Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Gamedec. Love & Hate" z całej serii o przygodach gierczanego detektywa można śmiało uznać za najlepszy. Tym razem czytelnik ma okazję poznać bliżej przeszłość Torkila, jeszcze zanim stał się rozpoznawalnym gamedekiem, na długo przed powstaniem Way Empire.

Książka zaczyna się opowiadaniem "Licencja", które można śmiało nazwać wstępem do uniwersum "Gamedeca". Przedstawia dlaczego Torkil zdecydował się porzucić dotychczasową karierę i zostać gamedekiem. Autor zagłębia się w psychikę bohatera i pokazuje, jak funkcjonują korporacje i ich działy sprzedaży.

Druga część - czyli właściwa powieść - traktuje o problemach współcześnie nam bliskim. Chociażby kwestie związane ze Sztuczną Inteligencją - zastania się nad jej możliwościami i zagrożeniami - przykładem jest motyw aktorskich SI i możliwość zastąpienia nią prawdziwych aktorów. Jednocześnie pochyla się nad kwestiami społecznymi - np. męskie problemy, toksyczne relacje międzyludzkie.

Powieść jest wielowarstwowa i każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Książka jest też napisana w taki sposób, że można ze spokojem zacząć od niej cykl o Torkilu Aymorze.

"Gamedec. Love & Hate" z całej serii o przygodach gierczanego detektywa można śmiało uznać za najlepszy. Tym razem czytelnik ma okazję poznać bliżej przeszłość Torkila, jeszcze zanim stał się rozpoznawalnym gamedekiem, na długo przed powstaniem Way Empire.

Książka zaczyna się opowiadaniem "Licencja", które można śmiało nazwać wstępem do uniwersum "Gamedeca". Przedstawia...

Lekko przestarzała, ale warta uwagi pozycja. Dużo mówi, jak wygląda władza w Rosji, a i sam autor zdołał przewidzieć kilka rzeczy, które spełniły się w krótkiej perspektywie czasu.

Lekko przestarzała, ale warta uwagi pozycja. Dużo mówi, jak wygląda władza w Rosji, a i sam autor zdołał przewidzieć kilka rzeczy, które spełniły się w krótkiej perspektywie czasu.

Fort 72 to przeklęte miejsce, które czytelnicy mieli okazję poznać jeszcze na kartach "Błota". Już wtedy przekonali się, że opowieści z frontu nie są bezpodstawne. Teraz, po sześciu latach oczekiwań, przyszła pora na poznanie genezy tego piekła.

Powieść zaczyna się z przytupem, niemiecki oddział szturmowy przeprowadza bezlitosny atak na fort, którego bronią Belgowie wspierani przez Amerykanów. W końcu dochodzi do ostrzału i zawaleniu się wszelkich wyjść na powierzchnie. Żołnierze nie wiedzą jeszcze, że zasypanie jest ledwie preludium do większego koszmaru.

Michał Gołkowski pokazał jakie demony wypełzają z człowieka w takich ekstremalnych sytuacjach. Widzimy jak z uwięzienych żołnierzy najpierw wychodzi ich prawdziwe "ja", aż w końcu stają się tylko i wyłącznie Upiorami (jak określili ich bohaterowie "Błota"). Ich droga od pozorów normalności przez opętanie, aż w końcu zezwierzęcenia ciągnie się przez całą powieść i mimo monotonii uważam, że jest to najlepsza część książki. Świetnie też prezentują się realistyczne opisy, które miejscami wywoływały u mnie dreszcz albo obrzydzenie (opatrywanie Kiefera).

"Fort 72" jak na razie jest moją ulubioną pozycją z cyklu. Już dawno nie czułem takiego niepokoju zagłębiając się z każdym słowem w coraz większy mrok.

Fort 72 to przeklęte miejsce, które czytelnicy mieli okazję poznać jeszcze na kartach "Błota". Już wtedy przekonali się, że opowieści z frontu nie są bezpodstawne. Teraz, po sześciu latach oczekiwań, przyszła pora na poznanie genezy tego piekła.

Powieść zaczyna się z przytupem, niemiecki oddział szturmowy przeprowadza bezlitosny atak na fort, którego bronią Belgowie...