Wiecie co? Mam niesamowity problem z tą książką. Z jednej strony mamy przed sobą ciekawie skonstruowaną pozycję. Z drugiej zaś chaos sytuacyjny, jak i niezbyt wartka akcja może nas od jej czytania nieźle odtrącić. Ja właśnie przez pierwszą część książki "Wszystko razem" nie wiedziałam co myśleć. Czytałam, ale wielokrotnie napadały mnie myśli: "po co się tak męczyć?", "tu się w zasadzie nic nie dzieje" i niestety te myśli towarzyszyły mi w zasadzie do końca lektury.

Problem z Ann Brasheres nie polega na jej złym stylu pisania, czy złym nakreśleniu bohaterów. W obu przypadkach nie mogę jej nic zarzucić. Jednakże akcja prowadzona w tej powieści doprowadzała mnie szewskiej pasji. Nie przepadam za książkami, które mają zawiązaną subtelną nić sytuacyjną i która nijak się ma do wydarzeń dziejących się w danej pozycji.

Nie dość, że jest problem z brakiem wątku przewodniego, to od samego początku nie do końca byłam w stanie pojąć relacji panujących w tej rodzinie, a w zasadzie w kilku rodzinach. Ten z tym ma tyle dzieci, ale dziewczyna już nie jest jego córką, bo jej matka była w związku małżeńskim z kimś innym... Ech, przekombinowane. W zasadzie, do samego końca nie wiedziałam tak naprawdę, kto jest czyim bratem. Niby jest to wyjaśnione na samym początku, ale i tak nie do końca wiedziałam jakie panują między nimi relacje.

Inną kwestią, która wpłynęła na mój lekko negatywny odbiór była mnogość bohaterów, którzy musieli unieść ciężar fabuły, a co nie zawsze się sprawdza. Rozumiem, że autorka lubi taki styl prowadzenia narracji: brak głównej postaci, lubi rozdrabniać się w zasadzie na drobne... Ale wydaje mi się, że w tym przypadku to nie do końca wypaliło. Osobiście nie poczułam nici sympatii i przywiązania z żadną z postaci, co jest niejako rzadkością. Zwykle mniej lub bardziej ktoś zwraca swoją uwagę, a w tym przypadku czuję pod tym względem ogromne rozczarowanie.

Ale co ważne, należy też zauważyć plusy w tej książce, a są takie, uwierzcie mi :)
Główny wątek stanowią relacje pomiędzy bohaterami, ich rodzicami i na tym właśnie skupia swoją uwagę autorka. Pokazuje, że rozwody, waśnie czy kłótnie potrafią zniweczyć życie rodzinne i być zadrą na psychice dzieci, które całe życie będą patrzyć pod kątem posprzeczanych rodziców.

Ciekawym zabiegiem była prowadzona narracja z kilku punktów widzenia różnych postaci. Mogliśmy zauważyć jakie problemy posiadają młodzi ludzie w relacjach typowo międzyludzkich, a także jak sobie radzą z trudną sytuacją rodzinną. W dzisiejszych czasach jest co raz więcej rodzin porozbijanych, gdzie dzieciaki muszą jakoś sobie z napiętą sytuacją poradzić i ta książka przede wszystkim nakreśla właśnie ten problem.

Z pewnością "Wszystko razem" nie jest zwykłą młodzieżówką nastawioną na lekki oraz przyjemny odbiór z wątkiem romantycznym w tle. Moim zdaniem bardzo ciężko jest pisać książki o uczuciach i relacjach z bliskimi. Pozycja ta może być ciekawą alternatywą dla kogoś, kto właśnie poszukuje książki, która w nietypowy sposób ukaże wyżej wymienione problemy.

Wiecie co? Mam niesamowity problem z tą książką. Z jednej strony mamy przed sobą ciekawie skonstruowaną pozycję. Z drugiej zaś chaos sytuacyjny, jak i niezbyt wartka akcja może nas od jej czytania nieźle odtrącić. Ja właśnie przez pierwszą część książki "Wszystko razem" nie wiedziałam co myśleć. Czytałam, ale wielokrotnie napadały mnie myśli: "po co się tak męczyć?",...