Nie sposób, pisząc o historii medycyny, uniknąć porównań do Jürgena Thorwalda którego liczne publikacje z tego zakresu od lat stanowią niedościgniony wzorzec dla pisarzy którzy specjalizują się w literaturze popularno-naukowej. W swojej twórczości w sposób genialny wręcz łączył on umiejętności rzetelnego przekazywania wiedzy z lekkim stylem i językiem który szybciej nazwiemy gawędziarskim niż akademickim.

Takich porównań nie mogła uniknąć także Lindsey Fitzharris która w książce „Rzeźnicy i lekarze…” postanowiła przybliżyć sylwetkę Josepha Listera którego nazywa się ojcem antyseptyki. Ten brytyjski chirurg , żyjący w XIX wieku, całe swoje życie poświęcił badaniom które udowodniły że to drobnoustroje są przyczyną zakażeń ran (w tym pooperacyjnych) co powodowało że inwazyjne zabiegi chirurgiczne były traktowane jako ostateczność a odsetek pacjentów którym udało się je przeżyć był znikomy. W tamtych czasach szpitale kojarzyły się z siedliskiem chorób i zakażeń i dopiero odkrycie Josepha Listera i wprowadzenie na szeroką skalę odkażania ran mające na celu niszczenie drobnoustrojów w sposób znaczący przyczyniło się do zmiany tego stanu rzeczy. Był to jedna proces długotrwały i przyjmowany przez środowisko lekarskie z duża dozą sceptycyzmu a sam Joseph Lister niejednokrotnie stawała się ofiarą kpin kolegów po fachu.

Lindsey Fitzharris niewątpliwie należy się uznanie za przypomnienie postaci tego wybitnego lekarza którego odkrycie zrewolucjonizowało medycynę i sprawiło że szpitale przestały kojarzyć się z śmiercią a operacje przypominać grę w rosyjską ruletkę.

Autorka wykonała ogromną pracę, o czym świadczy choćby długa bibliografia, aby rzetelnie przedstawić sylwetkę brytyjskiego chirurga zarówno jeśli chodzi o jego dokonania naukowe jak i życie prywatne. Trzeba to oddać Lindsey Fitzharris. Czegoś jednak w tej publikacji zabrakło i tym czymś w mojej ocenie jest brak lekkości jeśli chodzi o umiejętność snucia historii.
Nie ma ona czegoś co ja nazywam „genem gawędziarstwa”. Jej opowieść jest zgodna z faktami, poprawna ale miejscami przypomina wyimki z Wikipedii. Nie ma pasji, nie ma emocji, nie ma chęci wciągnięcia czytelnika w opowiadaną historię. Mierziły mnie też liczne powtórzenia.

Mimo to jest to pozycja warta uwagi, ze względu na postać o której opowiada. Gdyby nie dociekliwość Josepha Listera i jego ciekawość świata długo jeszcze profesja chirurga porównywana byłaby do pracy rzeźnika.

Nie sposób, pisząc o historii medycyny, uniknąć porównań do Jürgena Thorwalda którego liczne publikacje z tego zakresu od lat stanowią niedościgniony wzorzec dla pisarzy którzy specjalizują się w literaturze popularno-naukowej. W swojej twórczości w sposób genialny wręcz łączył on umiejętności rzetelnego przekazywania wiedzy z lekkim stylem i językiem który szybciej...