Zakończenie epickiego (wśród romansów historycznych) cyklu a ja nie wiem co myśleć.
Historia Lyona i Olvii była wspominana co najmniej kilka razy na książkę w poprzednich tomach. Powstała tak wielka legenda, że... autorka nie dała rady jej sprostać (pewnie nikogo nie zaskoczyłam).

Wszyscy wiemy o co chodzi, ale i tak napiszę, krótkie streszczenie, bo cóż byłaby to za recenzja?
Otóż jak wiadomo w każdym pokoleniu ktoś z rodziny Eversea łamie serce komuś z rodziny Redmondów lub na odwrót. W tym wypadku padło na Lyona Redmonda i Olivię Eversea. Młodzi zakochali się w sobie, po czym Lyon zniknął w tajemniczych okolicznościach, a Olivia zamknęła się w sobie i zaczęła odprawiać z kwitkiem wszystkich zalotników. Lecz po latach zdecydowała, że z samotnością koniec, postanawia wyjść za mąż za pewnego wicehrabiego, o czym oczywiście dowiaduje się nasz główny bohater i postanawia temu zapobiec.

[Uwaga, możliwe spojlery]

Język i styl jak to u Long, dość lekki, zabawny. Autorka wydarzenia teraźniejsze przeplata z przeszłością, pokazuje jak rozwija się miłość młodych.
Największym moim zarzutem jest monotonia. Wydarzenia z przeszłości są oczywiste, natomiast w teraźniejszości ponowne zapoznawanie się Olivii i Lyona jest po prostu nudne. Ona sama jest niezmiernie irytująca i głupio uparta. Oczywiste nieporozumienie było na siłę.
Dopiero końcówka przypadła mi bardziej do gustu. Końcowa scena w kościele bardzo dramatyczna, ale dała radę. Nie wiem czemu, ale chyba najbardziej z całej książki poruszyły mnie ostatnie akapity o niespełnionej miłości Isaiaha Redmonda. Jakaś sentymentalna jestem.
Co do epilogu... Sam fakt, że dwoje zupełnie nieznanych sobie ludzi odbywają tak długą i prywatną rozmowę wydaje mi się dziwny, ale...
Z jednej strony to miłe, że autorka pokusiła się o tak szczegółowe rozpisanie losów bohaterów, chociaż nie napisała nawet słówka na temat markiza Drydena, a wspomniała nawet o Gideonie Cole'u z innej książki("Złodziejka serc"). Z drugiej dość niewiarygodne, że każdemu z tej rodziny udało się odnieść tak wielki sukces, że są znani po chyba prawie dwustu latach. Poza tym Long opisując te wszystkie rzeczy zwróciła uwagę na śmiertelność bohaterów. Do tej pory, gdy kończyłam romans, wiedziałam, że skończył się szczęśliwie, ewentualnie wiedziałam, że kilku, kilkunastu latach bohaterom nadal się układa i ile mają dzieci.
W "Miłości niezwyciężonej" też to wiemy, ale jednocześnie wysuwa się przykra prawda o przemijaniu. Nie są to rzeczy, które chcę roztrząsać w literaturze, która ma mnie oderwać od takich problemów, przecież wiemy, że bohaterzy książek są wiecznie młodzi, wiecznie piękni, do tego bogaci(przynajmniej na końcu książki) i inteligentni.

Podsumowując "Miłość niezwyciężona" nie jest idealnym i porywającym zakończeniem cyklu, ale czyta się przyjemnie, jakoś dopina całość. Zostaje żal, że to koniec jednego z bardziej znanych cykli romansów. Ale wszystko kiedyś się kończy jak wiadomo.
Nie planowałam pisania tej recenzji, ale po podzieleniu się moimi odczuciami jest mi lżej :)

Zakończenie epickiego (wśród romansów historycznych) cyklu a ja nie wiem co myśleć.
Historia Lyona i Olvii była wspominana co najmniej kilka razy na książkę w poprzednich tomach. Powstała tak wielka legenda, że... autorka nie dała rady jej sprostać (pewnie nikogo nie zaskoczyłam).

Wszyscy wiemy o co chodzi, ale i tak napiszę, krótkie streszczenie, bo cóż byłaby to za...