Prześmieszna i rozliczająca polskie ziemiaństwo z typowych przywar. Autora znam i lubię, ale przyznam, że tę sztukę przeczytałam dopiero niedawno, wobec faktu, że nasz lubelski teatr miał ją wystawiać, a ja lubię przeczytać sobie dramat, zanim obejrzę. Co do Michała Bałuckiego - komedia pełną gębą, wspaniała rozrywka (można obejrzeć wierną adaptację np. na You Tube: https://www.youtube.com/watch?v=Qj7tQGKVPxI),co do sztuki w teatrze, to byliśmy rozczarowani "nowatorskością" = zero kostiumów, zero scenografii, jakieś wstawki z innej literatury. Jakoś nam to nie podeszło. Ale samą sztukę polecam, i Teatr Telewizji też zrobił dobrą robotę.

Prześmieszna i rozliczająca polskie ziemiaństwo z typowych przywar. Autora znam i lubię, ale przyznam, że tę sztukę przeczytałam dopiero niedawno, wobec faktu, że nasz lubelski teatr miał ją wystawiać, a ja lubię przeczytać sobie dramat, zanim obejrzę. Co do Michała Bałuckiego - komedia pełną gębą, wspaniała rozrywka (można obejrzeć wierną adaptację np. na You Tube:...

Jak to się dzieje, że jedni pisarze wchodzą do kanonu, a inni, na podobnym poziomie, zostają zapomniani? Komedii Bałuckiego nie powstydziłby się Fredro czy Zapolska, a jednak większość z nas, nawet wyrobionych czytelników klasyki, niewiele o nim słyszała. A szkoda.

Utwór w tonacji farsowej, ale porusza temat ważny i oddaje poglądy pisarza. Bałucki był demokratą, sprzeciwiał się jakiemukolwiek uprzywilejowaniu szlachty, i dlatego był w kontrze do "małej stabilizacji" galicyjskich stańczyków. Wysmiewa tutaj tytułomanię i zamiłowanie do blichtru, sugerując, że trudno widzieć w zapyziałej szlachcie siłę przewodnią narodu. Są wprawdzie w tym gronie postaci rozsądne, ale w mniejszości i niejako na uboczu.

Jak to się dzieje, że jedni pisarze wchodzą do kanonu, a inni, na podobnym poziomie, zostają zapomniani? Komedii Bałuckiego nie powstydziłby się Fredro czy Zapolska, a jednak większość z nas, nawet wyrobionych czytelników klasyki, niewiele o nim słyszała. A szkoda.

Utwór w tonacji farsowej, ale porusza temat ważny i oddaje poglądy pisarza. Bałucki był demokratą,...

Do dworku Lechickich przychodzi wiadomość o przyjeździe księcia z Wiednia. Wszyscy myślą, że to właśnie do nich ma zawitać książę. W nadziei na uzyskanie protekcyi i względów księcia, zaczynają się bogate przygotowania...
Świetna. Krótki obrazek z życia podupadłej szlachty a jest on taki: wysokie mniemanie o sobie, rozrzutność, snobizm, wtręty języka francuskiego, chciwość na pieniądze, "względy" i "protekcye", obmowy, fałszywe uśmiechy, radość z nieszczęścia innych. Momentami to nie wiadomo czy śmiać się czy płakać...

Do dworku Lechickich przychodzi wiadomość o przyjeździe księcia z Wiednia. Wszyscy myślą, że to właśnie do nich ma zawitać książę. W nadziei na uzyskanie protekcyi i względów księcia, zaczynają się bogate przygotowania...
Świetna. Krótki obrazek z życia podupadłej szlachty a jest on taki: wysokie mniemanie o sobie, rozrzutność, snobizm, wtręty języka francuskiego, chciwość...

W „Ciężkich czasach” Michał Bałucki zaprasza do galicyjskiego dworku, w którym dane będzie czytelnikom/widzom spotkać całą plejadę barwnych postaci, w których autor aż do bólu skumulował typowe przywary szlacheckie. Pod sztandarem bezmiernej próżności zmieści się i rozrzutność, której potężne długi nie potrafią okiełznać, i bezzasadna chełpliwość, i fanaberie głupiutkich kobietek, których nikt w stanie nie jest zaspokoić, a przede wszystkim pretensje do bycia lepszym niż wszyscy naokoło.

Dwór pana Lechickiego jest świadkiem ciekawych rozmów i wydarzeń. Syn gospodarza chce zaprowadzać amerykańskie reformy i postawić zadłużony majątek na nogi. To nic, że jego pomysły nie są oparte na realiach, wymagają ogromnych nakładów pieniężnych, a sam Juliusz nie ma za grosz szacunku do tradycji i historii, za to każdą kwotę lekką ręką wyda, bo musi się po pańsku prezentować. Goście, którzy napływają na zebranie Banku Ratowania Szlachty to ciekawa zbieranina, w której mnie zachwyciły przede wszystkim mamuśki zapatrzone we własne latorośle.

Ale co tam chwalebne plany zakasania rękawów i wzięcia się do roboty, gdy przychodzi telegram zawiadamiający o przyjeździe księcia z Wiednia! Cały rozsądek zamiatany jest w kąt, szlachta upija się tytułem nieznanego człowieka i zatraca w „zastaw się a postaw się”.

W kontraście do szlacheckiego gestu postawiony jest pan Żuryło, który nawet pieczenie ciastek za zbytkowne uważa, bo za dużo cukru na to idzie. Na tle reszty towarzystwa jego zdroworozsądkowe podejście do oszczędzana trąci o skąpstwo i nie spotyka się ze zrozumieniem panów braci.

Zachwycił mnie ten utwór i czytałam go z przyjemnością, którą mąciła świadomość, że ludzka mentalność bardzo opornie poddaje się ewolucji. A ponieważ jedną z postaci autor obdarzył specyficzną wadą wymowy, zaczęłam szukać, czy gdzieś w „internetach” nie znajdę spektaklu. Ostatecznie trafiłam tylko na słuchowisko Teatru Polskiego Radia: https://www.youtube.com/watch?v=uC0ZLRy-qQg. Serdecznie polecam „Ciężkie czasy” i do czytania, i do słuchania.

W „Ciężkich czasach” Michał Bałucki zaprasza do galicyjskiego dworku, w którym dane będzie czytelnikom/widzom spotkać całą plejadę barwnych postaci, w których autor aż do bólu skumulował typowe przywary szlacheckie. Pod sztandarem bezmiernej próżności zmieści się i rozrzutność, której potężne długi nie potrafią okiełznać, i bezzasadna chełpliwość, i fanaberie głupiutkich...

Bardzo fajna komedyjka o przywarach polskiej szlachty. Zastaw się a postaw się bo wpływowi goście jadą! Byle wypłynąć! Polecam na poprawę humoru. Dostępna na wolne lektury

Bardzo fajna komedyjka o przywarach polskiej szlachty. Zastaw się a postaw się bo wpływowi goście jadą! Byle wypłynąć! Polecam na poprawę humoru. Dostępna na wolne lektury