Daleko mi do miłośnika fantasy, ale potrafię rozpoznać wybitny komiks, kiedy go widzę. A właśnie z wybitnym komiksem mamy tu do czynienia. Jeff Smith wykreował świat, w którym koegzystują ze sobą ludzie, smoki, potwory oraz... cartoonowe ludziki. Żeby było śmieszniej - jeden z nich zaczytuje się w Moby Dicku. I jest to wszystko przekonujące, zajmujące i zabawne. Oprócz samej postmodernistycznej gry z konwencją jest tu kawałek wciągającej fabuły. Jeśli chcielibyśmy uznać to za zwykłe czytadło (w moim przekonaniu zwyczajnie nie da się takiego uproszczenia wykonać), to musielibyśmy się zgodzić, że jest to czytadło najwyższych lotów. Wybitność tego dzieła leży w "operowaniu językiem komiksu" - świat wykreowany przez Smitha nie ma absolutnie racji bytu poza kadrami. Nie da się pokazać tych gagów, wykreować magii tego świata w żaden inny sposób. Trudno sobie wyobrazić taki byt jak Chwat Gnat w filmie fabularnym albo na łamach powieści. Dodajmy do tego plejadę przeróżnych charakterów, do których faktycznie można coś poczuć (na przykład irytację do Babci Ben, albo - jakżeby inaczej - sympatię do Zadry). Dodaję "Gnata" do mojego ścisłego kanonu fantasy (nie jest zbyt obszerny, chociaż czytało się i Le Guin i Tolkiena i Sapkowskiego) obok "Pieśni oberżysty", "Małe, duże" i "Willowa". Nie daję dziesiątki tylko ze względu na rozczarowujące kolory. W czerni i bieli byłaby dziesiona.

Daleko mi do miłośnika fantasy, ale potrafię rozpoznać wybitny komiks, kiedy go widzę. A właśnie z wybitnym komiksem mamy tu do czynienia. Jeff Smith wykreował świat, w którym koegzystują ze sobą ludzie, smoki, potwory oraz... cartoonowe ludziki. Żeby było śmieszniej - jeden z nich zaczytuje się w Moby Dicku. I jest to wszystko przekonujące, zajmujące i zabawne. Oprócz...