Na pohybel Newtonowi i całej matematyce!

"...I tutaj John Keats zgodził się z Lambem:

- "Newton przez zredukowanie tęczy do kolorów pryzmatu zniszczył całą jej poetyckość!"

Nie można było temu zaprzeczyć -wspomina Haydon - po czym wszyscy wznieśliśmy toast:

- "Na pohybel Newtonowi i całej matematyce!"
- "Na pohybel!"

Wiele lat później Haydon przywołuje ów „niezapomniany wieczór” w liście do Wordswortha, ostatniego, poza nim samym, żyjącego uczestnika przyjęcia.

- "A pamiętasz Keatsa wznoszącego toast „na pohybel Newtonowi” i to, że gdy poprosiłeś o wyjaśnienia, powiedział: „Ponieważ zniszczył poezję tęczy, redukując ją do błyskotki pryzmatu”?"
- "Ach, drogi przyjacielu, ani ty, ani ja nie przeżyjemy już nigdy takich dni!..."

Niezwykła i wspaniała książka Richarda Dawkinsa "Rozplatanie tęczy. Nauka, złudzenia i apetyt na cuda" przytaczająca zdumiewającą, uwzględniając jej niewielką objętość, ilość faktów i hipotez naukowych. W zasadzie jest ich tyle, że czytelnicy uwielbiający zakreślać żółtym markerem najwartościowsze fragmenty książki, do których zamierzają kiedyś powrócić, musieliby zaznaczyć niemal cały tekst. No może poza wstępem, który będąc nieco zbyt zagmatwanym i mało intrygującym potrafi zniechęcić do lektury mniej zapamiętałego czytelnika. Im dalej tym książka staje się coraz bardziej intrygująca. Autor przytacza liczne, niezwykłe hipotezy, którymi obrazuje przykłady dobrej i złej poezji i rozważania te są lifemotivem całej książki, bowiem "...podstawowa teza tej książki głosi, że nauka, w najlepszym swym wydaniu, powinna pozostawiać miejsce dla poezji. Powinna uwzględniać pożyteczne porównania i metafory, które pobudzają wyobraźnię i oczarowują umysł obrazami i skojarzeniami wykraczającymi daleko poza potrzebę prostego rozumienia różnych zjawisk. Obok dobrej poezji istnieje jednak i zła, a zła poezja nauki prowadzi wyobraźnię ludzką błędnymi ścieżkami..." Zatem autor opowie nam pasjonująco o kodzie kreskowym dla gwiazd, kodzie kreskowym w powietrzu, kodzie kreskowym na sali rozpraw, magii bez tajemnic, chmurnych symbolach wysokiego romansu, genach i samolubnych współpracownikach, genetycznej księdze umarłych, ponownym spleceniu światła i znieczulającym działaniu powszechności.
Na koniec przykład "dobrej poezji" Wordswortha:
...Nawet światło samo, co ujawnia wszystkie rzeczy.
Było niejawne, aż gdy jaśniejszy zamysł
Rozwinął świetlistą szatę dnia.
I każdy promień, każdy wątek, mając swój początek
W płomienistej zorzy, bieżał do naszych oczarowanych oczu.
Wpierw żywo wytrysnęła czerwień,
Dalej śniady oranż, pyszny żółcień, świeża zieleń,
I zaraz już lekki błękit, ten, co zwykł przepełniać
Jesienne nieba, zetlałe i melancholijne.
Po nich zagrał głębszy ton indygo z nitką srebra,
Rysującą deseń mrozu w szacie tkanej światłem.
Na koniec ukazał się żałobny fiolet.
A podobne misterium odsłania się wędrowcowi,
Gdy po burzy widzi na niebie siedmiobarwny łuk,
Wyświecony z rosistej chmury przez niski promień słońca,
Załamany w miriadach kropel, ów cud natury;
Nieskończone źródło piękna, odwieczne i zawsze nowe.
Czy umiałby wysnuć z siebie coś równie doskonałego poeta,
Gdy marzy w lubym gaju, przy cichym wtórze strumienia?
Albo ów prorok, któremu same niebiosa podszeptują prawdy świata?
Nawet teraz zachodzące słońce i płynące chmury.
Widziane, o Greenwich, z twych miłych pagórków, oznajmiają mi,
Jak słuszne i jak piękne jest prawo załamania światła.

Na pohybel Newtonowi i całej matematyce!

"...I tutaj John Keats zgodził się z Lambem:

- "Newton przez zredukowanie tęczy do kolorów pryzmatu zniszczył całą jej poetyckość!"

Nie można było temu zaprzeczyć -wspomina Haydon - po czym wszyscy wznieśliśmy toast:

- "Na pohybel Newtonowi i całej matematyce!"
- "Na pohybel!"

Wiele lat później Haydon przywołuje ów...