Wyobraź sobie taką sytuację. Widzisz w zasięgu swojego wzroku małego, uroczego bobaska. Jest na tym świecie raptem kilka tygodni. Rozpływasz się na jego widok – jest taki słodki…Po chwili do tego samego pomieszczenia wchodzi osoba, która informuje cię, że ten niemowlak to Adolf Hitler, dostajesz też informację, o tym co się stanie, gdy malec dorośnie. Co robisz?

Czy mając możliwość zmieniania losów ludzkości, świata skorzystałbyś z niej, mimo że zapobiegając jednemu wydarzeniu, z automatu przyczyniałbyś się do innego? Podejrzewam, że ile ludzi, tyle byłoby odpowiedzi na te pytania i choć początkowo wybór wydawałby się być łatwy, to pewnie w kluczowym momencie nic nie byłoby proste…

Tak jak to miało miejsce w przypadku Gwendy. Dziewczynę tę, czyli bohaterkę noweli Pudełko z guzikami Gwendy, autorstwa Stephena Kinga i Richarda Chizmara, poznajemy w chwili, gdy ma kilkanaście lat, zmaga się z nadwagą i dzielnie z nią walczy, biegając codziennie po miasteczku Castle View. Punktem kulminacyjnym tego wysiłku są tzw. Schody Samobójców, na których łapie oddech i obserwuje okolicę. Pewnego dnia roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego czwartego ten już utarty schemat, przełamuje jej pewien mężczyzna w kapeluszu. Prosi o chwilę rozmowy i wręcza coś na przechowanie – niepozorne pudełeczko z guzikami. Prosi o solidną opiekę nad nim i uczula o jego niebywałej mocy.

I jak tu spać spokojnie, jeśli jest się w posiadaniu czegoś, czym można zrobić…chyba wszystko? Ja chyba bym nie dałabym rady, ale Gwendy dzielnie sobie radzi – do czasu. Poukładane i spokojne życie nastolatki zmienia się diametralnie. Czy na lepsze, czy na gorsze, to już musicie sprawdzić sami.

Jedyne, co mogę wam powiedzieć, to to, że sam pomysł na tę historię bardzo mnie ujął i rozmarzył na ładnych parę chwil. Sama jestem ciekawa co zrobiłabym mając w rękach taką władzę, co zrobiłby ktoś z mojej rodziny czy znajomych. Mogę mieć nadzieję, że nie dokonaliby złych wyborów, ale czy tak by było? Przecież nikogo tak do końca nie jesteśmy w stanie poznać. Ba, nie znamy do końca nawet samych siebie.

Co do samego wydania książki, to jest bardzo miłe dla oka – twarda oprawa, obwoluta i ciekawe ilustracje Bena Baldwina i Keitha Minniona. Czy wyraźnie czuć tu twórczość Kinga? Raczej nie. Powiedziałabym raczej, że to King dał sam pomysł, a w słowa ubrał go Chizmar, ale oczywiście mogę się mylić odnośnie tego „podziału ról”.

Czy polecam go każdemu? Tak, ale nie w dowolnym momencie zaznajamiania się z twórczością Stephena Kinga. Jego wytrawni fani w zasadzie mogą przeczytać tę opowieść kiedy chcą, ale ci, którzy dopiero rozpoczynają przygodę z twórczością Króla, powinni zostawić ją na późniejszy czas. Dlaczego? Bo o twórczości Kinga w zasadzie nie mówi nic i wyrabianie sobie zdania na ten temat po tym opowiadaniu byłoby raczej zbrodnią.

Pudełko z guzikami Gwendy jest fajnym dodatkiem czy też urozmaiceniem w całej bibliografii Stephena Kinga i jednocześnie małą przechwałką. Że co?, zapytacie. A tak, przechwałką, bo my nie mamy takich pudełek skrywających w sobie wielkie moce, ale on je ma. Takie duże pudełko z guzikami, w które tak często uderza palcami, by przenieść nas, swoich czytelników, w inny świat. Raz lepszy od tego, w którym żyjemy, raz gorszy. W świat, którego losy kreuje jak tylko mu się żywnie podoba. King ma tę moc!

Wyobraź sobie taką sytuację. Widzisz w zasięgu swojego wzroku małego, uroczego bobaska. Jest na tym świecie raptem kilka tygodni. Rozpływasz się na jego widok – jest taki słodki…Po chwili do tego samego pomieszczenia wchodzi osoba, która informuje cię, że ten niemowlak to Adolf Hitler, dostajesz też informację, o tym co się stanie, gdy malec dorośnie. Co robisz?

Czy mając...