Dla mnie za dużo poświęcone autorom mało znanym i mało ciekawym co głównie miesza w głowie. Ja bym chętniej zobaczył więcej o np. Spinozie czy Schopenhauerze niż o 10 jakichś typu la mettrie, condillac, reid, suarez, malebranche itd.

Dla mnie za dużo poświęcone autorom mało znanym i mało ciekawym co głównie miesza w głowie. Ja bym chętniej zobaczył więcej o np. Spinozie czy Schopenhauerze niż o 10 jakichś typu la mettrie, condillac, reid, suarez, malebranche itd.

To, co mówi Tatarkiewicz o niemieckim idealizmie, to domysły i mity. Myśl europejska od Kartezjusza po Kanta też potraktowana całkiem powierzchownie, co stanowi (dla mnie przynajmniej) pewien paradoks, biorąc pod uwagę, że Tatarkiewicz studiował, o ile pamiętam, w Marburgu, gdzie przecież filozofię Kanta bardzo skrupulatnie badano i interpretowano. To, iż ta książka ma charakter "klasyka", wcale nie usprawiedliwia jej niedomagań. Wynikają one po części z faktu, że nie da się uprawiać historii idei bez dokładnej znajomości samej idei, a Tatarkiewicz wybitnym filozofem za bardzo nie był. Ubrane to w analityczny kostium, który umożliwia przemycenie autorowi w roli faktów kilka głupkowatych uwag (np. na temat Hegla),ale nie służy wcale precyzji i jasności, chyba że za precyzję uznamy żonglerkę specjalistyczną terminologią.

Nie narzekam, co istotne, na uproszczenia, tylko właśnie na niezdolność autora do wyłuskania pewnych podstawowych, ważnych myśli u każdego z omawianych myślicieli. To doskonale czyni Hegel, a Tatarkiewicz zdolny jest tylko przedstawić bezmyślną enumerację przekonań danego autora i przeciwstawić je komuś innemu (zamiast zastanowić się, czy przeciwieństwo tu rzeczywiście zachodzi, czy może mowa, np. o komplementarności).

To, co mówi Tatarkiewicz o niemieckim idealizmie, to domysły i mity. Myśl europejska od Kartezjusza po Kanta też potraktowana całkiem powierzchownie, co stanowi (dla mnie przynajmniej) pewien paradoks, biorąc pod uwagę, że Tatarkiewicz studiował, o ile pamiętam, w Marburgu, gdzie przecież filozofię Kanta bardzo skrupulatnie badano i interpretowano. To, iż ta książka ma...

W tomie drugim duży plus za naprawdę solidny i wyjaśniający wiele terminów rozdział o Kancie. Duży minus za bardzo zwulgaryzowane przedstawienie systemu Hegla.

W tomie drugim duży plus za naprawdę solidny i wyjaśniający wiele terminów rozdział o Kancie. Duży minus za bardzo zwulgaryzowane przedstawienie systemu Hegla.

Tatarkiewicz świetnie opisuje filozofię nowożytną od Kartezjusza po Hegla. Jest to świetna pozycja dla tych, którzy chcą odświeżyć sobie bądź usystematyzować nabytą już wiedzę filozoficzną. Nieco gorzej książka wypada jako pozycja pierwszego kontaktu z osobami, które dopiero zaczynają przygodę z historią filozofii.

Nic w tym dziwnego. Wszak trudno zredukować tak płodny okres filozofii do zaledwie 300 stron! Tatarkiewicz stosuje więc metodę wyliczeń i punktów. Jest dużo mniej opisowy i przykładowy niż ci, którzy mają na opowiedzenia o danym filozofie znacznie więcej miejsca. Przy tym autor stara się zawsze zachować pewną ciągłość między opisywanymi przez siebie sylwetkami i umieszcza ich w przynależnych doń prądach, wspominając przy tym innych ich przedstawicieli.

Tatarkiewicz świetnie opisuje filozofię nowożytną od Kartezjusza po Hegla. Jest to świetna pozycja dla tych, którzy chcą odświeżyć sobie bądź usystematyzować nabytą już wiedzę filozoficzną. Nieco gorzej książka wypada jako pozycja pierwszego kontaktu z osobami, które dopiero zaczynają przygodę z historią filozofii.

Nic w tym dziwnego. Wszak trudno zredukować tak płodny...

Drugi tom obejmujący okres od odrodzenia do początku XIX wieku. Potężna dawka informacji przekazana tak, że czyta się z przyjemnością. Większość zagadnień jest zrozumiałych dla laika.

Drugi tom obejmujący okres od odrodzenia do początku XIX wieku. Potężna dawka informacji przekazana tak, że czyta się z przyjemnością. Większość zagadnień jest zrozumiałych dla laika.

Zgodnie z postanowieniem po wielu latach czytam opus magnum profesora Tatarkiewicza „od deski do deski”. O ile pierwszy tom zachwycił odkryciem jak wiele (z punktu widzenia współczesnej europejskiej cywilizacji, ale i rozwoju nauk ścisłych per se) zawdzięczamy Grekom, o tyle drugi natchnął do konstatacji, że historia XIX i XX wieku, współczesna mapa polityczna Europy i „narodowe przywary” to nie grom z jasnego nieba, ale wynik zachwytu naszych antenatów koncepcjami różnych filozofów. Czy to oni stworzyli nowoczesne państwa, czy raczkujące poczucie odrębności stworzyło „narodowych” filozofów?

Pomysł greckich mędrców „wymyślających” filozofię dwa i pół tysiąca lat temu był prosty. Określili ją jako bezinteresowne umiłowanie mądrości, wolne od jakichkolwiek pragmatycznych nastawień. Od XVIII wieku zaczęło się to zmieniać. Fascynujące jest śledzenie kładzenia podwalin filozofów pod psychologię i socjologię. Genialna lektura, pozwalająca odkryć korzenie wielu współczesnych wydarzeń i dyskusji w rozmyślaniach śmiesznych panów w perukach.

Zgodnie z postanowieniem po wielu latach czytam opus magnum profesora Tatarkiewicza „od deski do deski”. O ile pierwszy tom zachwycił odkryciem jak wiele (z punktu widzenia współczesnej europejskiej cywilizacji, ale i rozwoju nauk ścisłych per se) zawdzięczamy Grekom, o tyle drugi natchnął do konstatacji, że historia XIX i XX wieku, współczesna mapa polityczna Europy i...

"Kiedy rozpoczęła się filozofia nowożytna? W XV wieku, gdy na wszystkich polach zaczął tworzyć się nowy stosunek do świata, nowa kultura artystyczna i moralna, społeczna i religijna, wówczas i filozofowie przejęci byli pragnieniem stworzenia nowej filozofii i żyli w przekonaniu, że ją rzeczywiście tworzą". Tom drugi zajmuje się historią filozofii nowożytnej, od zakończenia średniowiecza do roku 1830. Władysław Tatarkiewicz opisał to, co się wtedy działo najważniejszego w europejskiej filozofii.
Książka rozpoczyna się od krótkiego dwustronicowego wstępu (z tegoż wstępu pochodzi cytat z początku opinii). Następujące po wstępie cztery działy mają takie oto tytuły: "Pierwszy okres filozofii nowożytnej (Odrodzenie, wiek XV - XVI)", "Drugi okres filozofii nowożytnej (okres systemów nowożytnych, wiek XVII)", "Trzeci okres filozofii nowożytnej (okres Oświecenia i krytyki, wiek XVIII)", "Czwarty okres filozofii nowożytnej (nowy okres systemów, początek XIX wieku)". Książkę kończy krótki dwustronicowy tekst pt. "Perspektywa na dalszy rozwój filozofii", obszerna bibliografia, spis ilustracji i spis treści. W książce znajdziemy trzydzieści całostronicowych ilustracji, które przedstawiają wizerunki wybranych przez autora ważnych i wyróżniających się filozofów.
Książka wybitna pod każdym względem, w każdym calu. Tom drugi jest podobny do pierwszego, równie udany, równie godny polecenia. Wybitna, czyli 9/10.

"Kiedy rozpoczęła się filozofia nowożytna? W XV wieku, gdy na wszystkich polach zaczął tworzyć się nowy stosunek do świata, nowa kultura artystyczna i moralna, społeczna i religijna, wówczas i filozofowie przejęci byli pragnieniem stworzenia nowej filozofii i żyli w przekonaniu, że ją rzeczywiście tworzą". Tom drugi zajmuje się historią filozofii nowożytnej, od zakończenia...

Niezbędnik dla studentów kierunków humanistycznych. Podstawowe informacje zebrane razem. Przydałby się dodruk.

Niezbędnik dla studentów kierunków humanistycznych. Podstawowe informacje zebrane razem. Przydałby się dodruk.

Zawsze mnie fascynowała. Przystępna i świetna. Nigdy przy niej się nie nudziłam i chętnie do niej wrócę.

Zawsze mnie fascynowała. Przystępna i świetna. Nigdy przy niej się nie nudziłam i chętnie do niej wrócę.

To klasyka z historii filozofii, podstawa dla studentów. Napisana w zrozumiały sposób. Przedstawione są najistotniejsze kwestie i esencja z filozofii danego myśliciela.

To klasyka z historii filozofii, podstawa dla studentów. Napisana w zrozumiały sposób. Przedstawione są najistotniejsze kwestie i esencja z filozofii danego myśliciela.