OBAWY vs RZECZYWISTOŚĆ, CZYLI SŁOWO NA TEMAT AKCJI
Początkowo miałam obawy. Wcale nie te dotyczące tła na jakie postawił autor książki, bo zdaję sobie sprawę z tego, że sama Tunezja okazuje się tematem wdzięcznym do przedyskutowania. Otóż przez jakiś czas akcja ogranicza się tutaj do napięć panujących pomiędzy bohaterami, do słownych przepychanek, które tak naprawdę do niczego szczególnego nie prowadzą. I już myślałam, że Przemek Corso postanowił zmienić ogólną koncepcję serii, że tym razem postawił na wątek śledztwa, który przysłoni piękny obraz polskiego Indiany Jonesa. A jednak potem nadchodzi wielkie bum i od momentu pewnego porwania historia zmienia swój kierunek. Zdecydowanie pozytywnie, z wykopaliskami i ogromnym niebezpieczeństwem na czele.

ROBERT AWANTURNIK
Robert, główny bohater serii, nie zmienia się nic a nic. Dalej odważny, pchający się tam, gdzie inni nie postawili by nawet jednego kroku. Choć chwilami sprawia wrażenie starającego się okiełznać swoje zapędy awanturnika, tak naprawdę nie stara się wcale. To jest właśnie Karcz, którego lubię. Człowiek, u boku którego zawsze wydarzy się coś głośnego i wartego uwagi. W tej części na scenie dość często pojawiają się także kobiety, starająca się utrzymywać przykładne relacje rodzinne Justyna oraz Zuza, przedstawicielka młodego pokolenia, która śmieszy dobitną szczerością. I można byłoby powiedzieć, że dzięki nim „Miasto z gliny” nabiera ledwie dostrzegalnego charteru powieści o miłości. Czy jednak aby na pewno? Bardzo niejasna, choć wciąż pozostająca w grze relacja głównego bohatera ze sporo młodszą koleżanką wciąż mnie nurtuje i mam nadzieję, że jeszcze mnie zaskoczy.

NOWE POMYSŁY
Kolejny dobry pomysł autora, choć tym razem nie z polską ziemią w tle, to przecież skupiony na ponadprzeciętnych Polakach. W serii z Mustangiem podoba mi się to, że każda książka oferuje coś innego, a przygody głównego bohatera nie są tworzone na jedno kopyto. Jest dynamicznie, ciekawie i z żywiołowymi postaciami. Choć przez kilkadziesiąt pierwszych stron miałam pewne obawy i mogłabym Przemkowi Corso zarzucić mały przestój, dalsza część nadrobiła wszystkie braki.

PODSUMOWANIE
„Miasto z gliny” to trzecia, ale nie ostatnia część serii, której sam Wojciech Cejrowski oddał słowny hołd. Książka z wielką przygodą, gratka dla poszukiwaczy bohaterów balansujących na granicy przestępczości. Może nieszczególnie wiarygodna, choć oczywiście wyzbyta fantastycznych elementów, jednak bez dwóch zdań porywająca w wir emocjonującej, wartkiej akcji. Jeżeli jesteście jednymi z tych, którzy wciąż potrafią się przyznać do dziecięcych marzeń o poszukiwaniu skarbów, może się Wam spodobać. Ja po kolejne części sięgnę na pewno.

Więcej na: http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2017/04/miasto-z-gliny-przemek-corso-polski.html#more

OBAWY vs RZECZYWISTOŚĆ, CZYLI SŁOWO NA TEMAT AKCJI
Początkowo miałam obawy. Wcale nie te dotyczące tła na jakie postawił autor książki, bo zdaję sobie sprawę z tego, że sama Tunezja okazuje się tematem wdzięcznym do przedyskutowania. Otóż przez jakiś czas akcja ogranicza się tutaj do napięć panujących pomiędzy bohaterami, do słownych przepychanek, które tak naprawdę do...