"Bo historie lubią się powtarzać. Bo życie zatacza kręgi, tworząc wiry, w których ona nie nauczyła się pływać. Nikt jej nie pokazał jak".

To nie jest literatura dla każdego. Nie trąci komercją, banałem i prostotą. To ten typ książki, którą bardziej się czuje niż czyta.

"Wstydu" można nie zrozumieć, bo autorka nie ma w zwyczaju prowadzić czytelnika za rączkę i mówić "tutaj Zosia jest smutna, tutaj znów czuje wstyd. O, a w tym momencie Marta nie radzi sobie z byciem matką, bo miała kijowy wzorzec. A Bosa to zuch, zobacz jaka jest dzielna".
Iga Zakrzewska - Morawek zaprasza nas do swojej lirycznej epiki, do świata utkanego ze słów niebanalnych, metafor niecodziennych i wydarzeń wywołujących kłujący ból w sercu.

Nie czytaj tej książki, jeśli lubisz łopatologię narracyjną. Wstęp, rozwinięcie, zakończenie. I jeszcze najlepiej - wyjaśnienie na koniec. Nie czytaj, bo nie ogarniesz ogromu smutku w niej zawartego. I spłaszczysz wszystkie wypukłosci nasycone uczuciami 🖤

Jak ja się cieszę, że w zalewie prostoty znalazłam tak pokręconą emocjonalnie powieść. "Świat według Żunia" mnie rozczulił, a "Wstyd" oczarował ❤️

Najlepsze w tej powieści jest to, że zrobiła we mnie ogromną dziurę, poruszyła, przeczołgała (szczególnie wątek Marty...) a kiedy wrócę do "Wstydu" za rok, za dwa to odkryję, jak niewiele z tych historii zrozumiałam. Bo treść "Wstydu" jest kompatybilna ze stanem emocjonalnym i z momentem, w jakim znajduje się nasze życie. Treść "Wstydu" to zmienna zależna.

Oczarowana. Poobijana.
Wrócę.

"Bo historie lubią się powtarzać. Bo życie zatacza kręgi, tworząc wiry, w których ona nie nauczyła się pływać. Nikt jej nie pokazał jak".

To nie jest literatura dla każdego. Nie trąci komercją, banałem i prostotą. To ten typ książki, którą bardziej się czuje niż czyta.

"Wstydu" można nie zrozumieć, bo autorka nie ma w zwyczaju prowadzić czytelnika za rączkę i mówić...