Powieść ma niezwykłą atmosferę, którą zawdzięcza unikalnej osobowości głównej bohaterki. Morvern nie jest ani zakochanym podlotkiem, ani żądną przygód nastolatką, czy też dojrzałą kobietą szukającą nowej miłości i z pewnością nie można jej nazwać intelektualistką, która rozważała by moralne dylematy.
Morvern pracuje w supermarkecie przy wykładaniu towaru, sporo pali, lubi wybrać się na imprezę i co nieco na niej wypić i wszystko wskazuje na to, że na tym jej świat się kończy. Wszystko zmienia się w dniu, gdy znajduje w kuchni ciało swojego chłopaka, który popełnił samobójstwo, i który zostawił po sobie swoją powieść, o której wydrukowanie i rozesłanie do wydawnictw prosi w swoim liście pożegnalnym. To, co Morvern robi w tych okolicznościach pozostawię tajemnicą - niech każdy przekona się sam.

Jeśli zaś chodzi o formę, niezwykły jest sposób narracji pierwszoosobowej. Słowa są proste, toporne, przypominają niedbałą relację osoby, która nie wyróżnia się elokwencją, a jednak od czasu do czasu przebija się przez nie jakieś światełko błyskotliwości, gdzie jedno trafne wyrażenie oddaje lepiej nastrój niż długie akapity opisów. Jednocześnie, po jakimś czasie ta narracja może zacząć nużyć, szczególnie, że sama atmosfera książki jest poniekąd senna i osobiście kojarzyła mi się z opisem czegoś nierealnego i odległego.
Osoby znające dobrze język angielski będą mogły z pewnością lepiej się wczuć w nastrój i specyfikę miejsca, ponieważ bohaterowie posługują się wieloma kolokwializmami klasy robotniczej z nutką szkockich naleciałości.

Powieść ma niezwykłą atmosferę, którą zawdzięcza unikalnej osobowości głównej bohaterki. Morvern nie jest ani zakochanym podlotkiem, ani żądną przygód nastolatką, czy też dojrzałą kobietą szukającą nowej miłości i z pewnością nie można jej nazwać intelektualistką, która rozważała by moralne dylematy.
Morvern pracuje w supermarkecie przy wykładaniu towaru, sporo pali, lubi...