Akcja książki toczy się bardzo szybko, co ma swoje plusy i minusy. Tempo powoduje czytanie książki z zapartym tchem, wywołuje zaciekawienie tym, co zdarzy się za moment, jednak przez to nie możemy do końca poznać wszystkich postaci. Wybraniec – jedna z najważniejszych postaci w książce cały czas była mi obojętna i miałem wrażenie, że tak naprawdę nic nie znaczy. Początek książki przeczytałem, zainteresowany wszystkim, co się wydarzyło. Kiedy Simia była zmuszona uciekać z Rosem przed Zrimami, później przenieść się do Domry, byłem troszeczkę zdezorientowany, nie mogłem wyobrazić sobie krainy, a pod koniec książki, gdy Ros teleportował ją do nestora, albo nestora do niej, miałem mętlik w głowie, nie wiedziałem w jakim miejscu rozgrywa się scena. Jedynymi elementami fantastyki są umiejętności ludzi, którzy mieszkają w Hesafenorze, jednak na tym koniec. Wiemy tylko tyle, że opiekun Simii potrafi się teleportować, ona sama gromadzi energię i wypuszcza ją w postaci fali niszczących wszystko na swojej drodze, a Zrimy rzucać kulami energii i zmieniać się w cienie.

Podobała mi się postać Simii, która, moim zdaniem, świetnie radziła sobie z narzuconym brzemieniem. Poprzez swoje wzloty i upadki stała się dla mnie realistyczna. Podobały mi się wyzwania, które zostały przed nią postawione: postać dręcząca ją we śnie, okłamywanie wszystkich dookoła. Cechą, która strasznie mnie w niej irytowała było traktowanie wszystkich, jakby coś jej zrobili. Poza realizm wyszedł wątek miłosny. Dziewczyna jest strasznie naiwna, skoro potrafi z powrotem obudzić w sobie uczucia do kogoś, kto opuścił ją, gdy była bita przez ojca i potrzebowała ochrony. Co prawda wytyka mu to kilkakrotnie, ale wybaczenie tego przychodzi zdecydowanie zbyt łatwo. Sama nie jest do końca pewna, czego chce. Kocha Rosa i pozwala mu się do siebie zbliżyć, ale gdy on pyta, czy chce z nim być, odpowiada, że nie chce mu stać na przeszkodzie do spełniania marzeń.

Prawidłowo przedstawiona jest reakcja ludzi bojących się o siebie, bliskich i przyszłość. Chcą oddać Simię w zamian za bezpieczeństwo. Także za element młodzieżowy, czyli zazdrość jednej z Domris o przystojnego strażnika, kłótnie, a w końcowym efekcie zgoda powieść ma ode mnie plusa. Dynamika jak najbardziej pozytywna, nie nudziłem się czytając książkę, a Dominika Olbrych w ładny sposób opisała różne miejsca, postacie, które moja wyobraźnia potrafiła zobrazować. Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie, naprawdę nie spodziewałem się czegoś takiego. Autorka jest bardzo zdolna i myślę, że w przyszłości napisze wiele wspaniałych dzieł.

Akcja książki toczy się bardzo szybko, co ma swoje plusy i minusy. Tempo powoduje czytanie książki z zapartym tchem, wywołuje zaciekawienie tym, co zdarzy się za moment, jednak przez to nie możemy do końca poznać wszystkich postaci. Wybraniec – jedna z najważniejszych postaci w książce cały czas była mi obojętna i miałem wrażenie, że tak naprawdę nic nie znaczy. Początek...