No skoro Netflix zrobił serial, to chyba oczywistym było to, że czas przypomnieć sobie przygody rudowłosej Ani Shirley. Bo jak Netflix robi, to musi być dobrze. Zawsze. No dobra, prawie zawsze.
Ostatnio czytałam Anię gdzieś mniej więcej wtedy, gdy tusz do rzęs należał do przedmiotów zakazanych, a zmartwieniem dnia codziennego był brak lodów Zapp w spożywczaku, albo flak w rowerze. Czyli wieki temu.
I wiecie co? Dobrze, bo z ręką na sercu przyznaję, że już zapomniałam co się w tej Ani działo. Pamiętam oczywiście zielone włosy, Dianę i jezioro lśniących wód, ale tyle przygód Ani wyparowało mi z głowy, że czytanie ich od nowa przyniosło mi baaaardzo dużo radości.
I muszę przyznać, że ktokolwiek, kto ma przed sobą perspektywę zamknięcia jakiegoś rozdziału w swoim dorosłym życiu, czy to jak w moim przypadku koniec studiów, zmiana pracy czy inne codzienne sprawy, może śmiało sobie tę książkę przypomnieć, bo zawiera ona pewne prawdy życiowe, których dziecko nie jest w stanie dostrzec.
Ania jest uniwersalna pod tym względem, że rozprawia w nieco dziecięcy sposób o problemach, z którymi dzieci się spotykają, a nie potrafią sobie z nimi poradzić. Zmiana środowiska, brak akceptacji dla swojego wyglądu, zazdrość, wybuchowość. Ania nauczyła mnie radzić sobie z takimi właśnie, teraz żadnymi, problemami. I te prawny mogę też przełożyć na swoje dorosłe życie. Fajna jest ta perspektywa, że słońce zajdzie i wstanie mimo wszystko, a życie jest piękne.
Podoba mi się to, więc bez wyrzutów sumienia powtórzę sobie też kolejne tomy przygód Ani. Warto, dla tego spokoju i radości, który te książki przynoszą, z pewnością warto.

No skoro Netflix zrobił serial, to chyba oczywistym było to, że czas przypomnieć sobie przygody rudowłosej Ani Shirley. Bo jak Netflix robi, to musi być dobrze. Zawsze. No dobra, prawie zawsze.
Ostatnio czytałam Anię gdzieś mniej więcej wtedy, gdy tusz do rzęs należał do przedmiotów zakazanych, a zmartwieniem dnia codziennego był brak lodów Zapp w spożywczaku, albo flak w...