Musiał w końcu nadejść taki numer. Jaki? Ano taki, że wrażenia negatywne przeważają nad pozytywnymi…
Czemu? Już wyłuszczam.
„Egzaminy” Marty Malinowskiej – fantasy. I wszystko jasne. Szkoła magii, trudna przyjaźń, przewidywalna fabuła. Opowiadanie, jakich wiele – ani ziębi, ani grzeje (mówiłem już, że nie lubię fantasy?).
„Plato” Tomasza Kaczmarka – postapo eschatologiczne? Tekst, w którym tło jest ciekawsze niż fabuła. Autor jednak rzuca tylko migawkami, obrazkami, mało tłumacząc. Samą opowieść ratuje zakończenie, ale jednak – niedosyt pozostał.
„Sen czerwia” Piotra Rymarczyka – tu też autor więcej obiecuje, niż daje. Trochę za dużo tego surrealizmu, o którym w stopce mówi mc, a za dużo kluczenia, tropienia i wieloznaczności. Ma klimat, ale nie przekonuje.
„Ciężcy” Richa Larsona – najjaśniejszy punkt numeru. Niby zgrane motywy, ale połączone w niebanalny sposób i opowiedziane z ikrą. Proszę o więcej pana Larsona!
„Któremu jego gwiazda sprzyja” Naomi Novik – alternatywna historia spotkania Williama Laurence’a z brytyjskiej Marynarki i smoka Temeraire’a, bohaterów znanych z wieloksięgu o przygodach tychże, ale osadzonych w czasach napoleońskich. Całkiem całkiem, acz ciekawy jestem odbioru czytelników nie znających książek, bo sporo jest do nich nawiązań. Minus za przedstawianie Francuzów Napoleona jako diabłów wcielonych. Ale anglosaska propaganda zrobiła z Napoleona potwora większego niż Hitler i Stalin razem wzięci, co mnie, Polaka przesiąkniętego odmienną tradycją, nieodmiennie irytuje.
„Oświecenie” Matthew Mathera – od czasów „Międzystanowej piosenki miłosnej…” najgorszy tekst, jaki w „NF” czytałem. Pisałem już kiedyś, że posługiwanie się kazirodztwem, pedofilią i ekskrementami w opowiadaniach fantastycznych uważam (z reguły) za pójście na łatwiznę. Jak już autor nie ma czegoś sensownego do powiedzenia, to wrzuca coś z wymienionego repertuaru, by choć szok czytelniczy wywołać. Teraz do swojej listy dorzucam kanibalizm. Nie wspominając o wątku quasireligijnym, który autor wydumał chyba, żując własny paznokieć. Dla kogo to opowiadanie? Może dla fanatycznych obrońców zwierząt rzeźnych? Obrzydliwe i fatalne!
I „Oświecenie” nastawiło mnie niestety wyjątkowo negatywnie do wrześniowego numeru. Ciśnienie podniósł jeszcze artykuł o „World of Warcraft”, którego serdecznie nienawidzę, bo spędzają przy nim pół życia moi synowie (o merytorycznej wartości artykułu się nie wypowiem, bo WoWa nie znam).
Humoru nie poprawił specjalnie tym razem nie tak błyskotliwy jak zwykle Vargas, niezły artykuł o Predatorze czy całkiem ciekawy wywiad z reżyserem „Ant-Mana i Osy”.
Świetni za to Kołodziejczak („Gar’lngawi…” czeka na półce na mój apetyt na fantasy, reszty pozycji – o wstydzie – nie znam) i Watts, który przypomina pewną dyskusję w sieci: SF może być tylko prawacka albo lewacka, a my – to katole lub bluźniercy. Czerń albo biel. Opowiedz się albo giń. Z nami albo przeciw nam. Horror!

Musiał w końcu nadejść taki numer. Jaki? Ano taki, że wrażenia negatywne przeważają nad pozytywnymi…
Czemu? Już wyłuszczam.
„Egzaminy” Marty Malinowskiej – fantasy. I wszystko jasne. Szkoła magii, trudna przyjaźń, przewidywalna fabuła. Opowiadanie, jakich wiele – ani ziębi, ani grzeje (mówiłem już, że nie lubię fantasy?).
„Plato” Tomasza Kaczmarka – postapo eschatologiczne?...