Świętoszek

Sama komedia jest mi znana od dawna (nieodżałowany poniedziałkowy teatr telewizji sprzed lat…), tak więc mogłam więcej uwagi zwrócić na język i kompozycję utworu niż na jego treść. Molier to świetny obserwator ludzi i świata, w zabawny sposób piętnuje wady i śmiesznostki współczesnych sobie (no jak dobrze pomyśleć to czasami wiele się od nich nie różnimy, pomimo, że od premiery sztuki minęło niemal 350 lat). Lekki język, świetnie zarysowane postacie bohaterów, zwroty akcji to niewątpliwie sprawia, że lektura jest samą przyjemnością. Ciekawe, swoją drogą, jak to jest, że w większości utworów komediowych najrozsądniejszą osobą w domu jest służąca (ew. lokaj)…
I tutaj mała dygresja – egzemplarz „Świętoszka”, który trafił w moje ręce to była tzw. lektura z opracowaniem. Obok tekstu znajdowały się ikonki oraz objaśnienia wskazujące na szczególnie ważne partie tekstu oraz wiekopomne uwagi w stylu „Elmira opisuje wygląd Tartuffe’a”. Jak dla mnie było to dosyć irytujące bo po pierwsze rozpraszało uwagę, a po wtóre jeżeli ktoś czyta to chyba widzi, że to o tej osobie jest rozmowa, a nie dajmy na to o proboszczu z pobliskiego kościoła. I potem się dziwimy, że ta młodzież (na całe szczęście tylko, mam nadzieję, niewielka jej część) jakaś taka niemrawa, bez własnego zdania, leniwa… A po co się wysilać jak wszystko jest podane na tacy.