Dla mnie ta książka jest wydarzeniem 2017 roku.
Jedyna taka pozycja w pustce wydawniczej (w tym akademickiej), gdzie powinna być cała masa książek, opracowań, wysuwania tez, wyciągania wniosków, dostrzegania ważnych szczegółów. Wszyscy zamknęli oczy i opowieść o socjalizmie sprowadzają do stwierdzenia Bismarcka „Kto za młodu nie był socjalistą, ten na starość będzie skurwysynem, ale kto na starość socjalistą pozostał, ten jest po prostu głupi” i na tym cała dyskusja i analiza się kończy.
Gabriel Maciejewski podjął się pracy, o której zapominają ci którzy powinni na uczelniach się tym zajmować. A zaledwie tylko zajrzał za kulisy implementowania socjalizmu w umysły Polaków już w XIX wieku przez pryzmat i wspomnienia współtwórców/ wykonawców tej ideologii.
Schodząc na poziom szczegółów mogę tylko powiedzieć, że po przeczytaniu „listy płac” Żeromskiego, pokazania działalności wydawnictw i propagandy w przedwojennej Polsce, długo nie mogłam dojść do siebie. I pytam dlaczego wcześniej o tym nie wiedziałam.
Bardzo brakuje takich książek i z niecierpliwością czekam na drugą część.

Dla mnie ta książka jest wydarzeniem 2017 roku.
Jedyna taka pozycja w pustce wydawniczej (w tym akademickiej), gdzie powinna być cała masa książek, opracowań, wysuwania tez, wyciągania wniosków, dostrzegania ważnych szczegółów. Wszyscy zamknęli oczy i opowieść o socjalizmie sprowadzają do stwierdzenia Bismarcka „Kto za młodu nie był socjalistą, ten na starość będzie...