Ogólnie czasem strzelę fotkę czytanej książce, więc skorzystam z okazji i zaproszę Was do siebie: https://www.instagram.com/p/CKTtb4iB5o6/?utm_source=ig_web_copy_link


Styczeń to czas upadania noworocznych postanowień, lecz zanim to nastąpi część czytelników stara się chwycić jak najwięcej srok za jeden ogon i po najmniejszej linii oporu zaliczyć jak najwięcej punktów wyzwań za pomocą jednej książki. Nic nowego. W sieci żarty w podobnym klimacie pojawiają się chociażby przy okazji wszelakich Inktoberów i wyzwań pokrewnych. Powstają wówczas dość ciekawe hybrydy – paląca fajkę pokoju czarownica na rowerze jadąca po ścianie podwodnej jaskini. Ok, ten przykład nieco przekoloryzowałam, przyznaję się. A skoro ponoć tłumaczy się winny, lecimy z tematem – z pomocą książki, o której za chwilę, zaliczam trzecią pozycję z wyzwania wymagającego przeczytania 52 książek (by sobie temat utrudnić, nie uwzględniam w tym mang i magazynów z beletrystyką oraz książek porzuconych), z liczbą w tytule (ukłon w stronę portalu) oraz słowem magia, czar lub zaklęcie (wyzwanie grupy Fantastyka na luzie z Facebooka).
Gdybyście mieli typować wybraną przeze mnie pozycję, być może ktoś strzeliłby w znane mi „Jednym zaklęciem”, które zostaje zdyskwalifikowane w przedbiegach, bo już je kiedyś czytałam. Do podanych kryteriów pasuje jednak także „Pierwsze Prawo Magii” Terry’ego Goodkinda, pierwsza część dość słynnego cyklu powieściowego, do którego zaczęłam sięgać dopiero po śmierci autora. Wbrew radom czytelników, z którymi wymieniałam się uwagami w sieci, zaczęłam swą przygodę od dwóch prequeli opowieści – jeden z nich pozwolił mi poznać moc kobiet zwanych Spowiedniczkami, drugi nakreślił nieco postać czarodzieja Zeddicusa Z’ul Zorandera, który w „Mieczu Prawdy” jest już w raczej podniosłym wieku i mógłby mieć dorosłe wnuki (ale spoilerem tu nie rzucę).

Głównym bohaterem tej opowieści jest młody mężczyzna Richard Cypher. Mieszka on na uboczu i zajmuje się głównie tropieniem zwierzyny, zielarstwem, wędrówkami po lesie. Utrzymuje się zresztą z pracy przewodnika. Tuż przed rozpoczęciem akcji ojciec Richarda, kupiec George Cypher, zostaje brutalnie zamordowany, a jego sprytny brat Michael poświęca się karierze politycznej.
Pewnego razu w trakcie pobytu w lesie Richard ratuje Kalan Amnell, ostatnią ze Spowiedniczek. Dziewczyna poszukuje czarodzieja mającego wybrać Poszukiwacza, by ten powstrzymał złego czarodzieja Rahla Posępnego przed skompletowaniem trzech Szkatuł Ordena i przejęciem władzy nad światem. Przeżyjmy to raz jeszcze. Młody i zdolny chłopak znikąd zostaje wciągnięty w bitwę dobra ze złem i to od niego ma zależeć wszystko. Towarzyszyć mu będzie sędziwy, nieco ekscentryczny mag i tajemnicza dziewczyna, która nie do końca jest wobec bohatera fair, bo nie chce mu powiedzieć, kim tak naprawdę jest. Do tego dochodzi tropiciel, okrutna królowa i jej klonik-córcia, zagubione dziecię i gadające zwierzaki. A, jest też smok. Drużyna jak w typowym high fantasy. Do tego artefakty i voila.
Polskie wydanie liczy sobie 696 stron, zagraniczne (chyba mam jeszcze gdzieś w odmętach szafy) też do cieniutkich nie należy, aż zaryzykuję stwierdzeniem, że jest nadmuchane. W trakcie lektury odniosłam wrażenie, że autor na siłę stara się natłuc jak najwięcej na wierszówce i wręcz przegaduje to, co mógłby ująć o wiele krócej. Przez to kilka razy odkładałam tę książkę i najnormalniej w świecie zasypiałam, bo niby akcja mknie do przodu, ale rozciągane opisy i dialogi zniechęcają. Serio, było ciężko. O wiele łatwiej czytało się prequele napisane przez autora później. Mam nadzieję, że tomy następujące chronologicznie po „Mieczu Prawdy” okażą się lepsze, bo niby większość dostałam w prezencie, ale dokupiłam sobie kilka brakujących i szkoda by mi było wydanych pieniędzy.
Tak na marginesie – przyglądałam się imionom nadawanym przez autora i widzę tu niezłą rozpiętość. Od aph’ost’rophów wciskanych wszędzie po imiona codzienne używane w szerokości geograficznej, gdzie mieszkał autor. Wyobraźcie sobie opowieść, gdzie Andrzej wyciąga Miecz Przeznaczenia… Nie, koniec nabijania się.
Ogólnie koniec. „Miecz Prawdy” mnie nie porwał i na jakiś czas melduję zawieszenie broni z tą serią. Owszem, kiedyś przeczytam pozostałe tomy, skoro już stoją na półce i czekają, ale nie wiem, kiedy to nastąpi.

Ogólnie czasem strzelę fotkę czytanej książce, więc skorzystam z okazji i zaproszę Was do siebie: https://www.instagram.com/p/CKTtb4iB5o6/?utm_source=ig_web_copy_link


Styczeń to czas upadania noworocznych postanowień, lecz zanim to nastąpi część czytelników stara się chwycić jak najwięcej srok za jeden ogon i po najmniejszej linii oporu zaliczyć jak najwięcej punktów...