Jestem albo za stary, albo za głupi na tego typu opowieści.

Początek nie zapowiadał rozczarowania.
Nowa lokatorka wprowadzająca się do dwóch wspólnie mieszkających kobiet wydaje się postacią dość tajemniczą i intrygującą.
Kim naprawdę jest i czemu tak dziwacznie się zachowuje ?

Niestety, im dalej w las, tym gorzej.

Fabuła grzęźnie w jakichś dziwacznych wspomnieniach, dziwacznych związkach, kompletnie wydumanych sytuacjach.
Można wziąć poprawkę na 'artystyczne dusze' bohaterek i bohaterów powieści, ale w niczym nie ułatwia to zrozumienia ich zachowań.

Gdzieś w tle pojawiają się wspomnienia o zagadkowym wypadku w Paryżu, który miał rzutować na wszystkie późniejsze wydarzenia, ale, moim zdaniem, można to było przedstawić w bardziej sensowny sposób.

Czy polecam ? Przeczytajcie sami (albo lepiej nie).

4/10.

Jestem albo za stary, albo za głupi na tego typu opowieści.

Początek nie zapowiadał rozczarowania.
Nowa lokatorka wprowadzająca się do dwóch wspólnie mieszkających kobiet wydaje się postacią dość tajemniczą i intrygującą.
Kim naprawdę jest i czemu tak dziwacznie się zachowuje ?

Niestety, im dalej w las, tym gorzej.

Fabuła grzęźnie w jakichś dziwacznych wspomnieniach,...

Co ma piernik (tytuł) do wiatraka (fabuła tej książki) Nie polecam beznadziejna

Co ma piernik (tytuł) do wiatraka (fabuła tej książki) Nie polecam beznadziejna

Brak głównego bohatera próbują rekompensować trzy kobiety, związane ze sobą, z sztuką i uwikłane w mroczną tajemnicę. Moim zdaniem jednak nie wyszło to do końca na dobre tej opowieści. Wiele ciekawych wątków zamiast porywać akcją są przegadane. Plusem tego jest wręcz poetyckość narracji i tajemniczość opisywanej Wyspy. Wyspy której każdy z nas szuka i oczekuje że znajdzie. Trochę na siłę wstawionych życiowych prawd, ale obok tego fajny portret psychologiczny, różnorodny różnorodnością bohaterów. Niby kryminalny wątek, ale daleko mu do sensacyjnego, mam bardzo mieszane uczucia mimo rewelacyjnie lekkiego pióra autorki.

Brak głównego bohatera próbują rekompensować trzy kobiety, związane ze sobą, z sztuką i uwikłane w mroczną tajemnicę. Moim zdaniem jednak nie wyszło to do końca na dobre tej opowieści. Wiele ciekawych wątków zamiast porywać akcją są przegadane. Plusem tego jest wręcz poetyckość narracji i tajemniczość opisywanej Wyspy. Wyspy której każdy z nas szuka i oczekuje że znajdzie....

Jest to najsłabsza książka pani Wardy. Chaotyczna, rwana, momentami po prostu nudna. Z trudem dobrnęłam do końca. Kto był tytułową czarodziejką - nie wiem.

Jest to najsłabsza książka pani Wardy. Chaotyczna, rwana, momentami po prostu nudna. Z trudem dobrnęłam do końca. Kto był tytułową czarodziejką - nie wiem.

Cieszę się, że nie sprawdziłam opinii o tej książce, bo pewnie bym po nią nie sięgnęła, a byłaby to wielka strata. Książka nie jest lekką, romantyczną ani tym bardziej zabawną historią o miłości, jak sugeruje okładka. Wielbiciele powieści pań Witkiewicz czy Michalak będą rozczarowani.Ta książka jest mroczną, smutną historią o złu tkwiacym w człowieku, sile namiętności i egoizmu, które niszczą i paradoksalnie dają ukojenie. Podobały mi się refleksje na temat wspomnień, roli domu rodzinnego w kształtowaniu naszej samoświadomości, podobała mi się mistrzowska kompozycja, która chaotycznie i powoli prowadzi nas do prawdy o bohaterach. Wątki zbrodni, śmierci i tajemnice z tym związane wydają się mniej znaczace niż portrety psychologiczne, z których najważniejszy i zarazem najbardziej przerażający to famme fatale w stylu Poganki Zmichowskiej. Polecam

Cieszę się, że nie sprawdziłam opinii o tej książce, bo pewnie bym po nią nie sięgnęła, a byłaby to wielka strata. Książka nie jest lekką, romantyczną ani tym bardziej zabawną historią o miłości, jak sugeruje okładka. Wielbiciele powieści pań Witkiewicz czy Michalak będą rozczarowani.Ta książka jest mroczną, smutną historią o złu tkwiacym w człowieku, sile namiętności i...

Dziwna powieść, tzn. narracja mi się podobała, zamotana intryga też, ale może jestem mało bystra, bo po przeczytaniu nie wiem kto zabił Michała? Bo samobójstwo to raczej nie było. Czy to Dawid i Helena? Nie natrafiłam na żaden trop i trochę mnie to zirytowało. Nie musi być "kawa na ławę", ale jakieś wskazówki do wątku, który co rusz się przewija jednak by się przydały. .
Uważam jednak, że niektóre zakręcone (psychodeliczne?) opisy czy wracanie wciąż do tej samej kwestii (np. relacje Heleny i jej matki) to jednak takie trochę "lanie wody", do mnie nie trafiły niestety, zaczęły przynudzać. Myślę, że książka nic by nie straciła gdyby była o 50 stron krótsza.
Mam jeszcze drugą książkę tej autorki do przeczytania ("Ominąć Paryż") i mam nadzieję, że będzie lepsza.
"Czarodziejce" stawiam ocenę 6 za narrację, za język, za fajne postacie i za wyjaśnienie śmierci Francuzki, bo na to czekałam.

(2010)

Dziwna powieść, tzn. narracja mi się podobała, zamotana intryga też, ale może jestem mało bystra, bo po przeczytaniu nie wiem kto zabił Michała? Bo samobójstwo to raczej nie było. Czy to Dawid i Helena? Nie natrafiłam na żaden trop i trochę mnie to zirytowało. Nie musi być "kawa na ławę", ale jakieś wskazówki do wątku, który co rusz się przewija jednak by się przydały....

Moja rada brzmi: nie sięgajcie po tę książkę, nie warto tracić na nią kilku godzin życia. Nie ma w niej nic z tego, co obiecywał opis na okładce: ani nie jest elektryzująca, nie jest pełna zaskakujących zwrotów akcji, nie ma w niej nic przerażającego ani romantycznego, nie ma magii i pasji. Jest za to melancholia, smutek, beznadzieja, chore rojenia... Czytanie wlekło się i pod koniec byłam już psychicznie zmęczona. Autorka miała jakiś pomysł na fabułę (grupa przyjaciół związana straszną tajemnicą),ale nie umiała go sensownie rozwinąć. Okładka zupełnie niepasująca do treści powieści. Całości nie polecam; po prostu koszmar.

Moja rada brzmi: nie sięgajcie po tę książkę, nie warto tracić na nią kilku godzin życia. Nie ma w niej nic z tego, co obiecywał opis na okładce: ani nie jest elektryzująca, nie jest pełna zaskakujących zwrotów akcji, nie ma w niej nic przerażającego ani romantycznego, nie ma magii i pasji. Jest za to melancholia, smutek, beznadzieja, chore rojenia... Czytanie wlekło się i...

Dwóch rzeczy nie mogę zrozumieć: o co chodzi z tytułem tej książki i jak można pozwolić na dobór tak niepasującej do treści okładki?...

W "Czarodziejce" pojawia się sporo wątków, znanych z innych książek pani Wardy: tajemnicze zniknięcie, kłopoty z pamięcią, choroba psychiczna, artystyczne środowisko. Trochę tak, jakby jednym i tym samym zestawem klocków budowała ona coraz to inne konstrukcje. Jest ok, dopóki kolejne książki można od siebie odróżnić, ale pozostaje jednak jakiś osad powtarzalności i poczucie, że "to już było"...

Ciekawy jest pomysł tej powieści: tajemnica, która rozwala grupę przyjaciół, tragedia sprzed lat, zepchnięta w mroki podświadomości, poczucie zagrożenia, jakaś groźba, która nie wiadomo do końca, czy jest wpływem sił paranormalnych, czy zaczątkiem choroby psychicznej. Ale z poukładaniem tego w sensowną opowieść już trochę gorzej. Pewne wątki pojawiają się nie wiadomo po co, inne są w irytujący sposób niedopowiedziane. Samo zakończenie też pozostawia dużo do życzenia - jakby znowu autorka nie wiedziała, jak wybrnąć z wymyślonej historii. No i trochę razi styl wypowiedzi, trochę jakby pisała to nastolatka - takie przynajmniej było moje odczucie.

Cóż, mam nadzieję, że przy kolejnych książkach do głosu dojdzie doświadczenie i będzie tylko lepiej. W każdym razie jeszcze dam tej autorce kilka szans ;)

Dwóch rzeczy nie mogę zrozumieć: o co chodzi z tytułem tej książki i jak można pozwolić na dobór tak niepasującej do treści okładki?...

W "Czarodziejce" pojawia się sporo wątków, znanych z innych książek pani Wardy: tajemnicze zniknięcie, kłopoty z pamięcią, choroba psychiczna, artystyczne środowisko. Trochę tak, jakby jednym i tym samym zestawem klocków budowała ona coraz...

Pierwsza książka, którą przeczytałam tej autorki miała tytuł "Ominąć Paryż". Jakoś mało mnie przekonała... Dałam autorce drugą szansę i sięgnęłam po Czarodziejkę. Po kolejną książkę nie sięgnę na pewno.

Pierwsza książka, którą przeczytałam tej autorki miała tytuł "Ominąć Paryż". Jakoś mało mnie przekonała... Dałam autorce drugą szansę i sięgnęłam po Czarodziejkę. Po kolejną książkę nie sięgnę na pewno.

Ciężko mi było przebrnąć przez tę książkę. w sumie to nie potrafię napisać z jakiego powodu. Chyba zabrakło tempa w tej powieści. Wydawało mi się ciągle, że autorce chodziło o to żeby czytelnik wraz z Patrycją i Martą nie lubił Heleny, ale ja nie umiałam jej znielubić. TO samo dotyczy Dawida czy Mariusza. Ciągle czekałam na rozwiązanie zagadki, a mój stosunek do postaci był obojętny.
Okładka kompletnie nie pasuje do treści. Mąż i mama pytali mnie "co ty czytasz?" - wygląda jak pozycja dla nastolatek. Ktoś w wydawnictwie nie zadał sobie zbyt wiele trudu. Tytuł też moim zdaniem nie jest trafiony.

Ciężko mi było przebrnąć przez tę książkę. w sumie to nie potrafię napisać z jakiego powodu. Chyba zabrakło tempa w tej powieści. Wydawało mi się ciągle, że autorce chodziło o to żeby czytelnik wraz z Patrycją i Martą nie lubił Heleny, ale ja nie umiałam jej znielubić. TO samo dotyczy Dawida czy Mariusza. Ciągle czekałam na rozwiązanie zagadki, a mój stosunek do postaci był...