Momentami można się pogubić w ilości postaci, ich życiorysów, przyzwyczajeń, wyglądu, nazw ulubionych gazet, filmów i czego tylko… Litości! Za dużo tego. Bywało, że po stu stronach autor wracał do postaci, która niegdyś mało ważna, nagle się odradzała i okazywała się być ważną…? Ważną nie do końca… Odniosłam wrażenie, że te przesadnie szczegółowe opisy mają na celu jedynie wydłużenie opowieści, czasami nic nie wnoszą, zupełnie nic. To miło, że przybliża się czytelnikowi sylwetki bohaterów, opisuje scenerię, dany przedmiot, aurę, ale bez przesady!Wiele fragmentów budziło obrzydzenie, autor nie szczędził opisów drastycznych, takich, o których człowiek nie chce nawet słyszeć… Chodzi tu o okrutne znęcanie się, wszelakiego rodzaju upokorzenia cielesne. Podsumowawszy - Nuria Monfort uratowała podupadającą i nudną akcję, dzięki niej historia stała się całością –bez zbędnych słów i opisów. Zakończenie to lepsza część książki.

Momentami można się pogubić w ilości postaci, ich życiorysów, przyzwyczajeń, wyglądu, nazw ulubionych gazet, filmów i czego tylko… Litości! Za dużo tego. Bywało, że po stu stronach autor wracał do postaci, która niegdyś mało ważna, nagle się odradzała i okazywała się być ważną…? Ważną nie do końca… Odniosłam wrażenie, że te przesadnie szczegółowe opisy mają na celu jedynie...