która w żadnym razie nie powinna trafić w ręce dzieci. Solo. Świat kanibali jest odpowiedzią na pytanie: Co by się stało, gdyby świat Disneya zamienił się w bajkę tylko dla dorosłych? Dodajmy, krwawą bajką.

Autor stawia na bardzo fajny, lekko karykaturalny obraz antropomorficznych zwierząt. Z tą różnicą, że nie są to milusińskie postacie z japońskich mang, ani też kreskówkowe Motomyszy z Marsa. Chociaż Światu kanibali bliżej do tych drugich. To gatunki o niezwykle ostrych, wręcz drapieżnych rysach z niesamowicie rozwiniętym ciałem. Łatwo odnieść wrażenie, że to one lepiej przystosowały się do nowej postapokaliptycznej rzeczywistości. Są szybkie, silne, a naturalne instynkty stawiają je znacznie ponad człowiekiem. Uwadze nie umyka też ich inteligencja, spryt i targające nimi emocje, a przynajmniej wybranymi osobnikami.

Fabularnie Świat kanibali to bardzo emocjonalna i ciężka historia o tęsknocie i potrzebie ratowania bliskich. Główny bohater, szczur Solo, szukając swej ukochanej samicy i trójki młodych staje w obliczu śmiertelnych zagrożeń. Większą część powieści zajmuje jego ciągła wędrówka, umykanie z rąk oprawców i zabijanie tych, którzy stają mu na drodze, czy to ludzi, czy innych gatunków. To dzięki jego wyprawie, coraz lepiej poznajemy świat i rozumiemy twarde zasady nim rządzące – silniejszy wygrywa, a przegrany staje się posiłkiem.

Więcej wrażeń do znalezienia na Wypowiemsie.pl:
http://wypowiemsie.pl/solo-swiat-kanibali-recenzja/

Solo. Świat kanibali nie jest komiksem dla osób o słabych nerwach. Od pierwszych stron uderza brutalność, krew, kanibalizm i jałowe krajobrazy, przez które przebija się nuta disneyowskiego stylu.

Oscar Martin to artysta, który w swoim dorobku ma pracę nad tak kanonicznymi postaciami, jak kot Tom i mysz Jerry. Ich przygody pamięta chyba każdy wychowany na kreskówkach lat...

Szczere, to mogło być lepiej, ale i tak uważam, że tytuł zasługuje na uwagę ze względu na swoją brutalność (o to w końcu chodzi w postapo),pustkę oraz tragedię bohatera.

Szczere, to mogło być lepiej, ale i tak uważam, że tytuł zasługuje na uwagę ze względu na swoją brutalność (o to w końcu chodzi w postapo),pustkę oraz tragedię bohatera.

Pięknie to wszystko narysowane. ALE: fabuła nazbyt pretekstowa, żeby się nią w ogóle przejąć. Rozumiem konwencję; rozumiem, że jest to komiks akcji do podziwiania. I nawet bym podziwiał, gdyby nie koszmarna, grafomańska "poetyczność" narracji, która w zamierzeniu - o ile dobrze rozumiem - przeciętnego akcyjniaka miała zmienić w "medytację nad naturą, poświęceniem, miłością" i tak dalej. Zęby można skruszyć od tego natchnionego, nadętego tonu: "Współbrzmienia radosnych serc pośród dziurawych skał, które znoszą podmuch sfatygowanego wiatru", "Jestem płomieniem w deszczu stawiającym opór bez większych szans z nurtem". No Szekspir to to nie jest. Ale przyznać trzeba, że Martin rękę do rysunku i koloru ma. Aha, i jeszcze jedno [SPOILER ALERT]: nie ma w tym świecie ani jednego kanibala.

Pięknie to wszystko narysowane. ALE: fabuła nazbyt pretekstowa, żeby się nią w ogóle przejąć. Rozumiem konwencję; rozumiem, że jest to komiks akcji do podziwiania. I nawet bym podziwiał, gdyby nie koszmarna, grafomańska "poetyczność" narracji, która w zamierzeniu - o ile dobrze rozumiem - przeciętnego akcyjniaka miała zmienić w "medytację nad naturą, poświęceniem,...