Dotychczas książki Hoover albo mnie zachwycały, albo doprowadzały do szału swoją nielogicznością bądź udramatyzowaniem wszystkiego do granic możliwości.
Ta stoi po środku, chociaż jakbym musiała wybrać worek, wpadłaby do tego drugiego.

Za dużo jest dziwactw i nieszczęść skumulowanych w jednym domu. Za dużo wszelakich przypadków, chorób, odmienności i spaczenia.
Mało, że ojciec rozwiódł się z matką trójki rodzeństwa, z którą, wraz z tymi dziećmi, mieszka w jednym domu. Mało, że do tego z nową żoną ma czwarte dziecko. To do tego pierwsza żona mieszka razem z nimi, z tym, że w piwnicy. A żeby dołożyć, to z rodziny robi się jeszcze lepszy patchwork, gdy do Vossów przybywa brat macochy. Fajnie nie?
Ale to i tak nie wszystko. Każdy z członków rodziny ma swoje tajemnice. Jedna gorsza od drugiej, a wszystkimi nimi obciążona jest Merit, sama mająca grzeszki na sumieniu. Chociaż ona chyba najmniejsze...
Za to nie potrafię jakoś żadnemu z bohaterów współczuć ani lubić. Jedynie w pełni sympatią darzę Sagana lecz nie bezwarunkowo. Jak pisałam - nikt tam nie jest ideałem, nikt na dobrą sprawę nie jest też stworzony by go polubić w stu procentach.

Dziwna rodzina, ale sami sobie zgotowali ten los.

Coleen Hoover lubi poruszać trudne tematy. Tu poruszyła raz, że trudny, dwa, że mocno wydumany. Dla mnie odrobinę nierealny. A na dodatek jak wszystkich na koniec 'wyspowiadała' by czytelnik zrozumiał to i owo, zapomniała wyjaśnić do końca postępków seniora rodu.
W obliczu całej książki, dla mnie facet powinien ponieść jakieś konsekwencje, bo on zaczął tę radosną karuzelę kłamstw i niedomówień.

Nie jest to książka mistrzostwo. A jeśli myślicie, że pocieszycie się, pogrzejecie w ciepełku romansu to wstrzymajcie konie. Bo nie.
Romans jest ale... Ech spuśćmy na to zasłonę milczenia.

Oceniam dość wysoko, bo jednak Hoover tak pisze, że to się chce czytać, że wchodzi lekko mimo ciężkiej tematyki. Ale nadal nie jest to książka która utkwi w mojej pamięci i będę ją jakoś polecać.

Dotychczas książki Hoover albo mnie zachwycały, albo doprowadzały do szału swoją nielogicznością bądź udramatyzowaniem wszystkiego do granic możliwości.
Ta stoi po środku, chociaż jakbym musiała wybrać worek, wpadłaby do tego drugiego.

Za dużo jest dziwactw i nieszczęść skumulowanych w jednym domu. Za dużo wszelakich przypadków, chorób, odmienności i spaczenia.
Mało, że...