„Przystanek: Calla Bryn Sturgis”

„Wilki z Calla” to jak do tej pory najbardziej emocjonująca część sagi. O ile „Czarnoksiężnik i kryształ” pochłaniał uwagę z racji formy, w jakiej podana została opowieść, o tyle V tom Mrocznej Wieży trzyma w napięciu jak sami diabli. Choć znaczna część powieści upływa na spokojnych falach narracji, rozdziały finałowe przygotowują bezpardonowo pod to, co z całą pewnością przyniosą dwa ostatnie tomy słynnego ‘magnum opus’ Kinga.

W przeciwieństwie do „Czarnoksiężnika i kryształu” oraz „Wiatru przez dziurkę od klucza” utrzymanych w baśniowej konwencji, „Wilki z Calla” to doskonała, mroczna i nieco krwawa historia, w której ponownie przenikanie się światów jest osią fabuły. Tym razem piątka dzielnych bohaterów wita w mieścinie Bryn Sturgis, by pomóc farmerom w rozwiązaniu tajemnicy Wilków, które co pokolenie terroryzuje wioskę. Ten nieplanowany przystanek w drodze ku Mrocznej Wieży zaważa jednak w znaczący sposób na przymierzu Rolanda, Eddie’go, Susannah i Jake’a (oraz Eja), ale także na losach samej budowli, do której zmierzają. I również tym razem, plejada powieściowych bohaterów ożywia fabułę. Znaczące przyjaźnie, pewna erotyczna inklinacja, zawiść, strach, wdzięczność i zdrada współtworzą wszystko to, co wydarzy się w ranczerskiej krainie i co odciśnie piętno na głównych postaciach opowieści.

Interesującym zabiegiem fabułotwórczym jest w tym przypadku metatekstowy trik, również dzięki któremu King wsączył w powieść fantasy elementy horroru. Oto spotykamy w opowieści o podróży do niewytłumaczalnych rejonów wszechświata ojca Callahana – pastora, którego świetnie pamiętamy z „Miasteczka Salem”. Dzięki retrospektywnej narracji snutej z punktu widzenia napiętnowanego pastora, ponownie wkraczamy w duszną atmosferę przeklętego Jerusalem Lot, by poznać dalsze losy przeciwnika demonicznego Barlowa. W świecie Wieży wszak wszystko jest jednym wielkim zbiegiem okoliczności (‘ka’ – jakby powiedział Roland), tak też to, co spotyka Callahana po opuszczeniu Salem w zaskakujący sposób złączy go z grupą rewolwerowców.

„Wilki z Calla” obfitują w wątki. Przeróżne. To powieść rozbudowana, wielowymiarowa (w sensie dosłownym i metaforycznym), jak zawsze doskonale przemyślana i skonstruowana tak, by zadowolić gusta naprawdę szerokiego grona odbiorców. To nie tylko opowieść o fantastycznych stworach porywających bliźnięta, robotach, żywych kaktusach i bóg wie jakich jeszcze dziwach. To także narracja o charakterze społeczno-obyczajowym – pamiętajmy, że bohaterowie na prawie miesiąc osiądą w społeczności, gdzie każdy ma swój sekret i gdzie również obowiązuje pewna hierarchia. Jak odnajdą się w niej bohaterowie? Jaką cenę przyjdzie każdemu z nich zapłacić za pomoc mieszkańcom? Obiecuję, że warto się dowiedzieć.

I znowu, King jawi się jako bezkonkurencyjny gawędziarz, częstujący humorem, zwrotami akcji i genialnym, finałowym suspensem. „Wilki z Calla” to bezsprzecznie jeden z najlepszych tomów sagi.

„Przystanek: Calla Bryn Sturgis”

„Wilki z Calla” to jak do tej pory najbardziej emocjonująca część sagi. O ile „Czarnoksiężnik i kryształ” pochłaniał uwagę z racji formy, w jakiej podana została opowieść, o tyle V tom Mrocznej Wieży trzyma w napięciu jak sami diabli. Choć znaczna część powieści upływa na spokojnych falach narracji, rozdziały finałowe przygotowują...