Od dobrych paru lat Bruce Springsteen już nic nie musi; a zwłaszcza nie musi zajmować się pisaniem opasłych książek, skoro zwykle z powodzeniem mieści się w paru zwrotkach i refrenie. A jednak przez siedem lat Springsteen - bez pomocy ghostwriterów ani poganiającego wydawcy nad głową - skrupulatnie spisywał wspomnienia, by podzielić się z innymi własnymi doświadczeniami i historią. I bardzo dobrze się stało, bo w ten sposób artysta zszedł ze swego muzycznego piedestału i okazał się bliższy zwykłym ludziom niż można było przypuszczać. „Born to run" to nie żadne przechwałki bogatego chłopca, ale szczera wypowiedź dojrzałego już człowieka, którego sława ani pieniądze nie zdołały sprowadzić na manowce.

„Born to run", licząca sobie blisko 600 stron publikacja, już na pierwszy rzut oka robi wrażenie swoją objętością, ale mogę poświadczyć, że w dobrym towarzystwie czas szybko mija. Muzyk jak zwykle ma dobre wejście - pierwsze rozdziały poświęcone dzieciństwu i dorastaniu należą bodaj do najlepszych w całej książce. Właściwie wszystko to, co dotyczy rodziny autora ma szczególny, choć często niejednoznaczny charakter. Bruce przyznaje się do trudnych relacji z ojcem i przerabia ten temat wielokrotnie i na różne sposoby - tak na kartach książki jak w swoich utworach. Mówi też o skłonnościach do chorób psychicznych w swojej rodzinie, które okazuje się, że nie ominęły także samego muzyka (co zaraz po publikacji „Born to run" odbiło się szerokim echem).

Autobiografia Springsteena jest tym ciekawsza, że pod wieloma względami całkowicie odbiega on od wizerunku typowego rockmana. Właściwie to przy niektórych gagatkach sceny rockowej, nasz Bruce to grzeczny chłopiec. Gdy wszyscy wokół eksperymentowali z narkotykami, on wolał trzymać się od nich z daleka. Tak samo z alkoholem. W jednej z licznych anegdot, Bruce w rozbrajający sposób opowiada też o tym jak przez długi czas nie potrafił w ogóle prowadzić i jakie to szczególne okoliczności zmusiły go by usiadł za kierownicą. I to, co robi największe wrażenie: artysta otwarcie przyznaje się do własnych ograniczeń i słabości. O swoim wokalu nie ma najlepszego zdania, ale co istotniejsze: po raz pierwszy i tak szeroko Bruce Springsteen mówi o dekadach walki z depresją. W tym wszystkim nie może zabraknąć oczywiście muzyki, siły napędowej jego życia, towarzyszącej mu od najmłodszych lat, ale też wystawiającej niejednokrotnie wiarę we własne możliwości na ciężkie próby.

Bruce Springsteen nie potrzebuje uciekać się do taniej sensacji, on zdobywa uwagę i sympatię swoim autentycznym i szczerym głosem. Właściwie jest to dokładnie to, co przez lata uskuteczniał na scenie, a teraz zrobił to samo tylko w dłuższej literackiej formie. Springsteen jako pisarz często popada w entuzjastyczne tony (wyrażane np. za pomocą wykrzykników i wielkich liter), po czym nastrój ulega diametralnej zmianie i autor pokazuje drugie oblicze. Ta kombinacja szerokiej gamy emocji i faktów zaserwowanych w „Born to run" pozwala wysnuć tylko jeden wniosek, że Bruce Springsteen zawsze daje z siebie wszystko - jako człowiek, muzyk i teraz też jako pisarz.  

Anna Aniszczenko