Muszę przyznać, że mam mieszanie uczucia wobec „Czarodziejki”. Początkowo, bezpośrednio po dobrnięciu do ostatniej kropki, wystawiłam jej wyższą ocenę, po namyśle trochę ją obniżyłam.
Książkę czytało się szybko i lekko, opowiadania historia wciągała (chociaż miejscami się trochę dłużyła). Niestety wszystko popsuło zakończenie.

AKCJA. Akcja skupia się na środowisku trójmiejskich artystów, skupionych wokół grupy nazwanej „Klucz”. Z tą grupą wiąże się zagadka, atakująca głównych bohaterów, początkowo niczego nieświadomych, ze wszystkich stron. Odkrywają oni powoli kolejne fragmenty układanki.
Narracja prowadzona jest głównie przez 3 główne bohaterki (o nich niżej), które opowiadają zarówno o życiu bieżącym, jak i wspominają przeszłość.
Według mnie akcja prowadzona jest bardzo niespójnie, przeplatające się fragmenty teraźniejszości i przeszłości są niespójne, czytelnik tak naprawdę nie ma możliwości samemu odkryć zagadki.

BOHATEROWIE. Akcja powieści skupia się na trzech kobietach, które zostają współlokatorkami. Dwie z nich, absolwentki ASP, znają się i mieszkają ze sobą od dawna. Pewnego dnia dołącza do nich ta trzecia – tajemnicza Helena. Początkowo Patrycja i Marta próbują się z nią zaprzyjaźnić, wciągnąć w swoje sprawy i życie codzienne, jednak Helena wcale nie ma na to ochoty.
Szczerze, to chyba nie lubię żadnego z bohaterów. Początkowo wszystkie trzy główne bohaterki wzbudzały we mnie ciepłe uczucia, jednak z biegiem kolejnych przeczytanych stron, było coraz gorzej.
Denerwowała mnie Helena, jej egoizm i zapatrzenie w siebie. Dla mnie to typowa, skupiona na sobie zimna s***, potrafiąca dla kaprysu rozpieprzyć komuś życie (i wciąż powielająca ten schemat). Nie mam dla niej grama współczucia, bez względu na to co ją spotkało (chociaż, po zastanowieniu, Helena – dla mnie naczelny czarny charakter tej książki – wyszła z wszystkich perypetii właściwie bez szwanku…).
Marta – nieśmiała artystka. Zapowiadała się naprawdę nieźle, później coś się z nią stało złego. I nie, nie przekonała mnie jej (UWAGA! MOŻLIWY SPOILER) domniemana/urojona choroba psychiczna, odziedziczona po matce. Takie jakieś niejasne i chaotyczne było to wszystko, co dotyczyło Marty. Irytowała swoim wiecznym roztrzęsieniem i niezdecydowaniem.
Patrycja – ona jedyna była do zniesienia. Wydawała mi się początkowo sympatyczna i pełna życia, później trochę zaczęła razić jej naiwność.
Dawid – miałam ochotę od początku kopnąć go w tyłek.

ZAKOŃCZENIE. Zdecydowanie najsłabsza część książki. Według mnie – jest z d*** wzięte. I tu nie chodzi o to, że intryga jest tak misternie skonstruowana, że czytelnik niczego się nie domyśla. Po prostu, jest wzięte z powietrza. I nie podobało mi się.

Muszę przyznać, że mam mieszanie uczucia wobec „Czarodziejki”. Początkowo, bezpośrednio po dobrnięciu do ostatniej kropki, wystawiłam jej wyższą ocenę, po namyśle trochę ją obniżyłam.
Książkę czytało się szybko i lekko, opowiadania historia wciągała (chociaż miejscami się trochę dłużyła). Niestety wszystko popsuło zakończenie.

AKCJA. Akcja skupia się na środowisku...