Wywiady mogą być lepsze i gorsze. Naczytałem się i przeprowadziłem zarówno te, które ocenić można pozytywnie, jak i te, których lepiej nie przypominać – głównie z szacunku dla rozmówców, ale i chęci nie robienia przykrości autorom (w tym także samemu sobie). Dwadzieścia wywiadów, jakie znajdziemy w książce „To nie jest hip-hop. Rozmowy” zaliczyć trzeba do grupy wartościowych – pod względem warstwy merytorycznej, jak i dziennikarskiej formy. Chociaż, żeby nie było kolorowo, to wspomnieć trzeba, że zdarzają się wpadki, jak chociażby zadawanie pytań, na które można odpowiedzieć w najbardziej perfidny sposób – „tak” lub „nie”, kończąc tym samym wątek lub zmuszając dziennikarza do wysilenia szarych komórek i wymyślenia pytania pomocniczego (np. „Ojcami-założycielami JuNouMi jesteście ty z Linkiem, prawda?”, s. 140; „Ty i inni wykonawcy z Nowych Nagrań macie globalne ambicje?”, s. 247; „Wyobrażasz sobie pracę w innej wytwórni?”, s. 439). Takich przypadków w książce liczącej ponad czterysta pięćdziesiąt stron jest zaledwie kilka, co już świadczy o sumiennym przygotowaniu autorów do każdej konwersacji oraz dobrej redakcji zebranego materiału. Przy projektach typu „To nie jest hip-hop. Rozmowy” kontrowersje są nieodłączne. Pierwsza z brzegu dotyczyć może selekcji osób związanych z polską sceną hip-hopową, z którymi zdecydowano się porozmawiać. Zapewne ilu potencjalnych autorów takiej publikacji, tylu raperów i didżejów, z którymi należałoby przeprowadzić wywiady. I chociażby nie wiem jak usilnie każdy z nas, czytelników, próbował przeforsować własne racje co do braku rapera X lub producenta Y, to grupa dwudziestu postaci, z jakimi zdecydowali się porozmawiać autorzy książki, niewątpliwie miała wpływ na ukształtowanie krajowej sceny, odniosła na niej sukces (czasami pięć minut sławy trwało dłużej, czasami równie szybko przemijało), a przy tym wszystkim każdy z nich posiada życie poza muzyką, spełniając się w drugiej roli. To w zasadzie tzw. wspólny mianownik dla całej książki: pokazanie, że poza hip-hopem też jest życie. Jedni pozostali w kręgach muzycznych, inni całkowicie od nich odeszli, ale wszyscy wspominają hip-hop i przygodę z jego tworzeniem z sentymentem i raczej pozytywnie. Większość z tych, którzy mogą pochwalić się dłuższym stażem, nie bała się zestawić i porównać przeszłości z teraźniejszością, dostrzegając przy tym różnice, często podkreślając brak rozsądku, jakim kierowano się piętnaście-dwadzieścia lat temu. Wyłamała się tylko – o ironio – postać, której o bojaźń i brak dystansu nie podejrzewałem. Mowa o Dizkrecie, który – jak czytamy w odautorskiej notce umieszczonej pod wywiadem – w procesie autoryzacji swojej wypowiedzi, postanowił usunąć większość wątków dotyczących obecnej pracy zawodowej i aktualnych czasów. Firmowe standardy, korporacyjne przepisy, a może faktycznie brak odwagi? O to należałoby zapytać samego rapera, tylko czy zechciałby odpowiedzieć? Z premedytacją nie ujawniam smaczków i tematów poszczególnych rozmów. Ogólnie, jak zdążyłem wspomnieć, są o życiu na scenie i poza nią, przenikaniu się obu światów, ale i drastycznym odgradzaniu jednego od drugiego. Są jednak przede wszystkim wciągające, mądre i będące kolejnym przykładem na to, że hip-hop w Polsce w XXI wieku nie jest już zjawiskiem niszowym, ale kulturą w pełni niezależną i kiedy trzeba dyktującą warunki w kontaktach ze światem. [tekst z mojej strony: https://wp.me/ph4gw-eNr]

Wywiady mogą być lepsze i gorsze. Naczytałem się i przeprowadziłem zarówno te, które ocenić można pozytywnie, jak i te, których lepiej nie przypominać – głównie z szacunku dla rozmówców, ale i chęci nie robienia przykrości autorom (w tym także samemu sobie). Dwadzieścia wywiadów, jakie znajdziemy w książce „To nie jest hip-hop. Rozmowy” zaliczyć trzeba do grupy...