Wciągająca lektura z wartką akcją. Jeśli lubi się książki z gatunku fantastyki, to ta powinna się spodobać. Mnie czytało się ją szybko.

Wciągająca lektura z wartką akcją. Jeśli lubi się książki z gatunku fantastyki, to ta powinna się spodobać. Mnie czytało się ją szybko.

Pierwsza i najlepsza część cyklu, jest miło, baśniowo a momentami całkiem groźnie i mrocznie. Bardzo dobrze się czytało.

Pierwsza i najlepsza część cyklu, jest miło, baśniowo a momentami całkiem groźnie i mrocznie. Bardzo dobrze się czytało.

Książka jak na pierwszą część jest ok. Świat przedstawiony jest ciekawy, uwielbiam postać Richarda, lecz środek był trochę nużący.

Książka jak na pierwszą część jest ok. Świat przedstawiony jest ciekawy, uwielbiam postać Richarda, lecz środek był trochę nużący.

Naprawde fana seria! Z książki na książke coraz bardziej zaskakuje... Lubie jak fabuła nie jest liniowa i wydażenia początkowe poboczne z rużnych części z czasem łączą się w całość.

Naprawde fana seria! Z książki na książke coraz bardziej zaskakuje... Lubie jak fabuła nie jest liniowa i wydażenia początkowe poboczne z rużnych części z czasem łączą się w całość.

Przy drugiej lekturze (13 lat po pierwszej) już raczej 5/10.

Przy drugiej lekturze (13 lat po pierwszej) już raczej 5/10.

Od jakiegoś czasu nadrabiam zaległości ze świata książki, ponieważ przez długich kilka lat nie sięgnąłem po dosłownie żadną książkę (gracz - konsole, PC - zżerało masę czasu, który uznaję częściowo za stracony). Mój wzrok padł na kilka list, które zawierają zasłużone nazwiska w określonych gatunkach, w tym przypadku fantasy. Nazwisko skądś kojarzyłem, zaś nazwa cyklu coś mi mówiła, więc jakim moim zdziwieniem było, że pewien serial z dzieciństwa jest ekranizacją właśnie cyklu "Miecz Prawdy"!. Bomba.

Goodkind prezentuje nam powieść, przy której momentami czułem się, jak podczas pierwszego czytania serii traktującej o losach pewnego wiedźmina czy chociażby wyprawy pod Górę Przeznaczenia, aby zniszczyć pewien Pierścień. I ten sam przyjemny vide towarzyszył mi podczas lektury praktycznie do końca, więc z pewnością w najbliższym czasie sięgnę po kolejny tom (a potem Sanderson!).

Mamy tu świat złożony z trzech królestw, z których jedno nazwane jest D'Harą, którą zarządza ponury typ zwany Rahlem Posępnym, a który to wywodzi się z paskudnej rodzinki. Pragnie on zdobyć trzy artefakty - szkatuły Ordena, które mogą dać mu moc, dzięki której będzie mógł rządzić całym światem bądź go ewentualnie zniszczyć. Szkopuł w tym, że artefakty na ten przypadek zabezpieczono i moc może zdobyć tylko ten, który je otworzy w odpowiedniej kolejności. Tyran rozszerza swoje wpływy na królestwa, myśląc tylko o jednym...

Z drugiej strony tego świata, gdzieś na pograniczu dwóch pozostałych królestw, tj. Westlandu oraz
Midlandów młody leśny przewodnik, Richard Cypher widzi kobietę, która usiłuje zbiec przed kilkoma napastnikami. Postanawia jej pomóc i wikła się w ogromny konflikt, gdyż ocalona okazuje się być ostatnią Matką Spowiedniczką, która potrafi "zauroczyć" człowieka swoją mocą, na tyle specyficznie, że ten zrobi dla niej wszystko, wyzna winy, ale i zabije. Kahlan Amnell, bo tak się nazywa kobieta, łączy swoje losy z chłopakiem i będą zmuszeni ruszyć w pełną niebezpieczeństw przygodę.

Szczęśliwie od małego przy Richardzie znajdował się pewien dziwak, który sprawował pieczę nad bohaterem. Zeddicus Zu'l Zorander bo tą osobą okazuje się Zedd jest najpotężniejszym magiem tego uniwersum i dzierży pieczę nad specyficznym mieczem... Za jego pomocą można powołać tzw. Poszukiwacza Prawdy, czyli istotę która może pomóc uratować cały świat. Z takim wsparciem bohater musi szybko przejść szkolenie i stanąć na wysokości zadania, które polega na przechwyceniu jednej ze wspomnianych szkatuł i pokrzyżowanie planów wroga. Ale droga do tego jest długa i wyboista...

"Pierwsze prawo magii" jest fantasy unikatowym, które zawiera elementy charakterystyczne dla epopei pochodzących z lat. 90. Mianowicie zdarza się jej być dosyć siermiężną w odbiorze, zwłaszcza na początku. Potem akcja nabiera rozpędu i jest już lepiej, ale zdarzają się momenty co najmniej dziwaczne, takie jak elementy BDSM! Coś niespotykanego, ale dzięki temu świat Goodkinda jest tak odmienny, mroczny. Pełny pierwotnych ludów, cudacznych stworzeń i ciągłych zagrożeń, które przyjmują przeróżne formy. Używanie miecza powoduje u użytkownika ból, który można wyprzeć tylko słusznym gniewem, a miecz nie skrzywdzi osoby niewinnej bądź takiej do której Poszukiwacz ma wątpliwości by wyegzekwować sprawiedliwość.

Żeby nie było, autor nie ustrzegł się zatem standardowych klisz dla tego typu opowieści. Lubi też moralizować, prezentować zbyt wiele z psychologii, zamiast akcji i książka jest w paru momentach niepotrzebni przeciągnięta. Momentami niektóre wątki wydały mi się też... naiwne? No i każdy chyba to słyszał: młody chłopak, który ma dorosnąć do swojej roli. Jego mentor i rodząca się więź sercowa z uratowaną przypadkiem kobietą. Brzmi znajomo?

Tyle, że jest to opakowane w taki sposób, że nigdzie indziej tego nie znajdziecie. Nawet magia jest tutaj inna, a tytułowe prawo jest absurdalne proste, tyle że lwia część osób w ogóle go nie stosuje. Dlatego za całość daję najwyższą ocenę. To obszerna historia, napisana małą czcionką, która zajmie sporo czasu, ale warto się w niej zagłębić. Ja jestem zachwycony, a ostatnimi czasy mało mam do tego okazji.

Od jakiegoś czasu nadrabiam zaległości ze świata książki, ponieważ przez długich kilka lat nie sięgnąłem po dosłownie żadną książkę (gracz - konsole, PC - zżerało masę czasu, który uznaję częściowo za stracony). Mój wzrok padł na kilka list, które zawierają zasłużone nazwiska w określonych gatunkach, w tym przypadku fantasy. Nazwisko skądś kojarzyłem, zaś nazwa cyklu coś mi...

W sumie to trochę jestem zdziwiony, że wystawiłem taką wysoką ocenę, ale w zasadzie jest to tylko zasługa efektu końcowego i ostatecznie książka mi się podobała, pomimo tego, że ma całkiem sporo minusów.
Przede wszystkim autor czerpał nie rękami, ale wręcz wiadrami z innych serii fantasy. Jest tu całe mnóstwo znajomych motywów i rozwiązań, które skojarzą się czytelnikom, którzy trochę fantastyki liznęli.
Książka jest dość długa, w moim wydaniu ~750 stron, ale niemal w całości czyta się dobrze, jest tu kilka drużyn, idiotycznie napisanych dialogów, czy o wiele za długi rozdział "BDSM".
Ostatecznie niknie to gdzieś w tej dość długiej całości, sama historia jest wciągająca i ciekawa, a bohaterów da się polubić
Tytuł z pewnością należy zaliczyć do typowego klasycznego fantasy, ale tych lepszego sortu.

W sumie to trochę jestem zdziwiony, że wystawiłem taką wysoką ocenę, ale w zasadzie jest to tylko zasługa efektu końcowego i ostatecznie książka mi się podobała, pomimo tego, że ma całkiem sporo minusów.
Przede wszystkim autor czerpał nie rękami, ale wręcz wiadrami z innych serii fantasy. Jest tu całe mnóstwo znajomych motywów i rozwiązań, które skojarzą się czytelnikom,...

Nie dałem rady.

Nie dałem rady.

Początek niezwykle dziwnej serii. Autor miał liczne ciekawe, a nawet i bardzo ciekawe pomysły, jednakże całość przypomina wytwór miłośnika... masochizmu. Książki Goodkinda czyta się chwilami bardzo trudno. Przyznać jednak trzeba, że początek nie jest jeszcze taki najgorszy...

Początek niezwykle dziwnej serii. Autor miał liczne ciekawe, a nawet i bardzo ciekawe pomysły, jednakże całość przypomina wytwór miłośnika... masochizmu. Książki Goodkinda czyta się chwilami bardzo trudno. Przyznać jednak trzeba, że początek nie jest jeszcze taki najgorszy...

Dziwaczny był to przeskok po tym gdy chwilę wcześniej czytałem Pierwszą spowiedniczkę. Cała podbudowa na nic się zdała, bo zaliczamy niesamowity przeskok od początków tejże profesji praktycznie po jej kres.

Ostatnia z ocalałych spotyka na swojej drodze Richarda. Nasz bohater to typowy przedstawiciel fantastyki dla raczej młodszego grona czytelników, a więc mamy pełny wachlarz patosu, idealizmu oraz cielęcej miłości, bo jakże by inaczej zetknięcie się z Kahlan budzi w nim emocje.

Czy pomimo irytującego bohatera książka może być ciekawa? Jak najbardziej, bo wykreowany przez autora świat imponuje rozmachem, mamy masę zależności, logicznych powiązań oraz wyjątkowe uniwersum.
Sam wątek Mord-sith zdecydowanie wybija się ponad wszystko i nadaje ciut poważniejszego sznytu chroniąc całość przed totalną dziecinadą.

Z lekką obawą zastanawiam się w jakim kierunku pójdzie ta obszerna seria, mam nadzieję, że wraz z kolejnymi tomami młodociani odbiorcy autora dorosną na tyle, że zacznie pisać coś dla dorosłych odbiorców.

Dziwaczny był to przeskok po tym gdy chwilę wcześniej czytałem Pierwszą spowiedniczkę. Cała podbudowa na nic się zdała, bo zaliczamy niesamowity przeskok od początków tejże profesji praktycznie po jej kres.

Ostatnia z ocalałych spotyka na swojej drodze Richarda. Nasz bohater to typowy przedstawiciel fantastyki dla raczej młodszego grona czytelników, a więc mamy pełny...