Żeby napisać coś dobrego o tej książce, muszę nieźle pogłówkować. Pomysł autorka miała dobry, lecz fatalnie go wykonała. Już pominę kwestię opisów typu "założyłam fajną bluzkę". Serio? Już nie można było dodać kilka słów o tej bluzce, chociażby kolor? Dla mnie fajna bluzka to czarna z koronką, dla mojej mamy niebieska. No, chyba że to nietrafiony środek autora, że możemy sobie wyobrazić. Ale błagam... Unikajmy słowa fajny. Język polski posiada wiele innych słów ( tu pretensje do tłumacza). Druga sytuacja- akcja jednego rozdziału dzieje się na imprezie, opis imprezy, opis imprezy i nagle wyodrębniony fragment o powrocie i kontynuacja imprezy. Po co? To tak zaburza harmonię, że głowa mała.
Co do samej postaci Oakley... Nienawidzę tego typu bohaterek. Oakley jest egoistką. Tak, powiedziałam to, czekam na lincz. Niby nieśmiało dzieli się z czytelnikiem myślą, że nie chce być pępkiem świata, ale dokładnie to robi – jest w centrum zainteresowania. Nie mówi, tchórzliwie ucieka od problemu, żeby na końcu książki stał się cud i przemówiła. Ten moment był równie sztuczny jak cała ta fabuła. Jest egoistką, bo nie ruszy pustej mózgownicy, że skoro nie mówi, jedyna forma komunikacji to potrząsanie lub kiwanie głową, to nie strzyknie jej, żeby poinformować Cole'a, że została ukarana zwykłym SMS-em, a chłopak się martwi. Nie żebym go broniła, do niego też mam zastrzeżenia. Jeszcze nie widziałam, żeby drugi bohater pojawiał się dosłownie w każdym rozdziale. To już naprawdę zaczęło męczyć.
Co do całego tego problemu... Można się domyślić, co ją spotkało. Tyle że kolejna dziwna sprawa - przez pół książki nic nie się dzieje, fabuła aż nudzi bo jest uklepany schemat kilka myśli Oakley i "nagłe" zjawienie się Cole'a. Potem tak w połowie Oakley przypomina sobie, że "hej, kurcze, ojciec pozwolił na gwałt, którego dokonał jego kumpel" i nagle zaczyna dystansować ojca. Wait... What? Ja rozumiem, budowanie napięcia, ukrywanie tego problemu. Ale to było tak nieudolne i sprawiło, że czytam jakąś niszową powieść na Wattpadzie, gdzie autor uczy się komponować fabułę.
Książka mnie nie poruszyła, nie wstrząsnęła, nie wzruszyła... Czytanie jej było dla mnie torturą, a skończenie to jedyny moment gdzie poczułam coś innego niż znużenie.

Żeby napisać coś dobrego o tej książce, muszę nieźle pogłówkować. Pomysł autorka miała dobry, lecz fatalnie go wykonała. Już pominę kwestię opisów typu "założyłam fajną bluzkę". Serio? Już nie można było dodać kilka słów o tej bluzce, chociażby kolor? Dla mnie fajna bluzka to czarna z koronką, dla mojej mamy niebieska. No, chyba że to nietrafiony środek autora, że możemy...