Swoją przygodę z twórczością Krzysztofa Petka zacząłem już dosyć dawno od książki „Mroczny labirynt”. Zachwyciłem się nią i postanowiłem poznać inne dzieła tego autora. Po przeczytaniu pięciu tomów cyklu „Porachunki z przygodą”, w bibliotece znalazłem (polecaną mi również przez BiblioNETkę) „Grę w trzy karty”. Szczerze mówiąc, miałem pewne opory przed jej rozpoczęciem. Może po wielu pełnych napięcia chwilach spędzonych z „Porachunkami” bałem się rozczarowania nową serią? Może to wina prologu, umieszczonego również z tyłu okładki (Wydawnictwo Literatura, 2002) który sugerował powieść pełną przemocy, konfliktów z prawem, zła? A muszę dodać, że takich książek (zresztą także i filmów) bardzo nie lubię... W końcu jednak przełamałem się i zimnego, acz wiosennego wieczoru sięgnąłem po tę książkę. I nie zawiodłem się...

Książka opowiada historię chłopca, który stracił pamięć i na nowo odkrywa siebie. Walczy też ze złem, próbuje odnaleźć pewne powojenne podziemia. Trafiwszy w końcu do nich, musi zmierzyć się z tajemniczym i genialnym Profesorem.

Historia tu opisana owszem, przybliża nam świat zła, bandytów, niebezpieczeństwa. Jednak, podobnie jak w moich ulubionych „Porachunkach z przygodą”, stanowi to tylko tło dla głębszych wartości: miłości i otaczającego nas zewsząd dobra. Właśnie, dobra. Paweł, chłopak sprawiający wrażenie szorstkiego i niemiłego, nie tylko pomaga dziewczynie uciec z niewoli. Ofiarowuje jej swą kurtkę, ratując tym samym życie, a gdy zziębnięta i wyczerpana traci siły, bierze ją na plecy i, walcząc z własną słabością i zmęczeniem, niesie przez lasy, pola, byle jak najdalej od przestępców. Kilka dni później i on sam doświadcza dobra – rodzina uratowanej dziewczyny zaprasza go do domu, pomaga mu, nie żałuje pieniędzy i, przede wszystkim, ciepła i serca. Jest to także wspaniała książka ukazująca poszukiwanie swego miejsca, zawierania nowych przyjaźni, możliwość rozpoczęcia życia na nowo, nieważne, jak ono wyglądało wcześniej. Autor sprytnie przemyca w treści wiele wiadomości historycznych dotyczących Wałbrzycha. Zapewnia nas też na swojej stronie internetowej, że część opisanych tu wydarzeń jest prawdziwa. Kto wie...? Jak zwykle rozwija motyw zwycięstwa dobra nad złem. W „Grze w trzy karty” nie brakuje też charakterystycznego dla Petka napięcia, akcja toczy się do ostatniej chwili i nawet gdy myślimy, że już wszystko stracone, pojawiają się nowe, nieoczekiwane rozwiązania.

Powieść czytało mi się miło i przyjemnie. Wbrew moim początkowym obawom nie zawiodła mnie, lecz jeszcze bardziej ugruntowała we mnie przekonanie, że wszystkie książki Krzysztofa Petka są cudowne, mądre, a przy tym pełne emocji i oczywiście przygody.

Polecam wszystkim!!!


Recenzja zamieszczona wcześniej także na portalu www.biblioNETka.pl
http://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=593044

Swoją przygodę z twórczością Krzysztofa Petka zacząłem już dosyć dawno od książki „Mroczny labirynt”. Zachwyciłem się nią i postanowiłem poznać inne dzieła tego autora. Po przeczytaniu pięciu tomów cyklu „Porachunki z przygodą”, w bibliotece znalazłem (polecaną mi również przez BiblioNETkę) „Grę w trzy karty”. Szczerze mówiąc, miałem pewne opory przed jej rozpoczęciem. Może...