Po powieść "Sejsmiczna pogoda" sięgnęłam z dwóch powodów: miałam ochotę przeczytać coś z dziedziny ogólnie pojętej fantastyki, poza tym to piękna cegła licząca ponad sześćset stron.

Fantastyka to niesamowita dziedzina, w której kluczową rolą stanowi wyobraźnia autora. Nie ma granic, wytycznych, limitu. Tworzysz, co chcesz i nie musisz bazować na zasadach logiki. Logikę tworzysz sam.
A tu mamy prawdziwy miszmasz. Dionizos, Święty Graal i błotni ludzie. Łacińskie wskazówki i pojęcia z jeszcze innego języka (możliwe, że to wymysł autora). Pomysł na stworzenie takiego świata był ciekawy, ale dla mnie zbyt chaotyczny.

Nie posiadam informacji o ekranizacji tej powieści, ale jeśli jest lub kiedykolwiek zostanie nakręcony film na podstawie tej książki, to z pewnością go obejrzę, ze względu na postać, jaką jest Janis Cordelia Plumtree. A właściwie z ciekawości, jak aktorka zaprezentuje tak złożoną osobowość.

Były momenty, że miałam ochotę odłożyć książkę na bok i dać sobie spokój, ale fakt, że byłam już po czterystu stronach spowodował, że zdobyłam siły na kontunuowanie czytania. Nic mnie nie zaskoczyło, do finału dotrwałam tylko z ciekawości, jak właściwie ta historia się zakończy. Szału nie ma, nie urywa żadnych części ciała.

Po powieść "Sejsmiczna pogoda" sięgnęłam z dwóch powodów: miałam ochotę przeczytać coś z dziedziny ogólnie pojętej fantastyki, poza tym to piękna cegła licząca ponad sześćset stron.

Fantastyka to niesamowita dziedzina, w której kluczową rolą stanowi wyobraźnia autora. Nie ma granic, wytycznych, limitu. Tworzysz, co chcesz i nie musisz bazować na zasadach logiki. Logikę...