Ogólnie "Cień wiatru" cieszy się sporą popularnością, a przynajmniej tak mi się wydaje. Do tej pory, większość recenzji z jakimi się spotkałam była pozytywna. Ludzie, którzy ją przeczytali są zachwyceni talentem literackim Carlosa Ruiz Zafóna, a duża część osób uznaje "Cień wiatru" nawet za ulubioną książkę.
Czytając opis z tytułu spodziewałam się czegoś zupełnie innego po tej lekturze, ale to co przeczytałam stanowczo przekroczyło moje oczekiwania. Mogę określić tą książkę jako niespodziankę, przynajmniej ja miałam takie wrażenie gdy ją czytałam. Dlatego, nie chcę odbierać niespodziewanej przyjemności tym, którzy jeszcze nie mieli tej przyjemności.

Kiedy Daniel Sempere kończy dziesięć lat, jego ojciec zabiera go w niezwykłe miejsce zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Na miejscu, Daniel wśród ogromnych stosów książek musi wybrać jedną, aby ocalić ją od zapomnienia. Cała przygoda musi zostać tajemnicą. Chłopiec trafia na "Cień wiatru" niejakiego Juliana Caraxa. Po przeczytaniu powieści jest nią bardzo zauroczony i próbuje odnaleźć inne dzieła Caraxa. Jest to niemożliwe, gdyż jak się okazuje ktoś próbuje zatrzeć jakiekolwiek ślady działalności literackiej Juliana. Wybór tej książki rozpoczyna w życiu Daniela ciąg niezwykłych przygód...

Muszę przyznać, że czytaniu książki towarzyszą duże emocje. Od wzruszenia i śmiechu, po złość. Niesamowicie denerwował mnie jeden bohater, którego działań za nic w świecie nie mogłam zrozumieć. Był po prostu brutalny. Kto taki, nie zdradzę. Myślę, że ci, którzy przeczytali wiedzą kogo mam na myśli.
Dawno nie trafiłam na tak przemyślaną książkę. Odniosłam wrażenie, że autor miał w głowie dokładny jej zarys. Często spotykam książki, które zaczynają się ciekawie, a kończą beznadziejnie lub odwrotnie. W tym przypadku dobry początek dorównał świetnemu zakończeniu. Opowieść tak prosta, a jednocześnie tak niezwykła.
Historia jest jedną, wielką, bardzo zagmatwaną zagadką.
Jak mogłam do tej pory nie wspomnieć o tym cudownym klimacie, Barcelonie.
Jedyną rzeczą, która mi czasem przeszkadzała są wulgaryzmy. Fakt, towarzyszą one dzisiaj większości książek, czasem ciężko ich uniknąć. Ale bez przesady. Jest wiele słów, które mogły zastąpić te nie najpiękniejsze zwroty. Carlos Ruiz Zafón używa ciekawych porównań, język pisania, poza wulgaryzmami, też całkiem, całkiem.
Lektura, z pozoru gruba, ale ja przeczytałam ją całkiem szybko. Zaczynasz czytać i za nim się obejrzysz, większość już za tobą.
Stanowczo godna polecenia!

Ogólnie "Cień wiatru" cieszy się sporą popularnością, a przynajmniej tak mi się wydaje. Do tej pory, większość recenzji z jakimi się spotkałam była pozytywna. Ludzie, którzy ją przeczytali są zachwyceni talentem literackim Carlosa Ruiz Zafóna, a duża część osób uznaje "Cień wiatru" nawet za ulubioną książkę.
Czytając opis z tytułu spodziewałam się czegoś zupełnie innego po...