Druga, choć już nie tak ciekawa część „Igrzysk śmierci”… Magia gdzieś już znika, bo znam już ten świat, znam też niesprawiedliwość, której w „W pierścieniu ognia” jest już znacznie więcej. Niezdecydowana nastoletnia miłość i bunt przeciwko władzy – tak pokrótce można opisać główne wątki.

Katniss wraz z Peetą odbywają obowiązkowe tournée po pozostałych jedenastu dystryktach, by ukazać siłę Dystryktu Dwunastego. Nadciągają kolejne Igrzyska Śmierci, które w tym roku z racji tego, iż są to 75 obchody upamiętnienia władzy Kapitolu nad zwykłymi szarymi ludźmi, nazywane są Ćwierćwieczem Poskromienia. Jednak nie tylko nazwa je wyróżnia, a przede wszystkim to, iż ich zasady mogą ulec drobnej zmianie… Niestety przewidziałam to już po zakończeniu pierwszej części, że Katniss za swe nieposłuszeństwo zostanie po raz kolejny wystawiona do walki na Arenie. Głównie dlatego ta część już mnie tak nie zachwyciła.

Mimo tego, iż książka jest przewidywalna polecam ją wszystkim, którzy za cel postawili sobie przeczytanie całej trylogii. Przemawia za tym przede wszystkim styl literacki, którym niezmiennie na wysokim poziomie posługuje się Suzanne Collins. Ważne jest też to, iż książka posiada w sobie momenty, które zarówno rozbawią i wzruszą – co dla mnie osobiście stanowi kwintesencję dobrej książki – różnorodność emocji, które potrafi wywołać. Najbardziej wzruszyła mnie scena, gdy bohaterowie odwiedzają Dystrykt Jedenasty, z którego wywodziła się sojuszniczka Katniss, Rue. Gdzie Peeta ofiarowuje pomoc materialną rodzinom zabitych dzieci, a Katniss oddaje im hołd, a także dziękuje za chleb, który uchronił ją od głodu. W zamian tłum oddaje jej cześć śpiewem kosogłosa, który wydaje z siebie cztery nuty, które na arenie oznaczały bezpieczeństwo. Zebrany tłum jednocześnie przyciskają do ust trzy środkowe palce lewej ręki, a następnie wyciągają je ku Katniss, która tak właśnie pożegnała się z Rue na placu boju. Niestety cała ta magiczna chwila kończy się zabójstwem starca, który sprowokował ludność do takiego zachowania.

Pojawi się także postać prezydenta Snow’a, którego wraz z bohaterami znienawidzicie do resztek możliwości… Jeszcze bardziej polubicie Peete za jego niesamowicie wielkie serce, które wciąż bije tylko dla Katniss. Zaintryguje Was fakt, że być może Trzynasty Dystrykt wciąż zamieszkują ludzie i to iż niebawem dowiemy się co się w nim znajduje…

Moja ocena 8/10 – bo wciąż jest to naprawdę dobra książka, która mam nadzieję w ostatniej odsłonie uświadomi mi, iż ta część byłą tylko ciszą przed burzą.

Druga, choć już nie tak ciekawa część „Igrzysk śmierci”… Magia gdzieś już znika, bo znam już ten świat, znam też niesprawiedliwość, której w „W pierścieniu ognia” jest już znacznie więcej. Niezdecydowana nastoletnia miłość i bunt przeciwko władzy – tak pokrótce można opisać główne wątki.

Katniss wraz z Peetą odbywają obowiązkowe tournée po pozostałych jedenastu...