Komeda to był fajny gość. Trochę dziecinny, co nieco ekscentryczny, ale z ogromnym urokiem osobistym. Do tego dogłębnie oddany sztuce kompozytorskiej, zdolny w jednej chwili wpaść na znakomity pomysł. Posiadający wszystkie skale w głowie, bębniący palcami rytm wyznaczający jego życie. Porządny facet, acz z słabością do kobiet. Jednocześnie oddany partner i wzorowy opiekun, nawet jeśli czasami lekkomyślny.

Powyższa wyliczanka charakterologiczna tworzy portret Krzysztofa Komedy, jakiego poznałem na kartach książki Tomasza Lacha. Wizerunek cokolwiek ciekawy i godny uwagi, choć jednocześnie pozostawiający spory niedosyt. Jakby nakreślone zostały kontury, ale nie znalazł się nikt, kto miałby je ochotę wypełnić. Może wynika to z faktu, że Kumpel. O Komedzie, Zośce i innych, wcale nie jest opowieścią o wybitnym i przedwcześnie zmarłym twórcy.

Wbrew temu, co można zauważyć w tytule czy wprowadzeniu Tomasza Lacha na tyle okładki, główny bohater jest tu zgoła inny. Jest nim sam autor, który na kartach książki opowiada o swoim dzieciństwie i dorastaniu. Otaczającej go rzeczywistości, która wiele ma wspólnego z wybitnymi, bądź dopiero dobijającymi się do drzwi sławy artystami. Najistotniejszym bohaterem drugoplanowym jest bez wątpienia Komeda, co nie zmienia faktu, że to nie jest książka o nim.

Dotyczy za to dzieciaka, Tomka, który miał szczęście przebywać z swoim ojczymem regularnie, acz z przerwami. Zauważać jego charakterystyczne zachowania, przytaczać znane mu anegdoty, a przede wszystkim wydarzenia, których sam był świadkiem. Głównie zaś toczyć swoje własne boje z rzeczywistością. Życiem naznaczonym wieloma przeprowadzkami, bataliami z nauką, która nigdy nie była po drodze, czy poszukiwaniom swoich własnych związków ze sztuką.

Najbardziej uwiera mnie to, że ktoś tu próbuje zrobić mnie w konia. Nie miałbym nic przeciwko temu, by zapoznać się z czasem młodości Lacha, a przy okazji poznać osobistość pokroju wielokrotnie wspomnianego już kompozytora. Sęk w tym, że ta pozycja jest reklamowana, sprzedawana i prezentowana tak, jakoby właśnie on pełnił w niej główną rolę. Ktoś powie, że to prawidła marketingu, że należy dokładniej sprawdzać nagłaśniane informację. I ja się z tym po części zgodzę, co nie znaczy, że przestanę czuć się oszukany.

Może mógłbym to jakoś znieść. Przetrawić fakt, że zamiast procy wręczono mi gumkę recepturkę. Jednak sposób w jaki ta relacja z przeszłości została napisana mi na to nie pozwala. Narracja snuta z dziecinną i w pewien sposób prostolinijną dezynwolturą działa przez najwyżej kilkadziesiąt stron. To bardzo charakterystyczny styl, który świetnie sprawdza się jako przerywnik, ale w żadnym razie nie działa jako stała przewijająca się przez ponad 500 stron.

To ładunek infantylności i naiwności, który zwyczajnie trudno znieść. W zamierzeniu lekki i zabawny, prędko przekształca się w irytującą paplaninę. Przez to zatraca się między innymi wrażenie, że główny bohater dorasta. Jakby cały czas miał kilka lat, tylko z czasem zaczął sięgać po okoliczne używki i dostał zgodę na samodzielne mieszkanie z dala od rodziców. Trąci absurdem i tak właśnie jest, a jednostajność z tego wypływająca potrafi doszczętnie znużyć.

Rozumiem potrzebę opowiedzenia własnej historii. Ukazania mniej znanego oblicza Krzysztofa Komedy i mimowolnego oparcia się na jego sławie. Jednakże róbmy takie rzeczy szczerze i bez ściemy. Przede wszystkim zaś dobrze i atrakcyjnie. Tymczasem nie dość, że rozpoczyna się to wszystko od naginania prawdy, to jeszcze lektura z racji wybranej konwencji staje się niewdzięczną i przegadaną pocztówką z przeszłości. Pomimo drobnych przebłysków pozycją mdłą i przesłodzoną, pozostawiającą zamiast satysfakcjonującej sytości, trudną do zwalczenia zgagę.

Patryk Rzemyszkiewicz