Autorzy w formie bardzo przystępnego dialogu (zdominowanego przez Ferry'ego) ukazują jak kształtowała się zachodnia myśl filozoficzna na przestrzeni dziejów, w różnych szkołach filozoficznych.

Nie prezentują oni tak leksykalnego podejścia do tematu jak np. Tatarkiewicz w swojej „Historii filozofii”, jednak udaje im się przedstawić zarys tego co najistotniejsze. Może to być dużym plusem dla osób, które od tej książki chcą zacząć przygodę z filozofią (i nie doznać pomieszania zmysłów na samym początku od nadmiaru przedstawianych koncepcji, nazwisk i dat).

Książka dotyka typowych dla filozofii kwestii tj.: prawdy i poznania, sfery moralnej, mądrości, egzystencji i sensu życia (co prowadzi autorów również do polityki).

Kreślą oni drogę jaką przebyła filozofia od transcendencji doświadczanej jako coś zewnętrznego (Kosmos, Bóg) do „transcendencji wewnętrznej” (poszukiwania sensu w samym sobie) opisując swoistą drogę jaką przebył człowiek by zdobyć ostatecznie własną autonomię.

W tym celu autorzy przeprowadzają czytelnika przez 5 okresów:
1. Starożytność - spotykamy: Platona, Arystotelesa, Hezjoda;
2. Czasy judeochrześcijańskie - spotykamy Tomasza z Akwinu, Św. Augustyna, (Jezusa);
3. Pierwszy humanizm – spotykamy takie postacie jak: Pico della Mirandolla, Kartezjusz, Kant, Hegel;
4. Okres dekonstrukcji – Schopenhauer, Nietzsche, Marks, Heidegger.
5. Drugi humanizm - „rewolucja miłości” - autorska koncepcja interpretacji teraźniejszości oraz próby przewidywania przyszłości jaka czeka myśl filozoficzną. Czyli to co jest jednocześnie marketingowym sztandarem tej książki.

W mojej ocenie pierwsze cztery okresy są przedstawione w miarę rzetelnie, a prezentowany rys historyczny generalnie jest zgodny z ogólnie przyjętym kanonem. Autorzy odwołują się do najważniejszych postaci i przytaczają ich poglądy. Ze względu na objętościowe ramy opracowania, oraz obszerność tematu da się zrozumieć wybiórczość.

Esencja książki zdaje się tkwić na jej ostatnich kartach. Autorzy opisują ostatni okres ewolucji myśli filozoficznej - współczesność.
Niestety w tej części książki odchodzą oni od argumentacji wielostronnej, nie przytaczają już perspektyw różnych szkół filozoficznych, nie przeprowadzają charakterystyki porównawczej. W zasadzie jedynym filozofem, na którego powołuje się Ferry jest on sam. Przytaczana literatura, na którą się powołuje to jego własne prace, a jedyną koncepcją, którą dostrzega dla opisywanego okresu jest wymyślony przez niego „miłosny zeitgeist”. Ferry twierdzi, że ideały tj.: religia, morale, patriotyzm... się zdewaluowały i jedynym co pozostaje aktualnie społeczeństwu jest „miłość”. W ostatnim rozdziale autorzy z filozofii przechodzą w (swoją) politykę.
Po przeczytaniu pozostają mi w głowie pytania:
Czy to co opisują jest prawdą, czy tylko myśleniem życzeniowym autorów (i formą propagandy)?
I co tak naprawdę Ferry - były minister edukacji Francji - ma na myśli posługując się (niedoprecyzowanym) terminem „miłość” w socjologicznym odniesieniu do społeczeństwa oraz polityki zarządzania państwem?

Uważam, że osoby które czytały wcześniej choć jedną książkę dot. historii filozofii nie znajdą w tej pozycji nic nowego. Natomiast dla osób, które zaczynają dopiero zgłębiać historię rozwoju myśli może być to świetny aperitif przed głównym daniem - i tym osobom polecam pierwsze 338 stron tej książki ;)

Fajnie się czytało.

Autorzy w formie bardzo przystępnego dialogu (zdominowanego przez Ferry'ego) ukazują jak kształtowała się zachodnia myśl filozoficzna na przestrzeni dziejów, w różnych szkołach filozoficznych.

Nie prezentują oni tak leksykalnego podejścia do tematu jak np. Tatarkiewicz w swojej „Historii filozofii”, jednak udaje im się przedstawić zarys tego co najistotniejsze. Może to...