To rzeczywiście jest powieść inna niż inne, prawdziwa, bez lukru, bo przecież dokładnie tak wygląda życie wielu ludzi. Jeśli ktoś ośmieli się powiedzieć, że są rodziny, w których nie ma żadnych problemów, że wszyscy uśmiechają się do siebie, wspierają zawsze i wszędzie to będzie zakłamanym hipokrytą. „Nie ma domu bez złomu” jak to pięknie napisała autorka. Jednakże co z tym złomem się zrobi, czy będzie dalej zabierał cenną przestrzeń, czy zostanie wyrzucony to już zależy od każdego indywidualnie. Ludzie bardzo często lubią oceniać i szufladkować innych wyrażając to w zdaniu… „Ty masz lepiej bo...”. Jak wiele cennej energii traci się na zbędne porównywania. Właśnie także o tym jest „Bluszcz”, że najłatwiej jest usiąść na tyłku, nic nie robić, biernie zgadzać się na swój los i tylko zazdrościć innym. Można, ale jest to zwykłe tchórzostwo. Odwagą jest postąpić tak jak Julita, w końcu wziąć własne życie w swoje ręce. Przestać szukać oparcia dla swoich wartości w wyimaginowanych, przestarzałych, zabobonnych „mądrościach” babci. Kiedy bohaterka dostrzega, że jeśli tylko się chce można naprawdę zrobić wszystko, jej życie zaczyna się zmieniać. Z szaro – burego, przygnębiającego i przytłaczającego staje się kolorowym, radosnym, pełnym spełnianych marzeń i realizowanych celów.
Co chce przekazać swoim czytelnikom Anna Niemczynow? Na pewno to, że życie każdego człowieka jest wartościowe i godne uwagi, że każdy bez względu na to jaką rolę życiową odgrywa zasługuje na szacunek innych ludzi, że oceniając innych po okładce można wyrządzić taką krzywdę, której nie da się naprawić. Pokazuje też, że małe rzeczy potrafią dać wiele radości, choćby takie jak wypita kawa, pogłaskanie psa, czy zjedzenie truskawkowo – czereśniowych konfitur :-)

I jeszcze coś, na zachętę zarówno dla tych, którzy często sięgają po taką literaturę, jak i dla tych, którzy nigdy nie mieli z powieściami styczności, by przekonali się, że są autorzy, których warto czytać nawet jeśli napiszą przepis na szarlotkę bezglutenową, bo wkładają w to tyle serca i dobra, że na pewno wyjdzie coś niewiarygodnie dobrego! Taką autorką, bez żadnej wątpliwości jest Anna.
„Bluszcz” jest prawdziwy, a prawda boli ludzi najbardziej. Szczególnie wtedy, gdy ludzie uświadamiają sobie sytuację, w której się znaleźli, albo co gorsza, gdy ktoś im otworzy oczy. Dlatego reakcje na powieść mogą być różne. Część tych, którzy utożsamią się z Julitą może dostanie skrzydeł, by coś zmienić w swoim życiu. Na pewno pełne miłości, ciepła, dobra i akceptacji słowa których używa autorka przyniosą takim osobom ukojenie, będą wsparciem, nadzieją i może nawet drogowskazem, w którą stronę się udać. Jednak będzie też druga część osób, która nie chcąc dopuszczać do siebie myśli, że takie historie naprawdę się zdarzają będzie wolała zdeptać to co prawdziwe, niż przyczynić się do tego by komuś pomóc. Cudownie, że autorka miała odwagę powiedzieć - napisać, że Pan Bóg to nie dziadek z rózgą karzący nas za najdrobniejsze przewinienie, ale Ktoś wskazujący drogę, przepełniony Miłosierdziem i chcący dla nas jak najlepiej.
Mnie zachwyca także to, że obdarza te postacie wieloma swoimi cechami. Pieką i gotują zdrowe potrawy, myślą pozytywnie, medytują, śpiewają mantry, oddychają zdrowo. Świetnie, że nie tylko pisze, że stosują takie praktyki, ale opisuje na czym one polegają, może ktoś skorzysta? Świadczy to o wielkim szacunku dla czytelników - o tym, że autorka dzieli się prawdą.
I najważniejsze. Postawa Julity idealnie wpisująca się w znane już powszechnie powiedzenie, które zacytowane jest w książce że „nawet jeśli siedzisz po uszy w gównie to masz wybór śmiać się albo płakać”. To, żeby w każdej sytuacji szukać pozytywnych stron, w ludziach dobra, w działaniu intencji – to powoduje, że czytelnik nabiera słusznego przekonania, że nie ma drogi bez wyjścia, nawet jeśli problem wydaje się być nierozwiązywalny. Poza tym ta przyjaźń między Elą, a Julitą. Dzięki temu ludzie przypomną sobie na czym tak naprawdę polega zbudowanie prawdziwej relacji między ludźmi, nie takiej, którą byle kłótnia zniszczy, ale takiej, w której druga osoba jest wówczas, gdy jest najbardziej potrzebna.❤️

To rzeczywiście jest powieść inna niż inne, prawdziwa, bez lukru, bo przecież dokładnie tak wygląda życie wielu ludzi. Jeśli ktoś ośmieli się powiedzieć, że są rodziny, w których nie ma żadnych problemów, że wszyscy uśmiechają się do siebie, wspierają zawsze i wszędzie to będzie zakłamanym hipokrytą. „Nie ma domu bez złomu” jak to pięknie napisała autorka. Jednakże co z tym...