Pierwsze, co zaskoczyło mnie w drugim tomie to jego objętość – 237 stron to w końcu niewielka ilość, prawda? Trochę się o to bałam, ponieważ związek Violet i Luke’a nawet nie został rozwinięty, więc jak autorka miałaby to wszystko streścić w jednej części, przy okazji dochodząc do rozwiązania problemów życiowych głównych bohaterów? Cóż, szybko znalazłam informację na temat tego, że istnieje jeszcze trzeci tom ich przygód, dlatego teraz się tym nie martwię.
Podstawowe pytanie zawsze brzmi: czy tom drugi był lepszy od pierwszego? W tym przypadku trudno jest mi to określić, ponieważ zarówno w Przeznaczeniu Violet i Luke’a, jak i Przyszłości Violet i Luke’a, pod względem fabularnym niewiele się dzieje. Wydaje mi się nawet, że w kolejnej części spadamy jeszcze niżej, ponieważ pojawiają się te męczące, ciągłe sceny erotyczne, które zazwyczaj wyglądają tak samo jak poprzednie.
Uporczywie przejawia się wzmianka o tym, jak Luke bardzo chce (cytując) pieprzyć Violet. Czy wszyscy bohaterowie męscy Jessici Sorensen myślą dolną częścią ciała? Właśnie to stara się nam przekazać? W pierwszej kolejności nigdy nie szukają miłości, a intymności, za to dziewczęta boją się otworzyć, bo zawsze uważają, że nie zasługują na miłość (na pieprzenie już tak, spokojnie). Gdybym mogła, usunęłabym nadmiar tych męczących scen erotycznych i wstawiła w ich miejsce wątki, które będą miały wpływ na fabułę.
Violet i Luke odrobinę się do siebie zbliżają, przez co zaczynam ich jako parę jeszcze bardziej lubić. Cieszę się też, że nie są to postacie, które mam ochotę udusić gołymi rękami. Owszem, mają momenty, przy których przewracam oczami, ale wszystko jest w granicach znośności. To jest ich przewaga nad Callie i Kaydenem, którzy non stop mnie czymś irytowali.
Drugi tom zrobił się trochę kryminalny ze względu na obecność sprawy morderstwa, stalkingu i rozmów z detektywem. Nie narzekam na to, bo to fajny dodatek, poza tym bardzo podobają mi się tajemnice, które wychodzą pod koniec na światło dzienne, a są związane właśnie ze sprawą zabójstwa rodziców Violet – to mnie tylko przekonało, żeby zabrać się za trzeci tom ich przygód (a piąty tom ogółem), kiedy wydawnictwo Zysk i S-ka już go wyda (a mam taką nadzieję!).
W tej części jest o wiele więcej momentów, które ruszają moje serducho. Na przykład ten, kiedy Luke wyrzuca wszystko swojemu ojcu i powiedzmy, że prawie dochodzą do porozumienia. Dobrze, że chłopak wreszcie poszedł po rozum do głowy i się przełamał. Podobało mi się również czytanie pamiętnika Amy – zmarłej siostry Luke’a. To czego się dowiedział się z jego treści o własnej matce było bardzo szokujące i wręcz niewyobrażalne. Ciekawe i intrygujące były groźby w SMS-ach skierowanych do Violet – przez chwilę naprawdę nie wiedziałam kto do niej wypisuje, ale kiedy prawda wyszła na jaw, okazało się, że wcale nie byłam tym zaskoczona.
Czy drugi tom mi się podobał? Myślę, że jest porównywalny do pierwszego. Ciągle mi tu czegoś brakuje, ale cieszę się, że pod koniec w końcu dostajemy jakąś uroczą i prawdziwą scenę z Violet i Luke’iem. Liczę na to, że ostatni tom o naszych buntowniczych i ostrych bohaterach będzie zawierał wszystko, czego dotychczas mi brakowało, a będę na niego czekać z niecierpliwością.

http://zniewolone-trescia.blogspot.com/2017/07/recenzja-ksiazek-jessica-sorensen_2.html#more

Pierwsze, co zaskoczyło mnie w drugim tomie to jego objętość – 237 stron to w końcu niewielka ilość, prawda? Trochę się o to bałam, ponieważ związek Violet i Luke’a nawet nie został rozwinięty, więc jak autorka miałaby to wszystko streścić w jednej części, przy okazji dochodząc do rozwiązania problemów życiowych głównych bohaterów? Cóż, szybko znalazłam informację na temat...