Rysunki - piękne. Ja zresztą uwielbiam styl Billa Sienkiewicza od "Elektry - Assassin". Tu nie odpowiada za wszystkie szkice, ale widać jego rękę i starania dwójki pozostałych ilustratorów, żeby zachować jednolitą konwencję. Dostajemy więc klimatyczną szatę graficzną, malowniczą, mroczną i dynamiczną. Nie tak oryginalną i psychodeliczną jak w albumie o Elektrze, za to bardziej przystępną.

Scenariusz jest solidny. Zaczyna się ciekawie, ale w drugiej połowie Richard K. Morgan nadmiernie go wydłużał. Kiedy wątki można było zamknąć, to okazywało się, że intryga jest większa, więc można dać nowego przeciwnika, ktoś pała zemstą albo kogoś trzeba ocalić... Przez takie podejście fabuła nawet nie ma zakończenia, bo pozostawiono bohaterów w trudnej sytuacji. Poza tym w końcówce postawiono na naiwne rozwiązanie niebezpieczeństwa (wręcz deus ex machina, jak określił to pewien czytelnik na goodreads).

Mimo wszystko to bardzo dobra szpiegowska pozycja z rysunkami mojego ulubieńca i twardą, niezależną bohaterką. Lubię ten typ komiksów - z silnymi żeńskimi postaciami. Sprawdziło się to w "Catwoman: Nie ma lekko", "Wonder Woman" i "Elektrze Assassin", sprawdza się i tutaj - aczkolwiek "Czarną Wdowę: Powrót do domu" stawiam niżej od wszystkich trzech.

Rysunki - piękne. Ja zresztą uwielbiam styl Billa Sienkiewicza od "Elektry - Assassin". Tu nie odpowiada za wszystkie szkice, ale widać jego rękę i starania dwójki pozostałych ilustratorów, żeby zachować jednolitą konwencję. Dostajemy więc klimatyczną szatę graficzną, malowniczą, mroczną i dynamiczną. Nie tak oryginalną i psychodeliczną jak w albumie o Elektrze, za to...