Druga część trzeźwego spojrzenia na zachowanie kapłanów, szczególnie ich sposób głoszenia kazań, będący raczej uzupełnieniem, czy wyjaśnieniem paru kwestii. Zawiera też dwa niewstąpienia, jak dobrze zrozumiałem, na kongresie zakonników, oraz wywiad z dominikanami z jakiegoś spotkania w tym temacie, więc jest w niej mniej oryginalnych treści, a część się powtarza. Zdecydowanie bardziej polecam pierwszą część, a tą można czytać chyba tylko jako uzupełnienie.

Druga część trzeźwego spojrzenia na zachowanie kapłanów, szczególnie ich sposób głoszenia kazań, będący raczej uzupełnieniem, czy wyjaśnieniem paru kwestii. Zawiera też dwa niewstąpienia, jak dobrze zrozumiałem, na kongresie zakonników, oraz wywiad z dominikanami z jakiegoś spotkania w tym temacie, więc jest w niej mniej oryginalnych treści, a część się powtarza....

Przeczytałem w trochę innej kolejności w perspektywie do oślicy. Książka zawiera wiele treści odnośnie kapłanów, ale jest zwłaszcza wyjaśnieniem tego co działo się po poprzednim wydaniu. Książkę czyta się dość łatwo ze względu na dobrą czcionkę, ciekawą strukturę. W wierszach słychać też odbicie w stronę księży... czyli jest to swego rodzaju wisienka na torcie wcześniejszej książki. Na pewno warte polecenia!

Przeczytałem w trochę innej kolejności w perspektywie do oślicy. Książka zawiera wiele treści odnośnie kapłanów, ale jest zwłaszcza wyjaśnieniem tego co działo się po poprzednim wydaniu. Książkę czyta się dość łatwo ze względu na dobrą czcionkę, ciekawą strukturę. W wierszach słychać też odbicie w stronę księży... czyli jest to swego rodzaju wisienka na torcie wcześniejszej...

Jedynki nie czytałem, ale bardziej słuchałem. Jest to publikacji bardzo wiekowej siostry zakonnej, bardzo wykształconej (dokonała niezliczonej liczby tłumaczeń) i bardzo wkurzonej na nieudolność księży. Książka punktuje klerykalizm, oratoryjną i intelektualną miernotę duchowych panów, których siostra słuchała w swoim klasztorze. Nadużywam słowa bardzo, ale tego typu głosów Kościół w Polsce potrzebuje. Co prawda panie feministki podczepiają się pod siostrę, ale w sumie im się nie dziwie. Nawet moja dziesięciolecia córka czuje ten podział na duchownych panów i służbę, czyli zakonnice. Nie ma oczywiście co generalizować, bo nie wszędzie i każdy przepadek współpracy księży z zakonnicami oto szowinizm w czystej postaci. Bardziej w książce ujął mnie wątek intelektualnej miernoty naszych duchownych panów. To jest coś przerażającego. Ludzie od zawsze potrzebowali wiedzieć i tego w Kościele mi brakuje - katechezy, objaśniania, ciągłej nauki. Ze strony wiernych też potrzeba czegoś konkretnego, czyli modlitwy za księży i chrześcijańskiej miłości.

Jedynki nie czytałem, ale bardziej słuchałem. Jest to publikacji bardzo wiekowej siostry zakonnej, bardzo wykształconej (dokonała niezliczonej liczby tłumaczeń) i bardzo wkurzonej na nieudolność księży. Książka punktuje klerykalizm, oratoryjną i intelektualną miernotę duchowych panów, których siostra słuchała w swoim klasztorze. Nadużywam słowa bardzo, ale tego typu głosów...

Wbrew informacjom na lc ta niewielka (94 str.) książeczka jest do nabycia w Wydawnictwie Benedyktynow – w wersji papierowej z wysyłką, jak też w wersji dygitalnej jako ebook.
Pierwsze 2/3 książki autorka poświęca normalnemu rozwojowi życia modlitwy i mówi, jak powinien wygladać nasz osobowy kontakt z Bogiem. Wymiar kontemplacyjny naszego życia obejmuje całość – modlitwę i działalność. Choć mówi o ważnych sprawach teologicznych, to używa prostego, zrozumiałego dla laika języka.
Na początku, np. w grupach modlitewnych, młodzieżowych zwłaszcza, modlitwa zawiera wiele emocji, rozśpiewania. Ale co dzieje się z ludźmi, kiedy z tych grup w ciągu życia wychodzą?
Cytat ze str. 29: „Kiedy już słodkie uczucia wygasły i zupełnie nie wiemy, czy jeszcze kochamy Boga, którego nie widzimy – możemy to zawsze zmierzyć swoim stosunkiem do bliźnich, których nadal przecież widzimy; i na podstawie tego pomiaru możemy to korygować. O tym powinni pamiętać przede wszystkim ci księża, którzy mają skłonność do wielkich imprez (...) – ale im nie przyjdzie do głowy sprawdzić, czy uczestnicy tej imprezy, po powrocie do domu, są choćby odrobinę chętniejsi niż dawniej do pomocy bezdomnym, niepełnosprawnym, obcym... Bo jeśli nie, to tamto wszystko był „pic na Grójec”; a w przekładzie na język biblijny, kolejna marność i pogoń za wiatrem.” (...) I jeszcze jedną rzecz należy z duchowości kleryków eliminować: fascynację demonologią. (...) bo bywa i taki ksiądz, który kiedy wejdzie na salę szpitalną, a półprzytomny chory akurat krzyknie, już widzi w tym opętanie.”(...) „Wiadomo, że szatan istnieje i działa, ale znam księży, którzy robią mu naprawdę zbyt wielki zaszczyt, poświęcając mu aż tyle uwagi. Jakby nie pamiętali, że Bóg jest i ważniejszy, i ciekawszy.”
Ostatnia, trzecia część książki to zapis spotkania w ramach Dominikańskiej Szkoły Wiary w Gdańsku z 9 czerwca 2018 roku nt. kaznodziejstwa.
Str. 73: „Efektem zamierzonym kazania jest pouczenie wiernych o jakiejś konkretnej prawdzie wiary. Jeżeli ksiądz mówi kazanie w taki sposób, że nic z niego nie wynika i w końcu zjeżdża na politykę, to tego celu nie osiąga, więc ten cel jest przekreślony, nie ma go. Natomiast Bóg może, rzeczywiście, w jakiś sposób zadziałać na słuchaczy, każdego indywidualnie, i jakieś dobro, choćby wzrost w cierpliwości, z tego wyprowadzić. Niemniej ksiądz nie po to wychodzi na ambonę, żeby swoich wiernych ćwiczyć w cierpliwości.” Zalety dobrego kazania - str. 75 :”znajomość doktryny, zwięzłość, prostota. Po co się wygłupiać kwiecistymi zwrotami? To nikogo nie zbuduje ani nie przyniesie radości.”
W dobie rozpolitykowanych kazań - bardzo potrzebne przypomnienie. Polecam.

Wbrew informacjom na lc ta niewielka (94 str.) książeczka jest do nabycia w Wydawnictwie Benedyktynow – w wersji papierowej z wysyłką, jak też w wersji dygitalnej jako ebook.
Pierwsze 2/3 książki autorka poświęca normalnemu rozwojowi życia modlitwy i mówi, jak powinien wygladać nasz osobowy kontakt z Bogiem. Wymiar kontemplacyjny naszego życia obejmuje całość – modlitwę i...

Drugi tom jest odpowiedzią na dyskusję , którą wywołała „Oślica Balaama” i zaproszeniem do dalszej dyskusji nad naszą wiarą, sposobami jej pojmowania i wyrażania. Na książkę składają się między innymi : list do rektorów o formacji kleryków, wykład na III kongresie młodych konsekrowanych i zapis spotkania w ramach dominikańskiej szkoły wiary. Siostra Małgorzata porusza bardzo ważne tematy dotyczące nas wszystkich , nie tylko wyłącznie księży. Czy Bóg jest Osobą z którą się spotykamy, czy tylko i wyłącznie tematem do dyskusji? Co jest najważniejsze w modlitwie , ja i moje przeżycia, czy Bóg? Myślę, że swoją książką nie tylko chce obudzić kaznodziejów do coraz lepszego głoszenia prawd wiary i nauki Kościoła, ale też abyśmy my nie zatrzymywali się na wierze „ uczuciowej” ale dążyli do lepszego poznania własnej wiary i lepszego włączenia w codzienne życie.
Gorąco polecam. Ważna książka, gdyż najgorszą rzeczą jest milczenie, brak dyskusji i omijanie problemów. Ta książka skłania do refleksji i wyborów.

Drugi tom jest odpowiedzią na dyskusję , którą wywołała „Oślica Balaama” i zaproszeniem do dalszej dyskusji nad naszą wiarą, sposobami jej pojmowania i wyrażania. Na książkę składają się między innymi : list do rektorów o formacji kleryków, wykład na III kongresie młodych konsekrowanych i zapis spotkania w ramach dominikańskiej szkoły wiary. Siostra Małgorzata porusza...

"Pytano mnie czasem: Co czuje człowiek wierzący? Nic nie czuje. Po prostu służy."

Siostra Borkowska po wydaniu dość głośnej broszury pt. “Oślica Balaama” (w której próbowała diagnozy problemów współczesnego Kościoła) odpowiada swoim krytykom w sposób iście XVII-wieczny. Otóż zamiast brylować w mediach, założyć bloga czy pisać listy otwarte publikuje kolejną broszurę. Przyznam szczerze, że przed lekturą była we mnie pewne obawa czy taki rodzaj polemiki ma w ogóle sens, ale krótki research po różnych recenzjach pierwszej część upewnił mnie, że jest ona konieczna.

“Ryk oślicy” to zbiór kilku krótkich wypowiedzi (i jeden wywiad),które siostra wygłosiła przy różnych okazjach. Łączy je jedno - dotyczące one tych aspektów pierwszej części, które krytycy lub zwolennicy “Oślicy Balaama” pominęli w swoich recenzjach. O ile jeszcze jakieś przemilczenia ze strony zjadliwych krytyków rozumiem (choć nie pochwalam),o tyle zaskoczyło mnie to, że nawet część obrońców książki dopuściła się sporych nadużyć. Było to widoczne szczególnie silnie w recenzji pewnej znanej katoyoutuberki (o bardzo dużych zasięgach),która próbowała przekonać swoich widzów, że “Oślica…” to rodzaj feministycznego manifestu. Tymczasem spora część rozważań zarówno z pierwszej jak i drugiej części dość silnie uderza w religijność emocjonalną, której owa youtuberka od dawna hołduje. Ciekawi mnie jak zatem recenzentka odniesie się do drugiej części gdzie krytyka chrześcijaństwa “imprezy, śpiewu i światła” wybrzmiewa dość mocno.

Nadal jest to (mimo wszystko) próba oceny duchowieństwa, które tym razem autorka oskarża o zaniechania na poziomie katechezy. Jednak zamiast omawiać kolejne przykłady błędów pokazuje do czego mogą one prowadzić. Jej rozwiązanie problemu - "młodzieży, i zresztą wszystkim wiernym, należy się cała prawda teologiczna, i to podana tak, żeby nie wyglądała na nieistotne teorie, ale na nowinę najważniejszą i najlepszą na świecie" - choć z początku wydaje się nieco ogólne, to jednak z każdą kolejną stroną nabiera bardziej realnych kształtów i ostatecznie przekonuje. Pytanie brzmi czy jest ono możliwe do zrealizowania bo przecież wymagałoby olbrzymich pokładów chęci i prób zmiany siebie, i to zarówno ze strony duchownych, jak i świeckich. O ile w tych pierwszych jestem jeszcze w stanie uwierzyć to wobec tych drugich przejawiam raczej postawę św. Tomasza.

Najsmutniejsze w książce siostry Borkowskiej jest moim zdaniem to, że podczas czytania można mieć wrażenie, że autorka dość sprawnie prawi nam banał za banałem. Wystarczy jednak rozejrzeć się wokół siebie żeby zrozumieć, że jej słowa nie są w żaden sposób wydumane. Czy bowiem nie spotykamy na co dzień takich postaw?:
"Pisze do mnie jakaś młodsza kobieta, że właśnie miała zamiar przestać się modlić, bo jej to już nie sprawia przyjemności, jak dawniej. Już ani psalmy, ani adoracja nie budzą tego uczuciowego ciepła... Ale ponieważ przeczytała w "Oślicy", że w modlitwie ważny jest Bóg a nie nasze przeżycia - wierność, nie zaś przyjemność - więc postanowiła, że jednak nie przestanie. Amen! Ale pytam: gdzie była jej katechetka, gdzie formatorzy z grupy modlitewnej, gdzie duszpasterze parafialni, że nikt jej dotąd nie pouczył o tym, co w życiu modlitwy podstawowe? O jej normalnych fazach"

"Pytano mnie czasem: Co czuje człowiek wierzący? Nic nie czuje. Po prostu służy."

Siostra Borkowska po wydaniu dość głośnej broszury pt. “Oślica Balaama” (w której próbowała diagnozy problemów współczesnego Kościoła) odpowiada swoim krytykom w sposób iście XVII-wieczny. Otóż zamiast brylować w mediach, założyć bloga czy pisać listy otwarte publikuje kolejną broszurę....

"Ryk oślicy. Kolejny apel do duchownych panów" to książka bardzo ciekawa. Przede wszystkim sięgnąć powinni po nią wszyscy katolicy, może szczególnie Ci niezadowoleni ze „swojego” proboszcza, czy liturgii w swojej parafii. Mam nadzieję, że po ten tytuł sięgną także jego bezpośredni adresaci, a więc księża. Oby efektem był jeszcze lepszy Kościół.

Pełna recenzja książki na stronie:
http://moznaprzeczytac.pl/ryk-oslicy-kolejny-apel-do-duchownych-panow-malgorzata-borkowska-osb/

"Ryk oślicy. Kolejny apel do duchownych panów" to książka bardzo ciekawa. Przede wszystkim sięgnąć powinni po nią wszyscy katolicy, może szczególnie Ci niezadowoleni ze „swojego” proboszcza, czy liturgii w swojej parafii. Mam nadzieję, że po ten tytuł sięgną także jego bezpośredni adresaci, a więc księża. Oby efektem był jeszcze lepszy Kościół.

Pełna recenzja książki na...

Zbiór różności. Bardzo się różni od części pierwszej i nie ma już tej prorockiej mocy.

Zbiór różności. Bardzo się różni od części pierwszej i nie ma już tej prorockiej mocy.