Na tej książce (i jej drugim tomie) uczyłem się polskiego rocka (wcześniej w zasadzie uznawałem tylko rock anglosaski). Ale nie tylko. Styl pisania Autora uczył mnie pisania recenzji, a nade wszystko myślenia o muzyce i przeżywania muzyki. Więc od czasu do czasu sięgam po tę pozycję i czytam od deski do deski. I do dziś nie mogę się nadziwić, jak może mieć ona układ encyklopedyczny i równocześnie wciągać jak wspaniała powieść. O wspaniałej muzyce. Napisana przez wspaniałego Autora. Dziękuję.

Na tej książce (i jej drugim tomie) uczyłem się polskiego rocka (wcześniej w zasadzie uznawałem tylko rock anglosaski). Ale nie tylko. Styl pisania Autora uczył mnie pisania recenzji, a nade wszystko myślenia o muzyce i przeżywania muzyki. Więc od czasu do czasu sięgam po tę pozycję i czytam od deski do deski. I do dziś nie mogę się nadziwić, jak może mieć ona układ...

To pozycja w zasadzie już archiwalna i muzealna. Jako taka jest ciekawa. Dokumentuje pewien styl pisania o muzyce, który czasem jeszcze można odnaleźć w pismach czy blogach muzycznych, ale generalnie - może poza "Tylko/Teraz Rockiem" - nieobecnym. Wiesław Królikowski podjął się dość karkołomnego, i to już w momencie pisania (czyli w latach 90.) , zadania. Postanowił mianowicie opisać wszystkie płyty z polskim rockiem. Dziś mam internetowe bazy płyt, również wg gatunków, czasem również z delikatnymi ocenami, ale autorzy nie mają czasu ani możliwości tropienia muzycznych tropów. Królikowski ma i to z premedytacją robi, chociaż czasem intuicja go zawodzi (np. gdy zupełnie niemal ignoruje płytę "1991" Izraela, która - jak dziś wiemy - stylistycznie wyprzedzała swój czas).

Wybór wykonawców i płyt ogólnie bywa dyskusyjny. Dlaczego w zestawie nie znalazł się Lombard, a są zabytki pre-rocka w rodzaju Homo Homini albo w zasadzie elektroniczny Marek Biliński? W dodatku wielu wykonawców reprezentuje w zasadzie czysty pop, naciągany przez Królikowskiego do miana pop-rocka.

Jeszcze innym problemem jest podejście do sceny hc/punk, nazywanej zbiorczo "podziemną. W wielu wypadkach autor jest bezradny wobec płyt Kobong, Ewa Braun, Apatia czy Homomilitia - szuka muzycznych tropów, analizuje teksty, ale w gruncie rzeczy raczej nie rozumie fenomenu i wszystko wrzuca do jednego worka z "mocna muzyką rockową". Gdy pada hasło hardcore nie ma na myśli np. Cro-Mags czy szybki punk, a raczej metal-rapowe ciężary, które ewoluowały w rap-core i nu-metal.

Co paradoksalne mimo pewnej aury "niedziejszości" czyta się tę książkę pasjonująco i chce się słuchać tych płyt. Dzięki np. youtube`owi jest to możliwe i warto to zrobić. jak również na własną rękę uzupełnić poszukiwania Królikowskiego.

POCZYTAJ:
https://www.terazmuzyka.pl/ - strona pisma, które Królikowski był przez wiele lat wice-naczelnym

https://wieslawkrolikowski.blogspot.com/ blog autora, poświęcony oczywiście muzyce rockowej

To pozycja w zasadzie już archiwalna i muzealna. Jako taka jest ciekawa. Dokumentuje pewien styl pisania o muzyce, który czasem jeszcze można odnaleźć w pismach czy blogach muzycznych, ale generalnie - może poza "Tylko/Teraz Rockiem" - nieobecnym. Wiesław Królikowski podjął się dość karkołomnego, i to już w momencie pisania (czyli w latach 90.) , zadania. Postanowił...

Świetny przewodnik po polskim rocku. Omówienie wszystkich płyt wydanych w naszym kraju - wnikliwe, ciekawe, bez taryfy ulgowej. I mnóstwo informacji encyklopedycznych. Ale czyta się niemal jak powieść.

Świetny przewodnik po polskim rocku. Omówienie wszystkich płyt wydanych w naszym kraju - wnikliwe, ciekawe, bez taryfy ulgowej. I mnóstwo informacji encyklopedycznych. Ale czyta się niemal jak powieść.