Ciekawy pomysł na kryminał, rozbudowane wątki są jednak równocześnie i zaletą i wadą. Czułam tak, jakby autorka chciała czytelnikowi przekazać za dużo więc zrobiła to po łebkach. I niby powieść mi się podobała, ale chętnie odkładałam ją, aby odpocząć. Jak zawsze u Läckberg irytowała mnie Erika, każdy fragment z jej udziałem czytałam zaciskając zęby. Poza tym mam autorce za złe zmiany w charakterystyce postaci- wszechwiedzący narrator przedstawia postać w jeden sposób, by za kilka rozdziałów zmienić ją w kogoś zupełnie innego. Wyjaśnienie niby mnie usatysfakcjonowało, chociaż też nie do końca, chyba nadmiar wątków zaciemnił obraz, sprawił, że końcówka wydała mi się zbyt wydumana. No i śledztwo, które w większości ukryte przed czytelnikiem, ujawnia szczegóły wyskakujące jak diabeł z pudełka. Lubię Läckberg, ale z tomu na tom coraz bardziej uważam, że jej powieści zyskały by na solidniejszym dopracowaniu. „Pogromcę lwów" polecam jak najbardziej, tytułu najlepszego kryminału jednak nie przyznaję.

Ciekawy pomysł na kryminał, rozbudowane wątki są jednak równocześnie i zaletą i wadą. Czułam tak, jakby autorka chciała czytelnikowi przekazać za dużo więc zrobiła to po łebkach. I niby powieść mi się podobała, ale chętnie odkładałam ją, aby odpocząć. Jak zawsze u Läckberg irytowała mnie Erika, każdy fragment z jej udziałem czytałam zaciskając zęby. Poza tym mam autorce za...