Pierwszy raz żałobę przeżywamy bardzo wcześnie. Musimy przeboleć koniec karmienia piersią albo odebranie ukochanego smoczka. Uczymy się jej przez całe życie, a jednak kiedy przychodzi kolejna strata, znów wpadamy w otchłań albo budujemy wokół siebie szczelny mur.
"To zdarzyło sie tutaj" to minipowieść Raiji Siekkinen, fińskiej pisarki, po raz pierwszy przetłumaczona na jakikolwiek język słowiański, a w Polsce dostępna dzięki trwającej do niedawna akcji "Fińska literatura" w wykonaniu BookRage (obecnie ArtRage).
Książka opowiada o dwojgu ludzi, kobiecie i mężczyźnie, z których każde dźwiga swój żałobny bagaż. Stopniowo dowiadujemy się, kogo stracili i w jakich okolicznościach, ale nie ma tu fabuły, dochodzenia do rozwiązania skomplikowanych zagadek, a faktyczne wydarzenia obecne i te przywoływane z przeszłości są jedynie pretekstem do nakłonienia czytelnika do zastanawiania się nad emocjami postaci i ścieżkami, po jakich wędrują myśli bohaterki i odwiedzającego ją pośrednika sprzedaży nieruchomości.
Cała książka to właściwie jeden długi opis, ale myliłby się ten, który z góry założyłby, że to tekst nudny, coś jak wynurzenia Orzeszkowej o przyrodzie (pisząca te słowa uwielbia "Nad Niemnem" i nie bardzo sobie wyobraża niechęć do jej opisów natury, ale podobno są tacy ludzie). Każda garść żwiru i każdy termos z kawą mają tu swoje znaczenie i opowiadają nam wiele o jedynych ludziach w tej powieści.
Zaczyna się w czasie wiosennych roztopów, najbrzydszej chyba, ale budzącej najwięcej nadziei pory roku. I faktycznie - może to ta nadzieja pcha bohaterów ku zmianie?
To nie jest książka do szybkiego czytania. Trzeba zamykać ją (czytnik na przykład) i zastanawiać się. I zajrzeć sobie do środka.

...A na koniec przeczytać, że autorka zginęła w 2004 roku w pożarze swojego domu. I że nie napisze nic więcej. I odbyć taką mini żałobę.

Pierwszy raz żałobę przeżywamy bardzo wcześnie. Musimy przeboleć koniec karmienia piersią albo odebranie ukochanego smoczka. Uczymy się jej przez całe życie, a jednak kiedy przychodzi kolejna strata, znów wpadamy w otchłań albo budujemy wokół siebie szczelny mur.
"To zdarzyło sie tutaj" to minipowieść Raiji Siekkinen, fińskiej pisarki, po raz pierwszy przetłumaczona na...

Bardzo mi się podobała ta opowieść. Była smutna, chłodna i wilgotna,przesiąknięta zapachem dawno nieprzewietrzonego i opuszczonego domu, ale jednak piękna. Przywiodła mi na myśl mój rodzinny dom dawno opuszczony, już sprzedany i nieistniejący, ale wciąż obecny w zakamarkach pamięci. Poczułam znowu tę tęsknotę i smutek, które często mi towarzyszyły w minionych dniach, szczególnie na wiosnę, kiedy topnieją śniegi. Znowu przemierzałam drogę ze szkoły w przemoczonych butach, po rozmiękłym błocie, znowu okrywałam się chłodną, jakby lekko wilgotną kołdrą i znowu przenikał mnie ten chłód. Powróciły wspomnienia.
Takie to wspomnienia przywołał we mnie ta książka. Będę na pewno do niej wracać.

Bardzo mi się podobała ta opowieść. Była smutna, chłodna i wilgotna,przesiąknięta zapachem dawno nieprzewietrzonego i opuszczonego domu, ale jednak piękna. Przywiodła mi na myśl mój rodzinny dom dawno opuszczony, już sprzedany i nieistniejący, ale wciąż obecny w zakamarkach pamięci. Poczułam znowu tę tęsknotę i smutek, które często mi towarzyszyły w minionych dniach,...

Melancholijna opowieść o stracie, samotności, przemijaniu. O niewykorzystanych szansach. Na płaszczyźnie zdarzeń niewiele się dzieje, mimo to czyta się szybko i bez znużenia. Godna polecenia dla chwili refleksji.

Melancholijna opowieść o stracie, samotności, przemijaniu. O niewykorzystanych szansach. Na płaszczyźnie zdarzeń niewiele się dzieje, mimo to czyta się szybko i bez znużenia. Godna polecenia dla chwili refleksji.