Jedną z moich literackich i pozaliterackich pasji są szeroko rozumiane Kresy Wschodnie, ze szczególnym uwzględnieniem Polesia. Nie potrafię wytłumaczyć tej fascynacji w żaden logiczny sposób. Ot, tak jest. Intryguje mnie nieistniejąca już dzikość bagien poleskich, odmienność kulturowa Poleszuków i fakt, że tamto Polesie należy już do przeszłości, skutecznie osuszone ze swojego piękna przez kolejne pomysły władz.

Książka Agnieszki Rybak i Anny Smółki nie traktuje li tylko o Polesiu - to sześć reportaży poświęconych 'małym' ikonom kresowym. I są to naprawdę dobrze skonstruowane, dobrze udokumentowane i przystępnie napisane opowieści. Autorki postanowiły przybliżyć czytelnikowi takie Kresy, jakimi chcieli je uczynić twórcy Drugiej Rzeczpospolitej - dążącymi do nowoczesności, inspirującymi się osiągnięciami technicznymi zachodniego świata a jednocześnie na wskroś polskimi, co - jak wiadomo - doprowadziło do tragedii w późniejszych latach.
Wielu kojarzy Kresy jako krainę uroczo zlokalizowanych dworków i jowialnych ziemian (ktoś pamięta panią, co to na ‘globusa’ cierpiała?). Kresy międzywojenne to również kraina wielu możliwości, które przedsiębiorczy rodacy, pasjonaci i obywatele zachłyśnięci wolnością starali się wykorzystać. Władze postawiły na obronność (Flotylla Pińska), rozwój nowoczesnych miast (Brześć), turystykę (Zaleszczyki) czy choćby rozwój radiofonii. I właśnie o tych aspektach kresowego życia traktuje ta książka. Aspektach mało znanych acz ważnych, bo burzą one nieco idylliczny obraz polskiej Atlantydy, pozwalając spojrzeć szerzej na burzliwą historię tego tygla kulturowego.

Ukłon w stronę autorek za przystępność i doskonałą bibliografię – życzyłabym sobie by tak właśnie pisano reportaże. Drugi ukłon dla Wydawnictwa Czarne za podjęcie tematu, redakcję tekstu i sprawienie mi niemałej niespodzianki. „Wieża Eiffla nad Piną. Kresowe marzenia II RP" naprawdę dobra lektura – polecam pasjonatom historii.

Jedną z moich literackich i pozaliterackich pasji są szeroko rozumiane Kresy Wschodnie, ze szczególnym uwzględnieniem Polesia. Nie potrafię wytłumaczyć tej fascynacji w żaden logiczny sposób. Ot, tak jest. Intryguje mnie nieistniejąca już dzikość bagien poleskich, odmienność kulturowa Poleszuków i fakt, że tamto Polesie należy już do przeszłości, skutecznie osuszone ze...