Dawno nie czytałam tak mądrej i pięknej książki. Gdy zauważyłam nazwisko autorki, wydało mi się znajome - nieprzypadkowo. Zapewne część z Was miała już z nią styczność - to autorka szkolnej lektury "Ten obcy" (przynajmniej za "moich czasów" było to lekturą). "O chłopcu..." różni się od "Tego obcego" - to przede wszystkim powieść dla dzieci, nie młodzieżowa, ale też bardziej filozoficzna, poetycka, mniej zanurzona w konkretnej codzienności czy codziennych problemach dorastających ludzi (za co większość z nas uwielbiała "Tego obcego" - bodaj pierwszą lekturę, którą w większości czytaliśmy z nieukrywaną ochotą). Czy to źle? Nie, to wręcz wspaniale.
Akcja dzieje się nie wiedzieć kiedy, czas jest niedookreślony, a miejsce akcji - mimo iż poszczególne wioski czy krainy zostają nazwane - przypomina bardziej baśniowe przestrzenie niż konkretne punkty na mapie znanego nam świata. Całość jednak jest bardzo wymowna, a czas - schyłek wojny i to, co wojna zrobiła z ludźmi - silnie odwołuje do okresu, kiedy książka powstawała - Jurgielewiczowa napisała ją w 1947 roku, jeszcze w trakcie trwania II wojny światowej. Połączenie baśniowości z poważnymi tematami (porwania dzieci, samotność, znęcanie się nad zwierzętami itp.) czy magii z brutalnością świata dało niezwykły efekt. "O chłopcu, który szukał domu" jest jednocześnie baśnią i książką realistyczną, ciepłą opowieścią, która potrafi zasmucić (ale zaraz dodaje otuchy), przygodówką dla dzieci i filozoficzną opowieścią dla dorosłych.
Chłopiec Piotruś podróżuje samotnie po świecie, szukając domu. Jego rodzice nie żyją, nie ma on na świecie nikogo. Niemal na początku opowieści spotyka obcą kobietę (wdowę po kowalu), która dzieli się z nim jedzeniem. Dzieli, a potem patrzy na niego z namysłem i mówi "Daj rękę." Dwa krótkie słowa, które mają jednak wielką moc oddziaływania - są jak "Przygarniam cię, odtąd nie będziesz już sam." Razem idą do Domu pod Topolą, gdzie kobieta ma nadzieję spotkać swoje córeczki. Tych jednak nie ma, zniknęły, nikt w okolicy nie wie, gdzie. Piotruś czuje, że jego nowy dom (Może? Wszak nie ma przecież pewności...) nie będzie prawdziwym domem bez Kasi i Trusi. Postanawia udać się na poszukiwanie dziewczynek. Żeby to się udało, musi jednak zmniejszyć się do niewielkich rozmiarów, ale wróżka Miłorada stawia pewien warunek: nie może pokazać się w tej postaci żadnemu człowiekowi, a odczarować go może wyłącznie kowalowa... Czy jest gotowy? Jest.
Piękna opowieść. O samotności i potrzebie bliskości. O przyjaźni, nawiązywaniu relacji i utrzymywaniu ich. O tym, że gdy się kocha (albo nawet po prostu lubi), można poświęcić bardzo wiele. Że pomaganie innym się opłaca. Że świat jest otwarty na dobro, jeśli tylko będziemy mieli odwagę je nieść.
To wreszcie historia o Domu. Nie jako budynku, ale miejscu, które tworzą ci, którzy są sobie bliscy, którzy coś dla siebie znaczą. Że każdy z nas może mieć Dom i Rodzinę - że to nie tylko więzy krwi o tym decydują, ale przede wszystkim więzy serca.
Pozycja obowiązkowa!

Dawno nie czytałam tak mądrej i pięknej książki. Gdy zauważyłam nazwisko autorki, wydało mi się znajome - nieprzypadkowo. Zapewne część z Was miała już z nią styczność - to autorka szkolnej lektury "Ten obcy" (przynajmniej za "moich czasów" było to lekturą). "O chłopcu..." różni się od "Tego obcego" - to przede wszystkim powieść dla dzieci, nie młodzieżowa, ale też bardziej...