Okropnie się z tą książką wymęczyłem. Ledwo przebrnąłem przez pierwszą połowę, licząc że jednak się trochę ożywi, a tu kupa. Znając MJK to zależało mu na tym, żeby nie odkryć swojej prywatności i udało mu się. Poza kilkoma faktami znanymi wszystkim psychofanom muzyka z książki właściwie nic nie wynika. Wystawiam pięć gwiazdek... sporo na wyrost, ale jako psychofan nie mogę mniej.

Okropnie się z tą książką wymęczyłem. Ledwo przebrnąłem przez pierwszą połowę, licząc że jednak się trochę ożywi, a tu kupa. Znając MJK to zależało mu na tym, żeby nie odkryć swojej prywatności i udało mu się. Poza kilkoma faktami znanymi wszystkim psychofanom muzyka z książki właściwie nic nie wynika. Wystawiam pięć gwiazdek... sporo na wyrost, ale jako psychofan nie mogę...

Podobnie jak poprzedni recenzenci, jestem głęboko rozczarowana tą pozycją. Dobrnęłam ledwie do połowy, wypruwając sobie oczy, po czym poddałam się z rozpaczy. Najbardziej niesamowite w książce jest to, jak można było życie tak barwnej i ekscentrycznej postaci opisać w sposób tak straszliwie nużący i pompatyczny jednocześnie. Doznania estetyczne podczas lektury można porównać do słuchania dźwięków odkurzacza. Dorzucam +1 gwiazdkę za formę i kolorowe zdjęcia.

Podobnie jak poprzedni recenzenci, jestem głęboko rozczarowana tą pozycją. Dobrnęłam ledwie do połowy, wypruwając sobie oczy, po czym poddałam się z rozpaczy. Najbardziej niesamowite w książce jest to, jak można było życie tak barwnej i ekscentrycznej postaci opisać w sposób tak straszliwie nużący i pompatyczny jednocześnie. Doznania estetyczne podczas lektury można...

Mam potwornie duży problem z tą książką, bo bardzo chciałam ją przeczytać i bardzo mnie rozczarowała. Bez dwóch zdań: Maynard jest moim muzycznym idolem. W książce jest trochę interesujących rzeczy, ale generalnie jest ona tak źle napisana, że udało jej się wręcz pomniejszyć moją sympatię do muzyka, przede wszystkim dlatego, że to biografia autoryzowana, więc w teorii Maynard musiał ją zaakceptować. To tak, jakby ktoś kazał napisać jakiejś świrniętej nastolatce biografię Biebera. Autorka jest nawiedzona. Szkoda, bo historia naprawdę ciekawego człowieka robi się przez to totalnie nieznośna. Nie polecam.

Mam potwornie duży problem z tą książką, bo bardzo chciałam ją przeczytać i bardzo mnie rozczarowała. Bez dwóch zdań: Maynard jest moim muzycznym idolem. W książce jest trochę interesujących rzeczy, ale generalnie jest ona tak źle napisana, że udało jej się wręcz pomniejszyć moją sympatię do muzyka, przede wszystkim dlatego, że to biografia autoryzowana, więc w teorii...

Święta Matko! Tragedia! Katastrofa! Wstyd!

Brak słów... MJK wydawał się być, przed lekturą, jedną z najciekawszych i najbardziej intrygujących postaci współczesnej muzyki alternatywnej. Zajrzeć do jego głowy, to była gratka. Okazało się, ku mojej zgrozie, że w środku tkwi... harlequin! Książka napisana jest, po prostu, fatalnie. Jej treść to niekończące się zabiegi stylistyczne, rzeka epitetów, która służy przede wszystkim roztaczaniu zachwytu nad doskonałością bohatera. WTF? I JMK to autoryzował? Szok. Tego nie da się czytać: ciepły wiatr delikatnie pieści spalone żarzącym się słońcem czerwone grudki piasku pamiętające dzielnych czejenów biegnących chwacko w desperackim akcie... łza spływała na jego marsowym obliczu w grymasie bólu i bla bla bla. Realy!? Dodatkowo, w książce ważnych faktów jest tyle, co kot napłakał. A te które są, duet autorów potraktował po wierzchu. W zasadzie nie dowiadujemy się nic ponad to, co można przeczytać w biografiach zespołów, w których MJK pracował. Nic ponad to, jaki MJK jest wspaniały. Mentalny womit. Zamiast tego dostajemy całe rozdziały, opisanych poetycko, w stylu egzaltowanej 16-latki, i nic nie wnoszących epizodów ćpania w namiocie z indianami czy przechadzania się wzgórzami Nevady.

W zasadzie nie wiem dlaczego udało mi się przeczytać tę pozycję do końca. Naiwna nadzieja, która w zasadzie już w połowie lektury powinna marnie zdechnąć. Kto by przypuszczał. Rozczarowanie dekady.

Święta Matko! Tragedia! Katastrofa! Wstyd!

Brak słów... MJK wydawał się być, przed lekturą, jedną z najciekawszych i najbardziej intrygujących postaci współczesnej muzyki alternatywnej. Zajrzeć do jego głowy, to była gratka. Okazało się, ku mojej zgrozie, że w środku tkwi... harlequin! Książka napisana jest, po prostu, fatalnie. Jej treść to niekończące się zabiegi...

Jako psycho-fan MJK mogę ocenić tylko na 10, ale zgadzam się z opiniami w granicach 2-3

Jako psycho-fan MJK mogę ocenić tylko na 10, ale zgadzam się z opiniami w granicach 2-3