King przyzwyczaił mnie do tego, że zawsze świetnie opisuje stan umysłu wykreowanych przez siebie bohaterów. Jakkolwiek na polu opisu stanu umysłu głównego bohatera King sprostał zadaniu, to cała historia, jak dla mnie, była denerwująca. Nie podobało mi się ze względu na fakt, że choć mocno się starałem, nie potrafiłem zrozumieć i zaakceptować poczynań i decyzji głównego bohatera, działającego w myśl zasady: "na złość rodzicom odmrożę sobie uszy i narobię w gacie". Co i komu Bart chciał udowodnić wybierając drogę, którą wybrał? Nie wiem, ale jego decyzje zakrawały na chorobę psychiczną, co zresztą potwierdzało swoiste "rozdwojenie jaźni" podczas prowadzonych dialogów wewnętrznych i stopniowe popadanie w obłęd powodowane nadużywaniem alkoholu.
Czy można powiedzieć, że Bart jest pozytywnym bohaterem tej historii ponieważ "nie poddał się do końca" i przeciwstawił konformizmowi? W moim odczuciu nie. Wybrał najgorszą z możliwych dróg. Najgłupszą i ugruntowującą władze w przekonaniu, że z takimi osobami się nie rozmawia. Ktoś powie: "nie miał wyjścia?", "co miał zrobić?", a ja odpowiem: miał wyjście - przegrać bitwę ale zawalczyć o wygranie wojny o rodzinę, marzenia, zasady oraz co najważniejsze zaakceptować nieuniknione wybory "ślepego losu" (śmierć syna) i uczynić z nich motor napędowy pozytywnych zmian a nie pięknego samobójstwa, które tak naprawdę wszyscy mają w nosie.

King przyzwyczaił mnie do tego, że zawsze świetnie opisuje stan umysłu wykreowanych przez siebie bohaterów. Jakkolwiek na polu opisu stanu umysłu głównego bohatera King sprostał zadaniu, to cała historia, jak dla mnie, była denerwująca. Nie podobało mi się ze względu na fakt, że choć mocno się starałem, nie potrafiłem zrozumieć i zaakceptować poczynań i decyzji głównego...