Jeśli już na froncie okładki otrzymujemy przyrównanie twórcy do Boba Dylana, łatwo o uruchomienie lampki ostrzegawczej. Co jak co, ale bogate odniesienia do innych wybitnych postaci już na wstępie, rzadko kiedy mają swoje uzasadnienie, a często są jedynie lichą marketingową sztuczką, która ma na celu wyłącznie zamydlić oczy naiwnemu czytelnikowi. Na szczęście nawet od najbardziej zajadłych reguł są wyjątki i tutaj z pewnością mamy do czynienia z jedną z nich.

„Trudne światło” to jedna z tych niepozornych rozmiarem pozycji, w których emanuje silny duch, o czym przekonujemy się już po pierwszych kilku zdaniach. Opowieść, w której poznajemy losy głównego bohatera – malarza Davida ma w sobie coś z poezji. Zawieszonej w przeszłości, przyszłości i teraźniejszości prozy życia. Smutnej i radosnej jednocześnie, w której wszystko może zmienić się w ułamku sekundy, co objawia jej piękno i przekleństwo zarazem.

Tomas Gonzalez choć używa bardzo plastycznego, nacechowanego emocjami języka, nie pozwala sobie na popadanie w sentymentalizm. Mówi jak jest, ale czyni to w sposób, do jakiego nie jesteśmy przyzwyczajeni. W jego słowach najprostsze, najbardziej banalne elementy rzeczywistości, nabierają swoistego metafizycznego pierwiastka. Podobnie rzecz ma się w tych mniej wzniosłych momentach, przesyconych goryczą, którą czuć i która boli, lecz także nie jest pozbawiona tej magii wyrażeń, jakby nawet w utracie kryło się coś niedocenionego.

Jest w tym tekście swoista poezja istnienia. Wynikająca z wielu, różnorodnych ścieżek poznawania głównego bohatera. Schyłku jego życia, gdy spisuje wspomnienia za pomocą lupy, bo tak oddany wcześniej wzrok w końcu stawił opór. Początków na ścieżce bycia artystą, związanych z tym wyrzeczeń w stosunku do najbliższych osób. I najdłuższego dnia w życiu, godzin płynących jak dni, gdy jedna z najbliższych osób musi się pożegnać z tym światem i należ jej na to pozwolić.

Przemijanie, ciężar egzystencji, poszukiwanie małych zwycięstw na nieustannym polu rodzinnej i twórczej walki. Zadziwiające iż na tak niewielkiej przestrzeni, autor potrafi opowiedzieć o tym wszystkim. Nie popaść w banał, metaforę dla metafory, ale zawrzeć uniwersalną prawdę o życiu. Tym co czeka nas wszystkich w niedalekiej przyszłości, a może i tego, czego doświadczamy w tym właśnie momencie.

Spotkanie z „Trudnym światłem” zdecydowanie należy do jednych z większych pozytywnych zaskoczeń w ostatnim czasie. Spotkaniu z autorem tak świadomym, dojrzałym i na swój sposób wyrafinowanym w swej skromności zawsze towarzyszy wielka radość. To odnalezienie małego diamentu, którego nikt się nie spodziewał, tymczasem był on tam gdzieś niedaleko. Jednak jeśli komuś się udało, to już wie, że ma do czynienia z kimś o niesamowitym talencie, kto ceni wagę słowa i potrafi wycisnąć z niego wielorakość odczuć i znaczeń.

Patryk Rzemyszkiewicz