Po pierwszej lekturze nasunęła mi się myśl, że jest słabiej niż we wcześniej przeczytanych przez nas książkach z tej serii. Tym razem uwaga skupiona jest na tacie i relacji z nim, a właściwie na jego poradach, zachęcających do odważnego kroczenia przed siebie w przyszłość. Może to być inspirująca lektura dla młodych, bojaźliwych i wrażliwych dzieciaków - zachęta do niepoddawania się i patrzenia z optymizmem na to, co nam się przytrafia. Może nie najlepsza książka tego duetu, ale warta przeczytania.

Po pierwszej lekturze nasunęła mi się myśl, że jest słabiej niż we wcześniej przeczytanych przez nas książkach z tej serii. Tym razem uwaga skupiona jest na tacie i relacji z nim, a właściwie na jego poradach, zachęcających do odważnego kroczenia przed siebie w przyszłość. Może to być inspirująca lektura dla młodych, bojaźliwych i wrażliwych dzieciaków - zachęta do...

A gdyby tak...
wpoić swojemu dziecku wiarę we własne możliwości?
Zbudować niezachwiane poczucie wartości?
Wskazać skąd czerpać siłę? 🥰

Duet Astrid Desbordes i Pauline Martin po raz kolejny stworzył arcydzieło, które warto postawić w biblioteczce swojego dziecka.
"Co mi powiedział tata" to kolejna część opowiadajaca historię z udziałem Archibalda, które odznaczają się przekazywaniem życiowej madrosci przy pomocy prostych sentencji dopasowanych do przejrzystych, niemal dzieciecych ilustracji. 🙂

Przed każdym dzieckiem stoi nie lada wyzwanie.
Z czasem wyfrunie z bezpiecznego domu, aby żyć samodzielnie, uczyć się prosperować w przestrzeni społecznej, pozna świat, trudne chwile, zagubienie ale także odkryje to, co daje mu radość i szczęście. ❤️

Opowieść poprowadzona przez tą część jest nieco inna.
To zbiór wskazówek, jak podążać przez świat w drodze do tego wyjatkowego czasu jakim jest dorosłość, przekazana przez nikogo innego, jak Tatę Archibalda.
Myślę, że nie przypadkowo, bo bardzo często dla malucha w roli cichego bohatera, który potrafi udźwignąć wszystko stoi właśnie tata.
Ponadto narracja prowadzona jest w tak doskonałym stylu, że warto zastanowić się nad tym, czy aby napewno my także potrafimy brać życie takim, jakie jest.

Jestem ogromną entuzjastką całej tej serii i naprawdę trudno było by mi wybrać ulubioną.
Niebanalna estetyka.
Pozytywny ton.
Dopasowanie do dziecięcego odbiorcy.
Wszystko to sprawia, że czytanie staje się przyjemnością a czas spędzony nad lekturą jest miłym, łagodnym wspomnieniem po którym mamy w sobie ogrom ciepła i stać nas na odrobinę czułości względem malucha, któremu mamy szansę przekazać całą tą tajemną wiedzę zamknięta w książkach.

A gdyby tak...
wpoić swojemu dziecku wiarę we własne możliwości?
Zbudować niezachwiane poczucie wartości?
Wskazać skąd czerpać siłę? 🥰

Duet Astrid Desbordes i Pauline Martin po raz kolejny stworzył arcydzieło, które warto postawić w biblioteczce swojego dziecka.
"Co mi powiedział tata" to kolejna część opowiadajaca historię z udziałem Archibalda, które odznaczają się...

Nudna i bardzo irytująca książka z punktu widzenia rodzica. Rysunki też nie są zachwycające, są takie "czerstwe". Dużo irytujących pytań i jeszcze bardziej irytujące odpowiedzi ojca. Wiem, że to książka filozoficzna, ale nie zachwyca zupełnie. Dwuletnia córka czasem każe ją sobie czytać, ale nie należy do jej ulubionych.

Nudna i bardzo irytująca książka z punktu widzenia rodzica. Rysunki też nie są zachwycające, są takie "czerstwe". Dużo irytujących pytań i jeszcze bardziej irytujące odpowiedzi ojca. Wiem, że to książka filozoficzna, ale nie zachwyca zupełnie. Dwuletnia córka czasem każe ją sobie czytać, ale nie należy do jej ulubionych.

Archibald wraz z tatą przygląda się jaskółkom. Widok lecących ptaków nasuwa chłopcu pytanie: czy on, kiedy dorośnie, też będzie mógł wybrać się w daleką podróż? Odpowiedź taty jest twierdząca. Chłopiec ma jednak pewne obawy, które spokojnie rozwiewa tata. Pytania chłopca i odpowiedzi taty mają charakter metaforyczny. Dla przykładu:
„-A jeśli nadejdzie noc? - pyta Archibald.
-Jeżeli nadejdzie noc – odpowiada tata – to tuż po niej przyjdzie dzień.”
Takich pytań mamy piętnaście. Na każde tata udziela odpowiedzi w ten sam sposób – nie neguje, że coś złego się nie zdarzy, ale proponuje, by w każdej sytuacji szukać dobrego. Wypowiedzi taty i pytania syna zbudowane są schematycznie, co wycisza, uspokaja i w sumie zastanawiam się, czy nie byłaby to dobra książka do czytania do snu? Zwłaszcza, że ilustracje również są w spokojnym tonie.

Rekomendacja wiekowa dla tej książki to 3-5 lat, a niektórzy podają nawet 6-8. Czytaliśmy tę książeczkę 3 razy, na bieżąco starałam się tłumaczyć, nawiązywać do naszej codzienności, żeby jak najlepiej przyswoić treść. Myślę, że bystre pięciolatki i sześciolatki z niewielką pomocą rodzica wyciągną z tej książeczki bardzo dużo mądrości. :) My rodzice też powinniśmy z niej się czegoś nauczyć – wspierajmy swoje dzieci, bądźmy blisko, by czuły naszą obecność i bezpieczeństwo, ale też pozwólmy rozwijać skrzydła i marzyć. :)

Archibald wraz z tatą przygląda się jaskółkom. Widok lecących ptaków nasuwa chłopcu pytanie: czy on, kiedy dorośnie, też będzie mógł wybrać się w daleką podróż? Odpowiedź taty jest twierdząca. Chłopiec ma jednak pewne obawy, które spokojnie rozwiewa tata. Pytania chłopca i odpowiedzi taty mają charakter metaforyczny. Dla przykładu:
„-A jeśli nadejdzie noc? - pyta...

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2020/01/ksiazki-dzieciece-o-emocjach-i.html

Archibald przygląda się ptakom na niebie i pyta tatę, czy też będzie mógł wybrać się tak daleko, kiedy dorośnie. Rodzic uspokaja go oraz odpowiada na pytania dręczące jego syna...

To nieco filozoficzna i niezwykle mądra opowieść o niepokoju związanym z dorastaniem i wkraczaniem w dorosłe życie. Ojciec tłumaczy dziecku, że jeśli wykaże się odwagą, zawojuje świat, a także poradzi sobie z każdą przeszkodą, jaka pojawi się na jego drodze.

"Co mi powiedział tata" to moje trzecie spotkanie z twórczością Astrid Desbordes. Wszystkie książki utrzymane są w tym samym klimacie - treść, kolorystyka oraz ilustracje stanowią zgodną całość. Jestem zauroczona tą serią i z niecierpliwością wyczekuję kolejnych części. Nie ukrywam, że mojego czterolatka jeszcze tak nie zachwycają (nie wspominając o młodszej latorośli),ale wynika to jeszcze z niezrozumienia pewnych kwestii, gdyż dziecko w tym wieku rozumuje nieco inaczej niż my. Jednak to kwestia czasu - wierzę, że któregoś dnia rozkocha się w tych książkach jak ja.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2020/01/ksiazki-dzieciece-o-emocjach-i.html

Archibald przygląda się ptakom na niebie i pyta tatę, czy też będzie mógł wybrać się tak daleko, kiedy dorośnie. Rodzic uspokaja go oraz odpowiada na pytania dręczące jego syna...

To nieco filozoficzna i niezwykle mądra opowieść o niepokoju związanym z dorastaniem i wkraczaniem w dorosłe życie....

Wspaniała książka dla dzieci. Mimo, iż wydaje się zbyt "filozoficzna" to czaruje maluchy. Przenosi je w cudowny świat, który pokazuje, że marzenia to bardzo ważny element życia. Spokojna, zarówno pod względem treści, jak i ilustracji, doskonała przed snem.

Wspaniała książka dla dzieci. Mimo, iż wydaje się zbyt "filozoficzna" to czaruje maluchy. Przenosi je w cudowny świat, który pokazuje, że marzenia to bardzo ważny element życia. Spokojna, zarówno pod względem treści, jak i ilustracji, doskonała przed snem.

Ta niepozorna książeczka to wyjątkowa publikacja...W prosty sposób przekazuje dzieciom wskazówki na całe życie. Dotyczą wiary we własne siły, nie poddawanie się przeciwnościom losu i siłę pozytywnego myślenia. Polecam!

Ta niepozorna książeczka to wyjątkowa publikacja...W prosty sposób przekazuje dzieciom wskazówki na całe życie. Dotyczą wiary we własne siły, nie poddawanie się przeciwnościom losu i siłę pozytywnego myślenia. Polecam!

Autorka wykorzystuje ten sam motyw z zastosowaniem przeciwieństw, co w poprzednich książkach: "Miłość" i "Moja młodsza siostra" i znów robi to perfekcyjnie. Charakterystyczna, skromna warstwa tekstowa i oszczędne ilustracje doskonale ze sobą korespondują, sprawiając, że jedno bez drugiego nie istnieje i nie ma co czytać książki, gdy dzieci nie przyglądają się ilustracjom.

Autorka wykorzystuje ten sam motyw z zastosowaniem przeciwieństw, co w poprzednich książkach: "Miłość" i "Moja młodsza siostra" i znów robi to perfekcyjnie. Charakterystyczna, skromna warstwa tekstowa i oszczędne ilustracje doskonale ze sobą korespondują, sprawiając, że jedno bez drugiego nie istnieje i nie ma co czytać książki, gdy dzieci nie przyglądają się...